Gods Vrucht

Zeven uur. Bedtijd! Terwijl Ahmed en Kiné naar boven stormen (dat is zeker wel eens anders geweest :-) kies ik op goed geluk een exemplaar uit mijn Onze Oemma archief om uit voor te lezen. Even later gezeten op de rand van Kiné′s bed sla ik het open en lees voor uit de rubriek De Islam: "De geloofsgetuigenis, de Sjahada". Bijna aan het eind van het verhaal volgt de uitleg van de laatste regel van de shahada:

Wa asjahadoe anna Moehammadan Rasoeloellah = "En ik getuig dat Mohammed de Boodschapper van Allah is". Allah heeft Mohammed (vzmh) een profeet gemaakt om de mensen te leren over Allah en de Koran en de manier waarop ze moeten leven (de Soenna). En zoals jullie weten, zal er geen andere profeet meer komen na Mohammed (vzmh). Hij was dus de laatste profeet." [Onze Oemma, jg. 1, no. 6]

Ahmed luistert geconcentreerd naar Onze Oemma’s uitleg van de shahada in een voor kinderen begrijpelijke taal. Maar voor ik met de voorlaatste alinea kan beginnen, onderbreekt hij mij. "Maar papa, hoe máákt Allah nou die profeten?" Ja papa, hoe leg je dat nu uit in een voor hem begrijpelijke taal? Doe je best! Gravend in mijn geheugen, op basis van de summiere kennis die ik nu heb over islam zoveel jaar na mijn bekering, geef ik hem mijn antwoord. "Hoor ‘s Ahmed. Wanneer Allah wilt dat er iets ontstaat, dan zegt Hij gewoon dat het er moet zijn en dan is het er ook. Dus als hij vroeger wilde dat een baby later profeet zou worden, dan gebeurde dat ook gewoon."

Ahmed had iets in zijn hoofd van een speciaal profetenbouwpakket, maar dat heb ik gelukkig kunnen rechtzetten. Mash’Allah, niet gek hè, voor iemand die in islam incha Allah bijna 10 jaar is (mijn ‘verjaardag’ is incha Allah 31 maart aanstaande :-). Ja, ik ben trots op mijn papaschap. Ik dank Allah soebhana wa ta’ala dat ik mijn kids mag opvoeden en ze mag vertellen over hun Schepper en de vruchten die wij mogen plukken van Zijn werk. Alhamdulillahi Rabbil ‘Aalamien.

UPDATE 21.30 UUR: Net terug van het naar bed brengen van Ahmed en Kiné ben ik zo vol van inspiratie voor een nieuw ‘stukje’ ten bate van mijn ‘lief weblog’, dat ik niet stil sta bij een soort ouderavond die vanavond op de school van mijn kids wordt gehouden. Ja, ik ben trots op mijn papaschap, ouderavonden horen ook daarbij. Maar wanneer ik eenmaal iets in mijn hoofd heb om te schrijven, wijken alle andere gedachten en kan ik niet rusten tot het stukje klaar is (door mijn hyperfocus, dat is ADHD’ers als ik eigen!). Incha Allah vergeet ik morgen niet om te informeren naar het verloop van de avond.