Een paar dagen geleden: vanuit Senegal ontvang ik via WhatsApp een geluidsopname. Het gaat om een opname gemaakt in de buurtmoskee van de wijk Thiokho in de stad Rufisque. Ah, souvenirs! Ik hoor de woorden die voorafgaan aan de hadratoul jumah en besef dat ik daar nog niet over geschreven heb op mijn weblog; en dat terwijl mijn deelname aan de hadratoul jumah vorig jaar in diezelfde moskee spiritueel gezien mijn mooiste ervaring is van mijn verblijf in Senegal van dat jaar.
Tijdens een hadratoul jumah reciteren de gelovigen gezamenlijk "La illaha ill'Allah" (paar honderd keer) en "Allah, Allah" (paar honderd keer). Dit doen ze één keer per week, op vrijdagavond, voorafgaand aan het avondgebed. Zij die officieel tijani zijn, zijn gezeten rondom een wit kleed dat middenin de moskee is uitgespreid en reciteren deze woorden luid terwijl de andere gelovigen op enige afstand deze wekelijkse ervaring van Godsvreugd aanschouwen (zachtjes doen velen van hen mee).
Ik was één van die toeschouwers, maar op de vrijdag nadat ik officieel tijani werd (zie deze weblogbijdrage van 10 november 2018) mocht ik ook plaats nemen aan het witte doek en meedoen. Mijn keel had het zwaar te verduren, kan ik je zeggen. Iemand had dat in de gaten en gaf mij na afloop van de hadratoul jumah een keelsnoepje ter verlichting.
Wat een ervaring! Keelpijn alleen al door het aanroepen van Zijn naam. Beter dan geen stem na een feest of een wild festival. Zo voel je Hem echt :-)
archive.org/details/avant-hj-20191122-jakku-thiokho_201911