Moeder

Een moeder houdt niet op met zorgen voor en zorgen maken over haar kinderen wanneer deze het ouderlijk huis hebben verlaten. In alle etappes van het leven van haar kroost zijn haar zorgen nodig of maakt ze die.

Jaren geleden: ik verbreek het contact met mijn moeder, met mijn beide ouders. Die etappe duurt zo’n twee jaar en is begonnen op dezelfde dag dat mij op niet mis te verstane wijze duidelijk wordt gemaakt dat ik niets op de Filmacademie te zoeken heb. "Wat doe je hier nog?" vraagt een docent aan mij. Ik blijf tot het eind van het studiejaar (1991-1992) maar woon alleen nog de lessen Filmanalyse bij van regisseur Harry Kümel, indertijd drukdoende met de voorbereidingen van de film "Kruistocht in spijkerbroek". Maar goed, ik dwaal af.

Op aanraden van mijn opa van moeders kant, Willem Lodewijk Schippers, zoek ik weer contact met mijn ouders en aan het eind van de genoemde etappe ontmoeten we elkaar weer op neutraal terrein: filmhuis Rialto te Amsterdam, waar ik samen met anderen een vertoning heb georganiseerd van de Surinaamse klassieker "Wan Pipel", dit in aanwezigheid van regisseur Pim de la Parra en andere genodigden. Dwaal ik wéér af.

Ik maak wel een sprong naar het heden, dat houdt mij incha Allah to-the-point. Met alle kennis die ik mash’Allah nu heb, mag ik mijn persoon tijdens die bewuste etappe van mijn leven zeker dwalende noemen. Ná Allah soebhana wa ta’ala is mijn moeder immers het belangrijkste, weet ik nu. De zorg van mijn moeder komt duidelijk naar voren bij, ik noem maar wat, mijn verjaardag. Dan krijg ik standaard een trui, vijf paar sokken of een voedselpakket cadeau. Dit jaar zijn het handgebreide wintersokken (oh ja, dáárom vroeg ze laatst mijn maat, natuurlijk :-). In het blaadje van haar kerk heeft mijn moeder iets gelezen over een ‘ramadan boek’. Mijn vader bestelt het direct via Bol.com en gisteren neemt mijn moeder het mee als extra cadeau.
Mash’Allah! Bij het uitpakken lijkt het om een kinderboek te gaan. Soit, al ben ik gisteren tweeënveertig geworden – volgens de Gregoriaanse kalender althans – ik blijf mijn moeders eerstgeboren kind.

Ik bekijk de mooie illustraties op de cover en lees de titel "Ramadan moebarak". "Tekst en illustraties Aicha Tou, uitgeverij Bulaaq, 2004". Ik sla het open en kom in een oase van mooie en frisse illustraties met op de linkerbladzijden aandacht voor de koran en hadith en overdenkingen daarbij. Op de rechterbladzijden staan zgn. "doe-ideetjes" voor kinderen. Mijn moeder heeft mij geen mooier cadeau kunnen geven dan dit.

Tot slot neem ik in deze eerste log sinds ruim een week, nogmaals de vrijheid af te mogen dwalen van het hoofdonderwerp en neem je mee naar de actualiteit. Nee, ik ga het niet hebben over die Deense spotprenten waarin de naam van onze profeet Mohammed (vrede zij met hem) door het slijk wordt gehaald.
Ik heb het nu over de voorgenomen uitzending van zo’n twaalfhonderd Nederlandse militairen naar de regio Uruzgan in Afghanistan (juni 2006, incha Allah). De beslissing daartoe is gisteren op mijn geboortedag genomen. Eén van de uit te zenden militairen is mijn jongste broer. Ik smeek Allah soebhana wa ta’ala dat Hij hem na zijn deelneming aan de missie weer gezond en wel voet op Nederlandse bodem laat zetten.

Om de cirkel van dit dwalende stukje rond te breien: ik neem aan dat mijn moeder nu met meer belangstelling dan normaal het nieuws zal volgen. De zorgen om haar jongste kind zullen alleen maar groter worden. Daar kunnen informatiedagen-voor-ouders – en contact per telefoon en email tijdens de bewuste missie – niets aan veranderen. Wat zij wilt voor hem, is wat zij wilt voor al haar kinderen: "En ze leven nog lang en gelukkig". Triest daarom dat de tweelingbroer van haar jongste zoon, één van mijn jongste broers dus, een paar jaar geleden er zelf is uitgestapt: "En hij leefde noch lang, noch gelukkig."