Godsvrucht

We hebben een vriendin-van-de-familie, laat ik haar Eva noemen, die is geboren als christen, maar getogen tussen de islamitische Lebous van Ouakam (een voorstad van Dakar, Senegal). Zondagochtend zit ze met haar bijbel trouw naar diverse televisiedominees en -domina’s te kijken. In conversaties geeft ze blijk van inzichten verkregen door haar lange verblijf in Ouakam. Godsvruchtig is ze zeker, mash’Allah!

Op een middag is ze druk in gesprek met Ndoya, affaires de femmes zonder schroom besproken zoals het ware Lebou-vrouwen betaamt. Het is tijd voor het namiddaggebed. Ik nodig ook Eva uit om mee te bidden. Ze schudt van nee. Ik vraag haar plagend of ze in Ouakam niet goed heeft opgelet. Dat heeft ze zeker, zegt ze. Direct doet ze een doek om haar hoofd en schouders, pakt mijn gebedskleed, legt het min of meer richting qibla en laat wat zien. Ik ben onder de indruk, maar dat is meer door de fast forward rakaat die voor mijn ogen wordt afgedraaid. Zelfs de tashahoed gaat dubbel (zo snel): de linker- èn rechterwijsvinger draaien tegelijk, alsof ze de geloofsgetuigenis dubbel uitspreekt. Astagfiroellah, ik hou mijn reactie voor me, moet stiekem toch even lachen en geef haar vervolgens mijn complimenten.

Wanneer ze klaar is om ècht met ons mee te bidden, zijn we er voor haar. Maar het initiatief moet dan wel van haar kant komen, want: "laat er geen dwang in de godsdienst zijn" 2:256