dinsdag 31 mei 2005

Fasten your seatbelts

Een diagnose kan ingrijpend zijn voor het leven. Voor het dagelijks leven van nu, die van incha Allah de toekomst en niet te vergeten het verleden. Schrik niet, ik ben niet ineens gaan geloven in de werking van tijdmachines en dat soort onzin. Een diagnose doet je gewoon terugkijken en je voorafgaande leven in een nieuw daglicht plaatsen. “Oh, dat en dat waar ik mij zo in heb gestort of in ben opgegaan, dat heeft gewoon gelegen aan mijn hyperfocus van mijn aandachts- stoornis, die toen nog MBD heette maar nu als AD(H)D door het leven gaat.”

Oké, hyperfocus heeft natuurlijk zo zijn voordelen, maar ADHD bestaat niet alleen daar uit. Het bestaat ook uit, vreemd genoeg voor de buitenstaander wellicht, ‘in het wilde weg denken’ zoals ik het eerder heb genoemd, hè, die ideeën die voortdurend als stroomstoten in het hoofd opkomen maar niet zo snel weer verdwijnen als de pop-up screens in de intro van de website van een Wim T. Schippers fan:

zo’n stroomstoot is voorbij voor ik het weet
opschrijven maar voor ik vergeet
waarom het ging

Neem maar van mij aan, dat ik na het typen van deze lange log helemaal op ben. Dan is het al gauw tijd voor mijn overdag dut (elke dag het liefst twee uur, maar soms korter, als het niet anders kan in verband met de routine thuis). Bij het terugkijken kijk ik vooral naar bezigheden en liefhebberijen waar mijn hyperfocus-avant-la-lettre een rol gespeeld lijkt te hebben, daarbij kan ik helemaal opgaan in hele kleine details. Ja, mijn geheugen mag dan soms een zeef zijn de laatste tijd, maar mijn herinneringen van lang geleden hebben nog steeds hun plaats in de chaos van mijn hoofd.

je bent dus gewaarschuwd de nu volgende flashbacks gaan werkelijk àlle kanten op en om de chaos compleet te maken zie ik af van interpunctie (hihi)

Dus fasten your seatbelts and enjoy the flight

LEZEN als jochie van een jaar of tien was ik helemaal bezeten van de Pietje Bell reeks van Chr van Abcoude en sinds het lezen van het deel Pietje Bel in Amerika had ik het vaste voornemen om journalist te worden jaren later inderdaad een opleiding gevolgd aan wat toen nog de School voor de Journalistiek heette deze opleiding heb ik niet afgemaakt maar ik pluk er nog steeds de vruchten van >>>

FILM als jochie van een jaar of twaalf was ik bezeten van film sinds ik op een bij een loterij gewonnen draagbare televisie een Hitchcock film bekeek jaren later volgde ik een opleiding aan de Nederlandse Film en Televisie Academie ik zat in hetzelfde jaar met illustere namen als Ian Kerkhof Dana Nechushtan PieterBart Korthuis en vele anderen die ik nog steeds tegenkom op aftitelingen van diverse producties ook deze opleiding maakte ik niet af maar ik heb toen wel met genoegen de filmanalyse lessen van Harry Kümel gevolgd die toentertijd reeds bezig was met de voorbereidingen van de verfilming van mijn lievelingsboek Kruistocht in spijkerbroek waarbij hij de invloed van de schrijfster Thea Beckman tot een minimum wilde beperken zo zei hij mij in de pauze van een les hij wilde bijvoorbeeld persé niet dat de hoofdpersoon Dolf zou gaan heten dat zou hem teveel lijken op een führer die Adolf heet het zou volgens hem Rolf worden ja ja over hyperfocus gesproken trouwens >>>

RADIOPIRATEN TER ZEE als jonge jongen van negen ging ik reeds met handtekeningenlijsten langs de deuren voor de stichting Vrienden van Veronica ik moest niets hebben van die andere radiopiraat ter zee Radio Nordsee International ik was er ook niet rouwig om dat Veronica in de persoon van Bull Verwey een bomaanslag liet plegen op het schip van Nordsee later werd ik een fan van radiopiraten ter zee als Delmare Mi Amigo Monique Epivan en hoe ze ook verder allemaal mochten heten helder staat mij voor de geest de Mayday van een medewerker van Radio Delmare welke tot mijn verrassing online is terug te vinden >>>

MUZIEK MAKEN als hele jonge jongen zat ik op blokfluitles in het kader van Algemene Muzikale Vorming vervolgens volgde ik een aantal jaren pianolessen maar niet altijd van harte sinds ik van de gitaar proefde was ik werkelijk helemaal into muziek maar ik ben nooit één muziekinstrument trouw gebleven ik heb korte en lange relaties gehad met onder andere een djembé een altbalalaïka en een saz op een blauwe maandag speelde ik met mijn altbalalaïka bij het Rotterdamse gezelschap Kalinka voor de aanschaf van een heuse altbalalaïka ben ik toen naar Londen gegaan omdat in Nederland een altbalalaïka alleen aangeschaft kon worden in combinatie met een complete set balalaïka’s van sopraan tot bas >>>

