Ruim anderhalf jaar na mijn huwelijk met Ndoya (zie mijn log Acht mei beweging) ziet het er eindelijk naar uit dat zij, samen met haar dochter Yande en ons zoontje Ahmed, vanuit Senegal kan overkomen. De dato 23 december 1998 bereikt mij informatie dat alles bijna rond is voor het plaatsen van een visum in het paspoort van mijn vrouw. De Nederlandse ambassade heeft nog maar één bepaald formulier nodig van het IND om tot het verstrekken van dat visum over te gaan. Ik geef het IND het faxnummer van de Nederlandse ambassade in Dakar en vertrouw erop dat de informatie te bestemder plekke aankomt.
LINEA RECTA
In de ochtend van 24 december 1998, dus nu precies zes jaar geleden, rol ik gekleed en wel uit mijn bed en ren linea recta naar de dichtstbijzijnde kantoorboekhandel om twee KPN-telefoonkaarten à fl. 50,- te kopen; thuis kan ik niet direct naar het buitenland bellen en ik heb dan geen telefoonkaart-voor-het-buitenland bij de hand. Ik moet als de wiedeweerga de ambassade bellen of zij inderdaad de gevraagde informatie hebben ontvangen en het is dan nog te vroeg om naar mijn belhuis in Amsterdam te gaan. Blijkt dat de ambassade nog niets heeft ontvangen. Ik neem contact op met het IND en geef hen een tweede faxnummer van de ambassade. Er wordt beloofd dat de gevraagde papieren naar dat nummer gefaxt zullen worden.
BLUF
Ik bel even later weer met de ambassade.
"Nee, we hebben nog niets binnen."
Kwartiertje later bel ik weer.
"Ja, we hebben het binnen, meneer."
Dan vraag ik of het nog mogelijk is om mijn vrouw vandaag nog een visum te verstrekken.
"Meneer, wij sluiten vandaag al om 12.00 uur, dit in verband met kerstavond. Is het mogelijk voor uw vrouw om zich voor dat tijdstip bij ons te vervoegen met beide kinderen en een pasfoto van eenieder?"
Ik bluf en geef aan dat dat geen probleem is, terwijl ik op dat moment nog niet weet of dat allemaal wel gaat lukken. Onmiddellijk bel ik het bedrijfje dat gevestigd is naast het huis van mijn schoonfamilie in Senegal; daar bel ik altijd naar toe als ik mijn vrouw wil spreken.
"Ndoya, stop met alles wat je nu aan het doen bent en ga naar de ambassade, vergeet niet om pasfoto’s van jou en Yande en Ahmed mee te nemen. Waarschijnlijk kunnen jullie morgen al in Nederland zijn."
NEDERLANDSE AMBASSADE BLIJFT SPECIAAL LANGER OPEN
Stomverbaasd is mijn vrouw na mijn telefoontje. Ze heeft net Ahmed uitgekleed om hem in het badje te doen. Haastig trekt ze hem weer de kleren aan; even later neemt ze de taxi naar Dakar. Daar op de ambassade moet ze nog heel wat papieren invullen, er is geen tijd genoeg meer om het visum klaar te maken voor de officixc3xable sluitingstijd. Ze wordt verzocht later op de dag terug te komen voor het visum, de ambassade zal speciaal voor haar wat langer open blijven.
AMBASSADEBEWAKER ‘NOT AMUSED’
Ndoya gaat naar familie in Dakar, eet daar wat en keert even later terug naar de ambassade voor haar visum. Ze krijgt een boze blik van de Senegalese bewaker toegeworpen die op deze dag voor kerst duidelijk niet had gerekend op overwerk. Het is in Nederland inmiddels zo’n half drie wanneer ik zeker weet dat mijn vrouw het visum heeft. Ik zeg haar dat ik er alles aan ga doen om haar nog morgen in Nederland te laten aankomen.
TICKETS KOPEN OP 24 DECEMBER: ONBEGONNEN WERK
In Senegal koopt mijn vrouw dan nog wat extra kleren, terwijl ik mij met een taxi van het belhuis aan de Albert Cuypstraat (waar ik inmiddels mijn telefoontjes aan het plegen ben) spoed naar een reisbureau aan het Rokin. Wat een wachtrij! Uiteindelijk ben ik ongeveer kwart over drie aan de beurt. Vanwege de kosten probeer ik eerst tickets te kopen bij Alitalia. Die zijn reeds gesloten wegens kerstavond. Air Portugal dan? Ook gesloten om dezelfde reden. Dan toch maar Air France. Yesss! Het kan nog, maar er is één probleem: de betaling moet voor vier uur zijn gedaan, anders gaat het hele feest niet door. De medewerkster van het reisbureau ziet het belang in van mijn ‘onderneming’ en doet haar best. Uiteindelijk kan ik dan rond tien voor vier betalen en verstuurt het reisbureau de gegevens naar het kantoor van Air France op het vliegveld Leopold Sedar Senghor (Dakar-Yoff), waar mijn vrouw de tickets vlak voor vertrek kan afhalen.
TICKETS KOPEN TOCH GELUKT
Ik neem weer een taxi terug naar het ‘belhuis’ aan de Albert Cuyp; daar bel ik mijn vrouw en kom, naar later blijkt, heel verward over. Ze begrijpt in ieder geval dat de tickets klaar liggen op het vliegveld en ook wanneer het vliegtuig vertrekt. Ik besluit mijn telefoontje met een brok in de keel: "Tot morgen, sama jabbar!" In een roes strompel ik als een dronken zwerver na dat telefoontje over de Albert Cuyp markt, terwijl er al mensen bezig zijn de stands af te breken. Ik ben dan behoorlijk ver heen: ik sta er geeneens bij stil dat ik nog boodschappen moet doen. Vanaf morgen heb ik thuis immers meer monden te voeden dan voorheen :-)
De volgende ochtend, eerste kerstdag, ben ik al heel vroeg op Schiphol en check bij de balie van Air France of mijn vrouw en kinderen de afgelopen nacht zijn ingestapt. Dat zijn ze. Opgelucht snel ik naar de supermarkt bij de aankomsthal en doe daar nog wat inkopen. Rond half acht arriveert het vliegtuig en kan ik even later mijn vrouw en kinderen in mijn armen nemen. Mash’Allah!
ALHAMDULILLAHI RABBIL ‘AALAMIEN
Alle lof aan Allah voor mijn vrouw. Als single ben ik moslim geworden, maar na ons huwelijk en vooral na haar overkomst heb ik zoveel steun van Ndoya gekregen: dankzij Allah soebhana wa ta’ala en mijn vrouw is mijn geloofsbeleving sterker geworden en ben ik, door sinds haar overkomst ook in de praktijk een père de famille te zijn, een completer mens. Mash’Allah!
deze bijdrage is al eerder in andere vormen op mijn weblog verschenen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.