Een paar dagen geleden vol goede moed begonnen met het inhalen van ‘mijn ramadan’ van het afgelopen jaar. Krijg ik gisteren ineens last van hartkloppingen gecombineerd met, ja hoe zal ik ze noemen, adembenemende sensaties. Klinkt dat wat? Met alle gekheid op een stokje: vasten is kort na het stoppen van ADHD medicatie niet zo handig. Mijn lichaam moet zich nog instellen op het ontbreken van die medicatie en heeft door de hoge doses methylfenidaat van de afgelopen tijd – die hebben gezorgd voor een rem op niet alleen mijn chaos – wellicht maanden nodig om te ontwennen. Ik smeek Allah As-Saboer dat Hij mij het geduld geeft om die maanden door te komen, amien.
Mijn drukte is weer toegenomen, maar alles is beter dan die creatieve afvlakking. Sinds het laten van methylfenidaat komen ideeën voor bijdragen op mijn weblog weer als "vanzelf" en hoef ik mij niet meer te forcéren tot het schrijven van een stukje. Mijn bijdragen van de afgelopen dagen –
Papa, vasten!,
Dagopeningen,
Alhamdulillah voor Allah en
Ontmoskeïsering – zijn haast als vanzelf gekomen. Behalve voor
Ontmoskeïsering is research nauwelijks nodig geweest: even wat steekwoorden noteren, op een gelegen moment deze woorden uitwerken, gegevens verifiëren en: klaar is Abdul!
Zo ken ik mijzelf weer. Liever ongeremd speedway dan motorcross met een rem op alles wat mij inspireert: imaan, liefde, gezondheid, creativiteit, noem maar op. Minder is dat ik nu sneller in de war raak wanneer er veel dingen tegelijkertijd op mij afkomen. Zo ken(de) ik mijzelf ook en daar moet ik dus nu ècht wat aan gaan doen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.