FLAIRCK dat is mijn favoriete muziekgroep van jaren her idolaat was ik van ze werkelijk dat ging zo ver dat ik bijvoorbeeld in één nacht hun logo in diverse kleuren op mijn jeans jacket borduurde blaren kreeg ik er van ook reisde ik ze achterna tot in Ludwigshafen WestDuitsland waar de muzikanten van Flairck geafficheerd als een folkjazz band in het jeugdhonk Ho de Jott een uitgeklede versie deden van hun concert nu moet je weten dat in Nederland de muziek werd afgewisseld met diverse goochelacts maar in Ludwigshafen stond de muziek op de voorgrond gelukkig maar voorafgaand aan het concert in Ludwigshafen heb ik met ze gegeten en gepraat en het concert mocht ik gratis bezoeken ik werd meegenomen naar binnen als één van hen een andere keer in het Nieuwe de la Mar theater te Amsterdam smaakte ik zelfs het genoegen om voor een uitgestorven zaal dat wel vijftig man en een paardenkop samen met een paar roadies en Peter Weekers en zijn panfluit de eerste paar seconden van een Flairck concert op het podium te playbacken daarna zou de complete Flairck verspreid in de zaal pas echt live gaan spelen tijdens de playback deed ik de contrabas wat trouwens het instrument was van Wouter van Bommel toen hij met Willem Breuker in Free Jazz Incorporated speelde en nog geen imam Abdulwahid heette

AKSIEVOEREN als jongen van een jaar of dertien meegedaan met mijn eerste demonstratie het was er één tegen de neutronenbom middels de moeder van klasgenoot Arne kwam ik daar bij terecht dat is Arne die trouwens heden ten dage een vliegschool runt in de Ustated Nights of Arecima en dat is inderdaad één van die vliegscholen ja het kan raar lopen in het leven langzamerhand rolde ik het actiewereldje in op mijn actie CV kan ik onder andere vermelden PSP jongerengroep Spijkenisse en het Vredes Aktie Kamp Woensdrecht Hoogerheide en een bosbezetting in Wackersdorf tegen de komst van een Wiederaufarbeitungsanlage en natuurlijk de grote demonstraties tegen de kruisraketten van begin jaren tachtig ergens in het archief van een omroep waarschijnlijk de NOS ligt nog materiaal van een televisiereportage die Jaap Jongbloed en een ENG team van mij hebben gemaakt in 1986 in verband met de toenmalige gemeenteraadsverkiezingen beelden waarop ik mijn kistjes aan het poetsen ben bij het kampvuur van het bunkerVAK één van de actiekampen rondom de vliegbasis Woensdrecht ik heb de geluidsman nog de tip gegeven zijn microfoon naar boven te richten zodat hij het vrolijke getsjilp van de vogels kon oppikken >>>

TONEEL na veel gepest te zijn op de lagere school eindelijk naar de middelbare waar het pesten werd voortgezet toen naar een andere school in een andere stad besloten mijn ouders ik kwam terecht op de Rotterdamse Vrije School jawel diezelfde school als hierboven goed op die school wordt soms teveel aan creatieve dingen gedaan ik heb onder andere aan toneel gedaan in het kerstspel astaghfiroellah ben ik bijvoorbeeld een herder geweest maar goed to the point nu mijn hoogtepunt wat toneel betreft is het toneel stuk Burgermansbruiloft van ene Bertold Brecht geweest de gecensureerde versie dat wel alle bruiloftsgasten eten met mes en vork behalve mijn personage ik heb mij helemaal gegeven voor het personage als een soort method actor waardoor ik gehyperfocust en wel het personage ben geworden op een moment in het toneelspel moet ik een kopje gooien naar degene die mijn vrouw speelt ik vergeet mijn tekst er rolt een astaghfiroellah gloeiende vloek mijn mond uit en ik smijt het kopje met een rotgang naar mijn toneelvrouw die net op tijd wegduikt de scherven zijn na afloop terug te vinden tot onder aan de trap het trapgat is namelijk gesitueerd direct achter het tijdelijke toneel iedereen na afloop vol lof over mijn realistische spel terwijl ik op dat moment gewoon heb gedaan wat in mijn gevoel is opgekomen dat is effe schrikken ja


ISLAM

Nee, geen fase van voorbijgaande aard. Islam is voor mij onvoltooid tegenwoordige tijd tot in de eeuwigheid, incha Allah. Feit is dat mijn keuze voor islam mij enorm heeft gesteund. Nu nog, zeker na mijn diagnose ADHD. De spirituele oplossing voor mijn aandachtsstoornis, mijn ‘probleem’, ligt in dit geval in het ‘probleem’ zelve. Want zou ik zo snel, impulsief eigenlijk, voor islam hebben gekozen als ik niet die ADHD zou hebben gehad? Alleen Allah weet dat. ‘Problèmes amoul, solutions rekk’ zeggen ze wel eens in Senegal – wat zoveel wil zeggen als ‘Er zijn geen problemen, alleen oplossingen’.

