Ieder zijn tijd

IN MEMORIAM 1 

Een ingrijpende gebeurtenis komt nooit alleen, Allah heeft dat zo gewild. Vandaag is oma Sip overleden. Mash’Allah, terugkijkend heeft zij veel betekend voor mijn innerlijke strijd en het in gang zetten van een reis door mijn verleden. Anderhalf jaar geleden heeft zij mij ergens op gewezen, pas sinds kort ben ik er aan gaan werken. Helaas heb ik verzuimd om door te vragen om zo nog meer van haar te leren.

IN MEMORIAM 2 

Vandaag komt de actualiteit héél dichtbij. Ik lees in de krant dat de zondag in Afghanistan omgekomen militair sergeant Martijn Rosier is. Ik grabbel in mijn video-archief en even later kijk ik naar twee tapes van elk een klein half uur met opnames van diezelfde Martijn Rosier, gemaakt door ondergetekende.
Lokatie: Wezep. Rosier doet een broer van mij uitgeleide die op missie gaat naar Irak. Mijn broer draagt reeds het zandkleurige camouflagepak, terwijl Rosier gekleed gaat in een gewoon uniform in diverse tinten groen: collega’s zijn het, vrienden, en beiden woonachtig in dezelfde woonplaats. Ik kijk naar tape 1 en luister naar Rosier die praat over zijn aanstaande derde kindje ("We konden het hartje eerst niet horen, het kindje hield zich schuil"). De laatste beelden van tape 2 tonen Rosier achter het stuur van zijn auto, ik zit naast hem met een draaiende camera op de schoot. Rosier praat met inzittenden en tuurt vooruit, draait naar links, draait naar rechts.

Ik smeek de Almachtige dat Hij Rosiers nabestaanden en in het bijzonder zijn vrouw en kinderen nabij wilt zijn. Rosier zal zijn incha Allah aanstaande vierde kindje niet meer in de armen kunnen sluiten.