Papa, vasten!

Na een weekje vakantie schuiven mijn kids vandaag weer achter de schoolbanken. Terwijl ik ze naar school breng, vertel ik ze dat ik blij ben dat ik ben gestopt met medicatie in verband met mijn ADHD.

"Ja, papa," zegt Yande. "Nu kun je je afgelopen ramadan inhalen!"

"Je hebt gelijk, joh!" zeg ik.

Dáár had ik nog niet bij stil gestaan. In oktober 2005 heb ik voor de eerste keer sinds mijn bekering op 31 maart 1996 een vastenloze ramadan meegemaakt. Dat heb ik moeilijk kunnen verteren. Nu is de weg vrij voor een inhaalslag en wat ben ik blij! Himmelhoch jauchzend op dit moment, maar laat ik mij niet meeslepen door mijn enthousiasme, begeisterd als ik nu ben. "De medicatie heeft meer kapot gemaakt dan mij lief is", schrijf ik in mijn log Jihaadoennafs – Nieuws van het front (IV) d.d. 23 februari 2006. "Gedurende de medicatie is mijn persoonlijk inzicht en het vermogen tot zelfanalyse enorm gegroeid", schrijf ik verder. Ik ben mijzelf tegengekomen, zeg maar.

"Papa!" Papa is er weer eens niet bij met zijn gedachten. Yande haalt me er weer bij en met de school al in het zicht vraagt ze zich af hoe ik dat ga doen.

"Hoe bedoel je?"

"Nou, dat vasten en zo."

"Tja, door er mee te beginnen, meissie."

"Morgen?"

"Incha Allah."

Dan stormen Ahmed en Kiné de school binnen via de zij-ingang, terwijl ik volg op enige afstand. Yande neemt de hoofdingang (da’s tenminste cool: zonder je papa of mama de school binnengaan). Onafhankelijk doen maar het niet zijn. Mash’Allah, bijna elf jaar en nu al stevig aan het puberen. Mijn eigen lieve puber vol goede raad. Als we nu maar naar elkaar luisteren, dan komt het incha Allah allemaal wel goed :-)