Mijn keuze voor islam heb ik als alleenstaande jongeman gedaan. Ik woonde toen in een studentenwijk met ruim de tijd om mij te hyperfocussen op niet ter zake doende details van het geloof. Zodoende leek ik een perfect ‘slachtoffer’ voor betweters die in de gebedsruimte van mijn toenmalige woonplaats Amstelveen buitenlandse studies aanboden (van hen heb ik helaas géén lezingsverslagen in mijn archief :-).

Mijn latere huwelijk heeft mij wat dat betreft gered. De kennis die ik heb gekregen van mijn schoonvader heeft mijn geloofsbeleving in balans gebracht. Die beleving is nog beter in balans gekomen toen ik alhamdulillah na lang touwtrekken met diverse instanties in binnen- en buitenland dan eindelijk met mijn vrouw en kinderen in Nederland ben gaan samenwonen. Wat het huwelijk al niet kan doen voor de geloofsbeleving, mash’Allah…

vrijdag 27 mei 2005

Is er tijd voor een echt gesprek?

Morgen incha Allah begint de derde week van mijn medicatie, dan neem ik op voorschrift van mijn ADHD-specialist anderhalve tablet per inname (driemaal daags) – dit voor de komende drie weken. Ik ga dus van 30 mg naar 45 mg per dag. Nu zou ik in de komende weken enig effect van de methylfenidaat kunnen verwachten. Incha Allah natuurlijk, want de afgelopen twee weken was het slikken zonder resultaat (ik ben toch zo ongeduldig :-)

Ik heb mijn gewicht ook niet mee. In het algemeen wordt aangehouden als maximale dosis 1 mg per 1 kilo lichaamsgewicht per dag, verdeeld over een aantal innamen uiteraard. In theorie zou je dan bij mij uitkomen op ruim 100 mg per dag (reken maar uit!). Daar dat een te grote dosis is, wordt bij mij de dosis per dag langzaam opgevoerd tot een werkbare dosis bereikt is. Trouwens, direct een maximale dosis per dag zou onverantwoord zijn, dan zou ik er als een zombie bij gaan lopen (dat zou mijn weblog wel heel erg van sfeer doen veranderen :-)

Dan sta ik er ineens bij stil dat ik met mijn ADHD-specialist naast de medische kant van het verhaal nauwelijks, of eigenlijk helemaal niet, de psychologische kant heb besproken. Bij elk consult legt de specialist de nadruk op zijn drukke werkschema ("Je mag blij zijn dat je nu al met medicatie bezig bent, er is inmiddels een lange wachtrij" zegt hij vandaag tijdens ons gesprek) en dat nodigt niet uit tot een diepgaand gesprek over de ins en outs van de gevolgen op psychologisch gebied. Maandag zal ik even telefonisch aan zijn jasje trekken en vragen of er eigenlijk wel tijd is voor een echt gesprek…

UPDATE D.D. 17 JUNI 2005: Mijn ADHD-specialist heeft te kennen gegeven dat pas wanneer het medicijn mij rust heeft gegeven, er met mij wordt gepraat over de psychologische kant van het verhaal. "Het is nu nog steeds een monoloog van jouw kant", zegt hij, "Pas wanneer een werkbare dosis methylfenidaat is bereikt die jou enige rust geeft, sta jij open voor dialoog. Dan pas worden er diepere gesprekken gevoerd." :-)

maandag 23 mei 2005

Denken in het wilde weg

In deze tweede week van mijn medicijngebruik vanwege mijn ADHD – de driemaal daagse doses methylfenidaat zijn inmiddels verdubbeld van een half tablet (5 g) per keer naar een heel tablet per keer – sta ik afgelopen zaterdag ergens in de rij van de buurtsuper in het wilde weg te denken:

Alhamdulillah, over een paar maanden (begin oktober) is het alweer ramadan. Een maand waar ik altijd naar uitkijk. Dan gaat het alarm af van mijn Casio 871 om mij aan mijn tweede inname van de dag te herinneren. Oh ja, dat is waar, denk ik dan, geen ramadan meer voor mij. Althans, niet meer zoals voorheen. Ik heb nog een aantal maanden incha Allah om na te denken over een alternatieve invulling van die heilige maand. Ik zou wat extra’s naar mijn schoonfamilie kunnen sturen bijvoorbeeld. Ndank-ndank Abdul, first things first, eerst die medicatie op de rails krijgen… :-)

