Soebhaan-Allah. Vandaag laat de zomer zich al even zien. In mijn achtertuin onder de parasol is het prima toeven, èn wegdromen. "Waw-waw-waaawww" Dat is het alarm van mijn organizer, het heeft wel wat weg van een didgeridoo. "Tisbaar over 5 min" lees ik op het scherm. Ik doe snel de rituele wassing (wudu), pak een gebedskleed (sajadah) en installeer mij in de hoek van de tuin bij het raam onder de parasol direct achter de schutting.
Tijdens het gebed is de sajadah mijn focuspunt (zie bovenstaande foto). Ik weet mij dan wel beschermd door de parasol, maar tussen de planken van de schutting door projecteert de zon tòch stroken licht op de sajadah. Hoe anders als in Senegal, denk ik na het bidden. Vlak vóór tisbaar staat de zon daar in het zenit. Rècht boven je, dus. De zonnestralen treffen dan àlles wat ze tegenkomen zònder genade. Bid je dan buiten, dan is de enige schaduw die de sajadah treft, die van jou. Of je bent toevallig de gelukkige bezitter van een parasol of een boom met brede kruin op je binnenplaats.
Tijdens de zikr ná het gebed, heb ik moeite met de concentratie. Zikr is het gedenken van Allah in al Zijn glorieuze eigenschappen. Maar mijn gedachten dwalen af naar Senegal, naar Rufisque, naar de wijk Thiokho, naar de binnenplaats van 'Sarrenne' en face l'Imprimerie Nationale, waar ik mij onderhoud met Birama Sarr, mijn schoonvader, en plezier maak met Kiné Niang dit Yaay Booy, mijn schoonmoeder. Volgende keer toch maar weer binnen bidden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.