Als Allah het wil, kan ik de komende ramadan (vanaf 1 augustus a.s.) weer meevasten. Dat is dan de eerste keer sinds 2004 dat ik weer ten volle kan genieten (jazeker!) van wat Allah mij gegeven heeft. Het vasten tijdens de ramadan zie ik, naast het bidden (salaat), als het summum van aanbidding. Even een voorgeschiedenis:
Vasten is een uitdaging. Ben ik van mijn à propos dan is sjeytan er als de kippen bij om mijn vasten overdag te breken. A-oezoe billahi minas-sjeytanir-radjiem!
In oktober 2004 word ik, tijdens de ramadan, bij aanvang van mijn werk, bij mijn baas geroepen. Op de werkvloer zijn er minder mensen nodig dan verwacht en een aantal uitzendkrachten (van hun eigen inhouse-uitzendbureau, waaronder ik) mag direct huiswaarts. Hier een citaat uit mijn weblogbijdrage Geen werk meer? Alhamdulillah! van 15 oktober 2004: ”De leidinggevende informeert mij op correcte wijze en biedt mij een bakkie troost aan. “Met alles erin”, zeg ik nog. Terwijl ik mijn laatste werkbriefje invul, neem ik een slok koffie. En nog één. “Nee toch”, denk ik ineens. De teleurstelling en tijdelijke verwarring is zo groot, dat ik het bakkie troost graag tot me neem, daarbij de ramadan veronachtzamend.”
Enkele maanden nadat bij mij de diagnose ADHD is vastgesteld en ik met medicatie ben begonnen, doet een dip mij besluiten rücksichtlos te stoppen met methylfenidaat (ritalin). Het is dan de dag vóór het begin van de ramadan en ik ben zó gemotiveerd voor de vastenmaand, dat ik het allemaal niet meer zo helder zie. Alhamdulillah praat Ndoya, destijds mijn vrouw, het uit mijn hoofd [zie mijn weblogbijdrage Kouwe kalkoen van 3 oktober 2005].
Later geef ik een moslim met ADHD nog goede raad over het gebruik van medicijnen vis-à-vis de vastenmaand [zie mijn weblogbijdrage Onder medicatie? Los het vasten! van 5 oktober 2005], ook ga ik regelmatig naar een Marokkaanse gebedsruimte, zijnde de vlonder van een buurthuis, voor de tarawih gebeden [zie mijn weblogbijdrage Vreedzame coëxistentie van 7 oktober 2005] - kortom het gaat lèkker, joh!
Totdat BOEM! ik een toeval krijg door verkeerd omgaan met de verhoogde doses methylfenidaat, ná het stoppen met het anti-depressivum citalopram. Een citaat uit mijn weblogbijdrage Toeval bestaat van 9 oktober 2005: ”Afgelopen nacht ben ik werkelijk buiten mezelf getreden. Nee, geen bezoeken aan gene zijde maar een nachtelijke toeval. Werkelijk schokkend, letterlijk schokkend. Voor mijn gevoel lag ik een aantal seconden te trillen met mijn benen, maar naderhand is mij verteld dat het heftige spontane spiertrekkingen zijn geweest all over my body en dat het toch echt een aantal minuten heeft geduurd.”
Pas twee dagen later ga ik er mee naar de huisarts en deze vertelt mij dat het naar alle waarschijnlijkheid een zgn. ‘vagale collaps’ is geweest. Een citaat uit mijn weblogbijdrage Door het oog van de naald van 11 oktober 2005: ”Ik ben dus echt door het oog van de naald gekropen, want na een Google zoektocht op het www kom ik erachter dat een vagale collaps zo ernstig wordt genomen, dat ambulance of andere directe hulp ter plekke noodzakelijk is.”
Op 3 november 2005 vier ik alhamdulillah het suikerfeest [zie mijn weblogbijdrage Suikerfeest, een impressie van 3 november 2005] en een paar weken later deel ik met mijn weblogbezoekers de tekst van een Suikerfeest-lezing van imam Abdulwahid van Bommel [zie mijn weblogbijdrage Lezing Van Bommel / Suikerfeest van 29 november 2005]. De rust in mijn hoofd lijkt weergekeerd.