Ja, die onrust in mijn hoofd is er nog steeds, terwijl ik merkbaar afhankelijker wordt van het medicijn. Mijn vermoeidheid steekt namelijk vooral de kop op, wanneer de methylfenidaat is uitgewerkt, dus vlak voor een volgende inname of een aantal uur na de laatste inname van de dag. Incha Allah zal de langverwachte rust in mijn hoofd spoedig daar zijn…

woensdag 18 mei 2005

Nee, ik ben geen vegetariër :-)

In tegenstelling tot wat er in een forumthread op Marokko.nl over mijn persoon is vermeld, kan ik u, waarde lezer, mededelen dat ik geen vegetariër ben. Met genoegen stuur ik voor het offerfeest elke keer geld naar mijn schoonfamilie in Senegal om aldaar een schaap te laten slachten (daar is een schaap een stuk goedkoper). Ik ben een echte liefhebber van schapen- en geitenvlees. Naar mijn smaak zit er aan rundvlees weinig smaak, dus dat laat ik meestal links liggen. Zo, dat lijkt mij voldoende informatie zo. Wilt u nog weten in welke forumthread mijn vermeend vegetariër-zijn ter sprake is gekomen, klik dan op de onderstaande url:

forums.marokko.nl/showthread.php?t=568371&page=2

http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=568371&page=2

Hand van (II)

zondag 15 mei 2005

Lijden geen last

Vanochtend vroeg. Na een eerste rustige dag begin ik vandaag de dag met een stevige dip. Volgens mijn vaste ADHD-vraagbaak, een ervaringsdeskundige die ik altijd telefonisch kan raadplegen, hoort dat allemaal bij die beginperiode van het gebruik van methylfenidaat.

"Mijn ADHD-specialist zei altijd", zo vertelt mijn vraagbaak, "dat je diep kunt gaan tijdens zo’n dip. Hij zei ook dat je dat gewoon moet ondergaan, want voor je het weet klaart het weer op."

Grappig, mijn schoonvader El Hadji Maguette Birama Sarr zei dat ook altijd: accepteer lijden, want het is een door Allah gegeven test van de imaan, van de geloofsbeleving. Dìt is dus de mòslimbenadering.

Na het ontbijt zit ik tegen het eind van de ochtend uit te hijgen en laat het bovenstaande in alle rust nogmaals de revue passeren. Ik staar ins blaue hinein, terwijl Ahmed al buiten speelt, Ndoya Yande aan het vlechten is en Kiné naar een goochelshow kijkt die we gisteren hebben opgenomen. Dan komt Kiné op mijn schoot zitten met de rug naar mij toe. Ik doe mijn armen om haar heen en sla zonder er bij na te denken mijn handen open.

"Liedje, papa!"

"Hè?!"

"Ja, liedje moet!"

"Bedoel je de fatihah?"

"Ja!"

"Maar Kiné, dat heet een ‘soera’."

"Soera moet!"

"Oké dan…" En samen doen we dan de fatihah.

"Aoezoe billahi minasj-sjeytanir-radjiem >>>".

vrijdag 13 mei 2005

Een hele omschakeling

Vandaag heb ik de gebedstijden die ik had geprogrammeerd op mijn Casio 871 horloge vervangen door drie innametijden: drie maal alarm om 08.00 uur, 12.00 uur en 16.00 uur. Dat zijn de drie innametijden waarop ik vanaf morgen dagelijks mijn portie methylfenidaat [ritalin] moet innemen in verband met mijn ADHD. De eerste week een halve tablet per keer, de tweede week een heel tablet per keer. Het wordt dus langzaam opgebouwd. Een hele omschakeling! Morgenochtend vroeg dus de eerste inname (dan ben ik net incha Allah onderweg met Ahmed naar een uitwedstrijd van zijn voetbalteam AZC F3). Ik zal mij strak aan de innametijden moeten houden (nee Abdul, alles klokslag en dus niet later inhalen zoals je wel eens doet bij de gebedstijden :-) om die rust terug in mijn hoofd te krijgen die ik zo lang node heb gemist…

donderdag 12 mei 2005

Het ware verhaal van Kevin Sites

Zojuist geplaatst in mijn linkenlijst onder ‘TV dat mij bij blijft’ een link naar de pagina van Netwerk waar je de reportage kunt zien met het ware verhaal achter de schietpartij in een moskee in Fallujah (waar een gewonde Irakees voor het oog van de camera werd doodgeschoten). De reportage bevat restmateriaal en een nieuwe kijk op het gebeuren. Het is "Het ware verhaal van Kevin Sites". Waarschuwing: de reportage bevat zéér gruwelijke beelden!

UPDATE D.D. 7 MAART 2013
Via Archive.org is de reportage,
zoals uitgezonden door Netwerk, nog te bekijken (v.a. 10m45s):
web.archive.org/web/20110628181430/http://netwerk.tv/node/2884

dinsdag 10 mei 2005

Hand van (I)

Tamagotchi

"Hè, die van mij is dood."

