Tijd voor eigenstrijd

Mijn weblog staat op een laag pitje. Even gas terug en focus op die andere belangrijke zaak: mijn grote jihad, mijn innerlijke strijd. Ruim tien jaar geleden heb ik een lezing bijgewoond over dat thema (zie deze link). Hoe geef je een innerlijke strijd vorm? Hangt af van de persoon uiteraard. En afhankelijk van diens situatie weet hij wel of niet zèlf ten strijde te gaan. Voor mij ligt de wapenkeuze voor de hand, maar toch heeft iemand anders mij moeten wijzen op de pen. The pen is mightier than the sword. Yes, indeed.

 
RECENSENT
Gewapend met pen en papier schrijf ik nu stukjes, maar niet ten bate van mijn weblog [maar privé, als therapie]. Het zijn korte schetsen uit het verre en het nabije verleden. Elke schets eindigt met hoe ik toen met de beschreven gebeurtenis ben omgegaan. Na ruim twintig schetsen zie ik een lijn en begin te analyseren, als een recensent van mijn eigen leven. 

GEBROKEN
Als eigenwaarde, geborgenheid, zelfvertrouwen – èn vertrouwen in de toekomst – nooit zijn gecultiveerd en bij tijd en wijle gebroken, heeft dat zijn weerslag op een karakter. Ook op latere leeftijd. Dat ik in het verleden ben gevlucht in (het zoeken naar) kicks in het aksiewereldje heeft niet zozeer te maken met mijn ADHD als wel de drang naar het vullen van een leegte. Een leegte, ontstaan door (ont)breken van zekerheden. Het onvermogen om op persoonlijk vlak relaties aan te gaan (vriendschap, liefde) is hier debet aan. 

EIGEN HOUTJE
Verandering van plaats doet leven, denk ik in het najaar van 1995 en ik ga voor tien weken naar Senegal. Mijn belangstelling voor islam neem ik mee terug naar Nederland, mijn andere interesse (een vriendinnetje) laat ik al snel vallen (ze is alleen geïnteresseerd in mijn banksaldo). Op eigen houtje onderneem ik de reis naar islam. Aankomst: 31 maart 1996. Single bekeerlingen hebben de reputatie streng gelovig te worden; dat had zo kunnen gebeuren met mij. Geen kwaad woord over die Indonesische moslimgemeenschap waar ik de geloofsgetuigenis heb afgelegd. Nee, het gaat mij om een moskee, gevestigd in mijn toenmalige woonplaats [Amstelveen]. De leiders van een jongerengroep spreken mij aan en polsen of ik belangstelling heb voor een studie in het buitenland. Een studie in Saoedi-Arabië. [op zo'n moment, beste lezer(es) moeten alarmbellen gaan rinkelen!]

TONEEL
Met nog de leegte in mijn hart en de hots voor islam lijkt mij dat hélemaal het einde. Het zou het begin van het einde zijn geweest, als Ndoya niet op het toneel was verschenen als mijn toekomstige vrouw. Ik blijf dan mijn nieuw verworven geloof met vreugde beleven maar mijn hyperfocus gaat naar Ndoya. Een (zicht op een) eigen gezinsleven doet zeker relativeren en mijn belangstelling voor een 'buitenlandse studie' verdwijnt geruisloos van het toneel. 

STRUCTUUR
Dat ik pas ruim elf jaar na 31 maart 1996 een echt begin heb gemaakt met mijn grote jihad kan verbazing wekken. Hoe groot mijn mash'Allah imaan (geloofsbeleving) ook is, het duurt lang voor mijn leegte is gevuld. Met horten. En. Stoten. Doorschadeënschande. Noem maar op. Steeds minder laat ik steken vallen en nu is het tijd voor eigenstrijd met de pen in de hand. Mijn schetsen die ik schrijf geven structuur aan mijn verleden, zicht op het heden en vertrouwen in de toekomst.