Eind februari 2006 besluit ik tòch om te stoppen met de medicatie [zie mijn weblogbijdrage Papa, vasten! van 27 februari 2006] en, gemotiveerd als ik ben, begin ik met het inhalen van de vorige vastenmaand – en ja hoor dáár is die superdip weer [zie mijn weblogbijdrage Alhamdulillah voor Allah van 3 maart 2006].
In 2006 begint de ramadan in de derde week van september. Een maand daarvóór ben ik na rijp beraad weer begonnen met mijn medicatie (methylfenidaat) en dus zit vasten er opnieuw niet in [zie mijn weblogbijdrage Nu shaban, daarna ramadan! van 24 augustus 2006]. Ook tijdens deze ramadan heb ik dips te over, resulterend in een mash’Allah kort en bondig gedicht waarin ik duidelijk maak dat wanneer je het niet meer weet, het loven van Allah je zoveel kracht kan geven, dat je dankzij Hem op eigen kracht weer uit de put kan komen:
hangend aan de rand van de put
kijk ik naar de horizon
en zeg
‘alhamdulillah’
ik worstel en kom boven
zeggen ze in Zeeland
nou oké dan
‘bismillah’
De vastenmaand van 2007 is voor mij de maand waarin ik mijn debuut heb gemaakt als radio-columnist van de NIO (Nederlandse Islamitische Omroep). Eens in de zoveel maanden, is het voornemen, zal ik een column schrijven en die ook zelf uitspreken [zie mijn weblogbijdrage NIO Radio ''Het Andere Geluid'' - 9 okt 2007 van 10 oktober 2007]. De vastenmaand van 2007 is ook de maand waarin ik op de dag van het suikerfeest een ENG-team met regisseuse op bezoek krijg. Zij maken een item ten behoeve van een uitzending van KRO’s De Reünie.
www.youtube.com/watch?v=eL018bCsT0E NIO column no. 1
reunie.kro.nl/seizoenen/5/afleveringen/06-01-2008 De Reünie
De vastenmaand van 2008 is voor mij de maand waarin ik op de radio (in een uitzending van ‘OBA Live’) mocht vertellen over mijn eerste ervaring met de ramadan [zie mijn weblogbijdrage OBA Live 09-09-2008 Abdulwadud Louws van 10 september 2008].
KLIK OP ONDERSTAANDE LINK VOOR DE VIDEO VAN MIJN BIJDRAGE
(de radio-uitzending was ook op het internet als een video stream)
cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/ikon/OBAlive/09-09-08/abdulwadud.wmv
deze link werkt nog steeds!
De vastenmaand van 2009 is voor mij de maand waarin ik door computerproblemen word gedwongen minder te webloggen. Dat was wennen, kan ik je zeggen [zie mijn weblogbijdrage Ramadan heeft altijd iets in petto van 2 september 2009]. Het is tevens de eerste vastenmaand die ik als gescheiden man heb meegemaakt. Dat is ook wennen, kan ik je zeggen.
De vastenmaand van 2010 is voor mij de maand waarin ik extra veel aandacht heb besteed aan hoe de ramadan zijn plaats heeft op de Senegalese FM band. archive.org/details/Radio_Ramadan_2010_Senegal Ook maak ik kennis met Twitter en lees daar hoe de voorgenomen koranverbranding door het Dove World Outreach Center twitteraars tot humoristische hoogten brengt [zie deze en deze weblogbijdrage] – met als uitsmijter de wens ”Eid-ul-Fitr mazel tov” [zie mijn weblogbijdrage Spin-off voorgenomen #quranburning verrassend! van 9 september 2010].
De vastenmaand van 2011 wordt incha Allah de maand waarin ik eindelijk weer kan gaan vasten. Schrik niet, ik leg niet nogmaals de medicatie naast mij neer. Voor één maand (tijdens de maand ramadan) schakel ik over van de reguliere methylfenidaat naar het middel Concerta, wat met mijn basispakket (ziektekostenverzekering) dat ik nu heb maar gedeeltelijk wordt vergoed; dat betekent dat wanneer ik tijdens de ramadan dit tablet op tijd inneem, dat ik dan gewoon weer (hè hè eindelijk) met vasten kan meedoen. Het feit dat de dagen nu, in de zomer, extra lang zijn, is een uitdaging! Heel wat anders dan die eerste ramadan van mij – want die was in hartje winter (wat was dàt een makkie, mash’Allah).
RAMADAN,
IK KOM ER AN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.