"Nou, dan hoef je ‘m alleen maar te resetten."

Je hoort het, de Tamagotchi is terug. Een electronisch huisdier dat meer levens heeft dan een kat of menig personage in een computerspel. Als m’n kids nu maar beseffen, dat in werkelijkheid alleen Allah soebhana wa ta’ala beschikt over leven en dood.

"Want Hij is de Levengevende en de Levenontnemende, Hij is Degene Die elke ziel het leven schenkt en in Wiens handen leven en dood zijn, Hij is Degene Die voor iedereen de dood heeft geschapen [Z.H. Sharib]".

Hier ligt dus een taak voor ondergetekende als vader zijnde… :-)

maandag 9 mei 2005

Scholing

"Buiten het bereik van kinderen houden."
"Met mate innemen."

Dit zijn enkele adviezen – in mijn eigen woorden – van Omar, de Senegalese père de famille die mij incha Allah regelmatig zal scholen in islam. Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst telefonisch contact met hem. De bovenstaande adviezen betreffen mijn ‘kaamil’, zoals een Arabische koran in Senegal wordt genoemd ('kaamil' is in Senegal ook de benaming voor het gezamenlijk reciteren van de koran). Omar adviseert mij om de kaamil ergens op een hoge plaats in het huis neer te zetten, bijvoorbeeld in de huiskamer. Daar heeft de kaamil nu inmiddels zijn plaats gevonden: hoog op een vitrinekast staat hij met het ‘gezicht’ naar de deur, samen met ‘vertalingen’ van de koran in het Engels en het Nederlands, de complete Sahih Muslim in het Engels en Arabisch, de Juz Amma en wat andere boekjes over islam.

"De kaamil mag alleen bij speciale gelegenheden (zoals de juma, religieuze feestdagen en gezamenlijke recitatie van de koran) worden aangeraakt, uiteraard alleen na een rituele wassing, zoals vóór een gebed. Voor een volwassene kan het gevolgen hebben wanneer deze dagelijks meerdere malen, al is het na de rituele wassing, de kaamil ter hand neemt. Dus buiten het bereik van kinderen moet het zeker blijven," aldus Omar.

"Dit ken ik helemaal niet vanuit wat ik heb geleerd over islam in Nederland", zeg ik tegen Ndoya.

"Niet alle moslims benaderen islam op dezelfde manier", zegt ze. "Bij ons is dit in ieder geval de normaalste zaak van de dunyaa :-) Ik ken dat allemaal van mijn vader [El Hadji Maguette Birama Sarr], hij had een engelengeduld daar waar het kleine kinderen betreft, maar kon toch behoorlijk uit zijn slippers schieten wanneer een puber het dorstte zijn kaamil aan te raken. Zelf pakte hij de kaamil er alleen maar bij op een speciale (feest)dag."

Jammer dat ik niet meer met mijn schoonvader over islam kan praten… Voor dagelijks gebruik om bijvoorbeeld een soera te leren (in mijn geval soera Ar-Rahmaan) is het niet goed om de hele kaamil erbij te nemen, zo laat Omar mij weten. "De koran is zó rijk aan inhoud, zó vol, zó zwaar – elke dag de kaamil ter hand nemen bezwaart de ziel."

Nou, daar zit wat in. En een bezwaarde ziel kan ik voorlopig zeker niet gebruiken (met net diagnose ADHD achter de rug). Dus ook dit advies neem ik ter harte. Want in al mijn enthousiasme heb ik mij vol overgave op de kaamil gestort, mede geholpen door mijn hyperfocus. Het lijkt dat ik op het juiste moment met Omar in contact ben gekomen, zo loop ik mijzelf bij het soera’s leren niet voorbij en zal ik zeker profijt hebben van een gematigde inname van informatie over islam :-) Omars benadering, die van miljoenen moslims in Senegal, blijkt wonderwel bij mij te passen.

"Hoe los je dat dan op met het leren van een soera direct vanuit het Arabisch?" Nou, wat ze in Senegal doen, is dan gebruik maken van een speciale koraneditie die uit dertig losse delen (dertig juz) bestaat. Zo neem je nooit teveel juz op je vork :-) Zo’n speciale editie kan ik niet zomaar krijgen in Nederland (niet online, misschien wel op de Zwarte Markt te Beverwijk?), dus los ik het op een andere manier op. Ik zal soera Ar-Rahmaan (in het Arabisch) van het internet halen (bijvoorbeeld van de online koran van Islamicity.com) en overzetten in een Word document en vervolgens uitprinten en het in een mapje doen. Zo heb ik soera Ar-Rahmaan altijd bij de hand. Handig toch?

