religie.blog.nl/columns/2007/04/02/eerst-nederlands-hervormd-nu-moslim.-wat-bezielt-mij
Tot de islam bekeerde Nederlanders hebben de reputatie puriteins te zijn en de Koran als een wet van Meden en Perzen te nemen. In hun enthousiasme storten deze Nederlanders zich op hun nieuw verworven religie en verliezen dan wel eens de dagelijkse realiteit uit het oog. Ook ik ben een enthousiasteling, maar na God-zij-dank de valkuilen van extremisme omzeild te hebben, ben ik prima terechtgekomen en heb ik mijn plaats gevonden in de religie die islam heet. Van origine ben ik Nederlands-Hervormd, tegenwoordig Protestante Kerk Nederland (PKN). Opgegroeid met de wekelijkse kerkgang op de dag des Heren, catechisatie en bidden voor en na het eten. Geen ‘Here, zegen deze spijze, amen’. Nee, een schietgebedje is maar een losse flodder.
Mijn ouders hebben meer munitie. Het Onze Vader vooraf en als toetje een gebed voor "arme mensen", "zendelingen die het evangelie verkondigen" en andere doelgroepen. Mijn opa, Willem Lodewijk Schippers, heeft "veel bidspullen", vooral aan het eind van de maaltijd. Met volle buik en na-smakkend kijk ik dan als jochie naar mijn familie, in gebed verzonken. Wee je gebeente als je wordt gesnapt met je ogen open!
Van Wilco tot Abdulwadûd
Bidden. Dichtgevouwen handen. Gesloten ogen. Gebogen hoofden. Blik op de navel. Ik heb het altijd al vreemd gevonden, ook als jochie: die gesloten houding en dat zwart voor de ogen tijdens het gebed. Mijn loslaten van de kerk is een proces van jaren, ook tijdens de periode dat ik nog naar catechisatie moet (verplicht tot mijn zeventiende). Mijn korte revival als christen - midden jaren tachtig - heeft niet tot een hergeboorte geleid, zelfs niet na een keer op de koffie bij ds. Nico Terlinden himself.
Smeekbidden. Opengevouwen handen. Open ogen. Het hoofd wel naar beneden maar in de regel is de blik gericht op de handen [bij een smeekgebed]. Bij die moslims is bidden andere koek! Mijn ommezwaai naar de islam is nu bijna elf jaar geleden. Op 31 maart 1996 heb ik mijn geloofsgetuigenis (shahada) afgelegd en daarmee is Wilco tot Abdulwadûd omgedoopt. Maar waarom? Het is allemaal begonnen in West-Afrika.
Innerlijke strijd
Observeren. Ik doe niets anders tijdens mijn eerste dagen in Senegal (herfst 1995). Vanaf een bankje op een binnenplaats in een middelgrote stad heb ik zicht op het leven van de grootfamilie en - via een opening in een muur - op het leven in de straat. De openheid van het ritueel op de binnenplaats (gezamenlijk verricht gebed) en het leven dat gewoon doorgaat (gesymboliseerd door het komen en gaan van mensen die via de binnenplaats doorsteken naar een ander deel van de stad) is iets wat op mij een grote indruk maakt. "Waarlijk een religie die in het leven staat, die islam," denk ik.
Die praktische open manier van het beoefenen en beleven van een religie die ik heb gezien op die binnenplaats, heeft mijn blik doen verplaatsen van mijn navel naar mijn handen. ,,Wat heb ik met die handen gedaan en wat ga ik er mee doen om mijn leven te verbeteren?”
Het begin dus van een innerlijke strijd, met de islam als instrument. Een instrument om mijn vertrouwen in Allah èn mijzelf te vormen. Een instrument dat mijn leven structuur geeft en mijn ogen een open blik op de wereld geeft (al ben ik uiteraard nog steeds behept met zaken als vooroordelen, ik ben zeker geen heilige).
Islam, da's niet verkeerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.