Gisteren, aan het eind van de ochtend. Ik lees de tekst van mijn nieuwste stukje Yàlla Yàlla Bay Sa Tool (Bewerk zelf je land, dan doet Allah er een schepje bovenop) nog even door. Kiné kijkt over mijn schouder mee en bekijkt de beelden die het stukje vergezellen (het zijn de foto’s die ook
"Welke foto vind je het mooist?" vraag ik haar.
"Die daar," zegt ze en ze wijst naar de
"Waarom juist die daar?"
"Nou, die lijkt erg op de wereld. Kijk die lijnen enzo. Alsof je zo de huizen kunt zien en de straten."
"En die andere foto dan?"
"Ik weet niet wat dat is."
"En daarom vind je het niet mooi?"
Kiné knikt instemmend. Mash’Allah, kleine kinderen hebben nog niet de zorgen die grote mensen hebben. Kiné′s natuurlijke aanleg (fitrah) voor geloofsbeleving (imaan) en haar mash’Allah onmetelijke ontzag voor Allah (taqwa), laat niet onverlet dat ze de twee foto’s, waar ik gisteren nog zo’n grote religieuze lading aan heb gegeven, nuchter beschouwt en beoordeelt. Zo hoort het ook!
De grote vragen des levens komen incha Allah véél later en dan heeft ze haar imaan en taqwa hard nodig… Ndoya en ik proberen bij onze kinderen deze eigenschappen te cultiveren en te vormen. Moeilijk wanneer we zelf ook niet alle antwoorden klaar hebben, maar we doen incha Allah ons best.
Het zijn ouders die met hun eigen tools de ‘tool’ (spreek het uit zoals je het schrijft) van hun kind bewerken (opvoeding). En in de loop van de tijd incha Allah neemt het kind stukje bij beetje zelf deze tools (werktuigen) ter hand. Soms denkt het al alles alleen te kunnen (puberteit) maar dan zijn ouders wel zo bij de pinken om te proberen voor het kind alles in goede banen te leiden, op weg naar zijn of haar volwassenheid. En… that’s not a problem, but a challenge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.