Incha Allah zal ik binnenkort opnieuw telefonisch contact opnemen met Omar voor een eerste bezoek aan zijn huis (evenals ondergetekende woont hij in het oosten des lands). Ik ben al zeer blij met zijn eerste adviezen en ben benieuwd wat zijn scholing kan doen voor mijn verwachtingen en wensen aangaande meer kennis van islam, koran, ahadith en met name koranrecitatie. Spannend! Ik voel me net weer die vers bekeerde moslim van jaren geleden, blij dat ik eindelijk (weer) iets aan het verwerven van kennis (over islam) kan doen, blij dat het nu op een manier is die bij mij past en die ik in mijn huidige toestand zeker kan gebruiken, want "met mate" wil ik nog wel eens vergeten, "alles tegelijk" past op dit moment meer bij mij :-)

zondag 8 mei 2005

Acht mei beweging

In het dagelijks leven zijn er anekdotes die met enige regelmaat terugkomen. Zo ook in dit weblog: de anekdote "Acht mei beweging" bijvoorbeeld. Ter gelegenheid van de achtste verjaardag van het huwelijk van Ndoya en mij gaat de nu volgende anekdote op mijn weblog voor de eerste keer in de herhaling:

Nee, dit wordt geen stukje over een katholieke vernieuwingsbeweging. Acht jaar geleden was het op acht mei islamitisch nieuwjaar en tevens de dag waarop ik met Ndoya trouwde.

Rufisque, Senegal, acht jaar geleden, ‘s ochtends vroeg: ik word wakker in het huis van Matar Niang, een oom van Ndoya. De oproep tot het ochtendgebed klinkt reeds van diverse kanten. Zoals in de voorafgaande ochtenden, sinds mijn aankomst in Senegal, bezoek ik met oom Matar de moskee aan de Rue Ousmane Socé Diop in de wijk Thiokho voor de diouli souba, het ochtendgebed.

De Wazifa, die wordt voorgedragen na het gebed, raakt me dieper dan normaal: mashallah, wat een mooie manier om Allah te gedenken tot het moment van shuruq, de opkomst van de zon (klik HIER voor het beluisteren van de Wazifa, dat is een verzameling smeekgebeden en zikr voorafgegaan door een recitatie van soera Al-Fatihah).

De huwelijksvoltrekking vindt later op de dag, na diouli takoussane (het namiddaggebed), plaats in dezelfde moskee. Ik ben verbaasd wanneer de aanwezigheid van Ndoya en mij niet vereist is. Sterker nog: bij zo’n gelegenheid zijn de bruid en bruidegom nooit aanwezig. Hier in Senegal zijn het mannelijke vertegenwoordigers van de familie en hun ‘gevolg’ die tijdens een ceremonie de bruid en bruidegom in de echt verbinden. Pas na hun terugkomst weten Ndoya en ik dat wij zijn getrouwd. Mijn schoonvader Maguette Birama Sarr ziet dan mijn gouden trouwring en vraagt me wat ik daar mee moet. (Ik weet dan nog niet dat veel moslimmannen geen goud dragen, omdat de profeet Mohammed, vrede zij met hem, dat ook niet deed). Ik leg hem uit dat ik op die manier in Nederland kan laten zien dat ik getrouwd ben. Mame Birama knikt begrijpend en gaat akkoord.

Reeds een uur na terugkomst van de mannen uit de moskee pak ik mijn bagage uit het huis van Matar Niang. De spullen zijn loodzwaar en met moeite kom ik in beweging. Bepakt en bezakt maak ik een korte wandeling van Niangenne naar Sarrenne om mij bij mijn vrouw Ndoya Sarr te voegen. Gegniffel, gelach en rake opmerkingen zijn mijn deel. Velen spreken hun medelijden uit met de kersverse bruid. Ik begrijp de opwinding niet en loop gewoon door naar de binnenplaats van Sarrenne waar het inmiddels stampvol is vanwege het huwelijksfeest. Ik probeer mij met mijn bagage een weg te banen tussen de gasten. Maguette Birama Sarr ligt in een deuk, evenals vele anderen. Blijkt later dat het gebruikelijker is voor een bruidegom om pas vlak voor de huwelijksnacht, wanneer het feest lang en breed voorbij is, zijn bagage mee te nemen :-)

zaterdag 7 mei 2005

Vrijdag de dertiende

Voor mij zijn alle vrijdagen geluksdagen, het zijn immers de dagen van samenkomst, ‘juma’. Alleen jammer dat voor Nederlandse moslims, waaronder yours truly, de vrijdagmiddagpreken niet in het Nederlands gehouden worden. Dat zou er toch eens van moeten komen. De vrijdagmiddagpreek in het Nederlands kan dawa-technisch gezien een gouden greep zijn. Openheid! Ook vanaf de kansel en de preekstoel. De vrijdagmiddagpreek is bedoeld om te leren, maar wanneer je dan noch het Turks, het Arabisch of een andere buitenlandse taal beheerst, kun je voor zover ik weet in maar één gebedsruimte terecht, die van het Moslim Informatie Centrum te Den Haag – niet echt voor iedereen in Nederland even goed bereikbaar.

