Maar nog niet helemaal. Vooruit met flinke pas lopen we naar school. Het is donderdagochtend (jongstleden), Kiné houdt mijn hand vast en Ahmed loopt wat vooruit. Yande kiest haar eigen weg naar school en gaat met de fiets.
Ahmed houdt van lezen, klok kijken en woorden letterlijk nemen. Daarom leg ik hem wel eens moeilijke stellingen of situaties voor om zo zijn mash’Allah alertheid te testen en te trainen. Zoals vanochtend.
"Alleen ‘nu’ bestaat, alhamdulillah. ‘Straks’ komt later, incha Allah. ‘Toen’ is al geweest, mash’Allah."
Dit gaat duidelijk zijn begrip te boven en ik verklaar me nader.
"Ik bedoel dat alleen wat er nu is en gebeurt, echt is en gebeurt dankzij Allah. Wat er zal zijn en gebeuren, hangt af van de wil van Allah. Wat er is geweest en gebeurd, kòmt van Allah."
"Ja, maar papa. Die auto daar hè. Ik loop daar strakjes langs. [Even later] Kijk maar!"
"Ahmed, je weet nú dat je de auto bent gepasseerd, maar daarnet had je toch incha Allah, als Allah het wilt, moeten zeggen. Want je weet nooit wat er zal gebeuren, hè, Wie weet? Binnen een paar tellen, een paar stappen, kan alles anders zijn dan je had verwacht. Kijk, er zit iemand in die auto: hij had kunnen uitstappen en voor je langs kunnen lopen òf iemand anders had je daarnet aangesproken en je was blijven staan om met hem te praten òf…"
"Ja, papa. Zoals jij altijd met iedereen praat, zeker… Hé de school. We zijn er bijna!"
"Incha Allah, jongen."
"Papáá…" :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.