Berenboer

"Astaffoellah," zegt Kiné en kijkt me heel lief aan.

Volgens mij probeert ze iets goed te maken. Het is gisterenavond, bedtijd, en we zitten op de rand van haar bed, klaar om de fatihah op te zeggen.

"Astaffoellah," zegt ze nog eens.

Salaat al-’Asr, het namiddaggebed, heeft ze die dag met mij meegedaan. Ze heeft dan nòch de armen langszij (zoals de tijani’s in Senegal meestal doen), nòch de linkerhand op de borst met de rechterhand erover heen. Nee, Kiné heeft de handen gevouwen zoals bij de verrichting van een gebed door een christen. Dà′s niet de bedoeling, meid! Zoals de terugkerende bezoeker inmiddels weet, laat ik haar behoorlijk vrij tijdens de salaat. Ze is nog jong, wanneer ze aan het spelen is tijdens het bidden, laat ik haar. Maar de vingers verstrengeld zoals ik deed toen ik nog klein en hervormd was? Nee. Ik richt me tot haar en leg haar uit hoe het hoort. Dan begin ik de salaat opnieuw. Kiné staat naast me, maar nu brommend met haar armen over elkaar heen.

"Astaffoellah!" roept ze nu wat harder. Ik schrik wakker uit mijn overpeinzingen.

"Wat is er, Kiné?"

"Mijn beer heeft boer gelaten. Hij zegt geen ‘Astaffoellah’."

Het is al weer zo’n twee maanden geleden, dat ik Yande, Ahmed en Kiné met de jaargang 2 nummer 2 van het kindertijdschrift Onze Oemma op de schoot, uitleg welke zinnen je in welke situatie moet zeggen. "Wat zeg je wanneer?" heet het stukje. Als je een boertje laat, zeg je "Astaghfiroellah" (moge Allah het me vergeven). Door het leuke tekeningetje met de stripballon ("BURP" in grote letters) is ze dat nooit vergeten.

"Papa, ben je doof of zo?" Nee, papa is aan het peinzen.

"Eh, wat ga je nu doen dan?" zeg ik en ik kijk haar aan. Ik ben er weer helemaal bij.

"Nou, kijk maar," zegt ze. Ze vleit zich tegen me aan en kijkt naar haar oversized knuffelbeer. "Zie je, hij laat weer boer."

Ze gaat naar ‘m toe en zegt dan in zijn plaats "Astaffoellah!". Nou, Kiné, mash’Allah. Klasse! Jij bent mijn eigen knuffelbeer…