Maar goed, hoe kom ik ook al weer op dit onderwerp? Oh ja, vrijdag de dertiende mei, anno tweeduizendenvijf. De dag dat ik incha Allah opnieuw een afspraak heb met mijn ADHD-specialist en ik incha Allah alle ins en outs te horen krijg over het gebruik van het middel Ritalin. Mijn ADHD-specialist heeft mij de vorige keer gevraagd of een afspraak op een dag als vrijdag de dertiende geen probleem voor mij zal zijn. "Nee hoor, een vrijdag brengt mij incha Allah altijd geluk als moslim zijnde, dus doet u maar."

woensdag 4 mei 2005

Yande en Yaawmiddien (III)

Morgen is het bevrijdingsdag èn hemelvaartsdag. De vierde mei is voor mij een speciale dag met een persoonlijke betekenis. Moederdag èn de verjaardag van mijn huwelijk met Ndoya liggen nog in het verschiet, incha Allah beiden op dezelfde dag, 8 mei a.s. Al met al een enerverende periode dus.
Dit alles is voor mij de reden om vandaag, de dag van de Dodenherdenking, de dag van die twee minuten stilte om acht uur ‘s avonds, die ene dag in het jaar dat het Wilhelmus mijn hart ècht raakt, eens de zoekterm death in te tikken op de koran-zoekmachine van Islamicity.com.

Mash’Allah! Blijkt één van de eerste zoekresultaten een mogelijk antwoord te bevatten op een vraag waar Yande al een hele tijd mee worstelt: "Wat nu als iemand hele slechte dingen heeft gedaan en hij gaat dood en hij komt in de hel. Wanneer de Dag des Oordeels komt weten we natuurlijk niet. Maar als die Dag er dan is, dan krijgt hij dus opnieuw straf. Dat vind ik niet eerlijk, hoor."

Ja, er gaat wat om in het hoofd van een kind… Vandaag dan eindelijk door die zoekopdracht een mogelijk antwoord gevonden. Ik besef dat een vertaling niet alle betekenislagen van een aya kan weergeven, maar bij het zien van het bewuste zoekresultaat, soera 3 aya 185, maakt mijn hart een vreugdesprongetje: 

Every soul shall have a taste of death: and only on the Day of Judgment shall you be paid for your full recompense. Only he who is saved far from the Fire and admitted to the Garden will have succeeded: for the life of this world is but goods and chattels of deception (3:185).

Ik wil mijn ontdekking direct delen met Yande, ware het niet dat zij nog tot in het komend weekend bij mijn ouders logeert. Nog even geduld oefenen, Abdul...

Kiné komt tot het gebed

Gisterenmiddag. Tijdens het afwassen komt Kiné druipnat de keuken binnen.

"Wat ga jij doen?" zeg ik.

"Bidden!" zegt ze monter.

Ik neem een kijkje in de huiskamer en daar heeft Kiné reeds haar eigen bidkleed neergelegd, gemaakt van de huid van het schaap wat ter ere van haar naamgevingsdag is geofferd – nu al weer ruim vijf jaar geleden, mash’Allah. Naast het kleed liggen een speeltje en een knuffel die ‘mee mogen doen’. Na twee rakaat houdt Kiné het al weer voor gezien, vouwt het kleed op en gaat weer verder met spelen.

Gisterenavond. Voor het slapen gaan van de kids neem ik nu voortaan mijn Arabische koran mee (zie mijn log Hij is binnen! van gisteren). Zo kunnen ze wennen aan het tekstbeeld. Gezeten op de rand van Kiné′s bed sla ik de koran open en Kiné schreeuwt het uit.

"Oooooh, mooiiiiiiii! Leuk!"

"Wat vind je leuk aan die letters?"

Ze wijst naar de tekst en zegt "Vind ik goed!"

"Ik vind die rondjes met die krulletjes wel leuk", zegt Ahmed. Hij wijst op de aya-nummering.

"Die krulletjes, dat zijn cijfers", zeg ik.

"Hè?!"

Ik wijs hem op de vier die lijkt op een omgedraaide drie, de vijf die lijkt op een nul. Nu is Ahmed sowieso geïnteresseerd in alles wat met rekenen te maken heeft. Jammer dat ik nog niet gebruik heb gemaakt van de lessen "Ik leer Arabisch!" van het islamitische kindertijdschrift Onze Oemma. Dan had hij en misschien ook Kiné al enige letters kunnen herkennen. Aan de andere kant, ze krijgen al zoveel informatie op school te verwerken – hen Arabisch leren dat komt later wel, incha Allah.

dinsdag 3 mei 2005

Hij is binnen!

Alhamdulillah, mijn online bestelde exemplaar van de Heilige Koran in het Arabisch is zojuist afgeleverd. Het is iets kleiner dan de Arabische koran die ik voor een paar dagen geleden heb geleend van een vriendin van Ndoya, maar de cover is werkelijk mash’Allah heel mooi glanzend en de aya’s nog net iets helderder geprint, waarbij elke keer dat Allah soebhana wa ta’ala wordt genoemd, zijn naam of benaming in het rood is weergegeven (Allah, Rabb, etcetera). Ik ga er weer voor zitten, maar waar ga ik beginnen? Weet je wat, daar waar de drukkerij dat rode lint heeft gelaten. Het lint zit tussen bladzijde 303 en 304, soera An-Noer, ‘Het Licht’, aya’s 28 tot en met 36 (>>>). Nou, beste lezer, het kan nu wel even duren voor ik weer wat van me laat horen, incha Allah :-)

maandag 2 mei 2005

Kiné wordt wakker

Maandagochtend vroeg. Ndoya is al naar haar werk (alphahulp), Ahmed en Yande nog aan het logeren. Ik loop zachtjes naar boven om Kiné wakker te maken. Met de dekens van zich afgeschud (het was een warme nacht), ligt ze op haar zij heerlijk te ronken. Ik krijg een ingeving en doe op luide toon soera Al-Fatihah om haar wakker te maken, Aoezoe billahi (…) waladdaallien.
Kiné geeft nog geen sjoege. Nou oké, soera Ash-Shams nog dan,
Wa-sj-sjamsi wa doehaahaa (…) Walaa yagaafoe ‘oeqbaahaa.
Kiné begint inmiddels wat te draaien maar lijkt nog te slapen. Goed, dan maar de hele koran in geconcentreerde vorm (drie maal soera Al-Ikhlaas),
Qoel hoewa-llahoe ahad (…) Wa lam yaqoelahoe koefoewan ahad.
Na de derde keer maakt ze nog geen aanstalten om op te staan. Sadaqallahoelaziem: pas bij het afsluiten van de koranrecitatie staat ze in één keer naast haar bed, was ze al die tijd gewoon aan het luisteren… Straks gaan we gezellig samen Ahmed van zijn logeeradres afhalen. Langzamerhand loopt het huis weer vol. Alhamdulillah...

zondag 1 mei 2005

Van hersenstorm naar hersenbries

Vanmiddag in alle rust een aantal keren soera Ar-Rahmaan gereciteerd ‘samen’ met qaari Abdulbasset Abdessamad. Gezeten voor mijn computer met de Arabische koran daar waar het toetsenbord hoort, luister ik naar Abdessamad (via Islamicity.com) terwijl hij in een tadjwied stijl langzaam en gedragen mijn favoriete hoofdstuk uit de koran reciteert. Letter voor letter, woord voor woord, aya voor aya, lees ik het Arabisch mee in ‘mijn’ groot formaat koran, terwijl ik hardop meereciteer en soms de vertaling raadpleeg die per aya in mijn scherm verschijnt. Mash’Allah, wat machtig mooi toch! En echt kippenvel bij die aya waarin Allah soebhana wa ta’ala de mens uitdaagt de grenzen van hemel en aarde te overschrijden (55:33): 

O, groep van djinns en mensen; als gij de grenzen der hemelen en aarde wilt overschrijden, probeert dit dan. Doch gij zult dit zonder gezag stellig niet kunnen doen.

Hoe Abdessamad in deze lange aya toewerkt naar de climax bij het stopteken boven de aya (de djim): ma-sha-Allah! Eindelijk tijd voor mijzelf, eindelijk rust voor mijzelf. De ADHD-storm in mijn kop is even gaan liggen (het is nu een bries). De rust wordt een paar keer ‘verstoord’ door Kiné, wanneer ze om een koekje vraagt of wanneer ze vraagt om te helpen haar jurkje weer aan te doen (ja, ze laat zich graag helpen :-) – bij de buren heeft ze net gezwommen in een zwembadje in de tuin. Mash’Allah, wat een mooi weer trouwens!

Ik zou er bijna niet bij stilgestaan hebben [bij dat mooie weer], zo ben ik bezig met het reciteren (Abdul, pas op je hyperfocus :-). Wat betreft de rest van mijn gezin: Ndoya is met een vriendin ergens naar een markt of was het nu een braderie, Ahmed logeert bij zijn neefjes (tot en met incha Allah morgenochtend) en Yande logeert incha Allah tot en met volgend weekend bij haar grootouders in Drenthe. Gelukkig is Kiné er af en toe om mij bij de les te houden en te laten beseffen dat er nu nog andere dingen op de wereld zijn dan soera Ar-Rahmaan en qaari Abdessamad. Zij is nu even mijn lijfwacht die wanneer nodig afrekent met mijn hyperfocus.