Bedekte termen

Indekken
Yande en Ahmed hebben al de leeftijd waarop ze niet direct alles eruit flappen. Openheid en koppigheid in ruime mate aanwezig hoor, daar niet van. Maar ik merk dat ze, om zich in te dekken, soms proberen mijn ‘gebruiksaanwijzing’ naar de letter volgen (niet te doen). Dat most niet maggen natuurlijk, maar het is de praktijk op dit moment. Kiné daarentegen zal het een kosjere worst wezen wat mijn handleiding is. Vragen of ik doof ben als ik er weer eens met mijn hoofd niet bij ben, op ongelegen momenten mij overladen met hardhandige knuffels – zij gaat gewoon haar gang.

Ont-dekken
Zo heb ik met haar ook nog een andere noot te kraken: het extra bedekken van het lichaam alvorens te gaan bidden. Dat gaat hier thuis zoals au pays: de meeste vrouwen in Senegal hebben geen typische islamitische hoofddoek of iets dergelijks, behalve zij die behoren tot een ‘import’ moslimgroepering als de Ibadou Rahmaan. Maar is het tijd voor één van de verplichte gebeden, dan wordt na de rituele wassing een ruime rok om de dagelijkse kleding gewikkeld plus een groot omslagdoek voor over het hoofd en de rest van het bovenlichaam (in mijn tijd als "vers bekeerde moslim" zag ik bij een Indonesische moslimsgemeenschap dat ze daar heel handige doeken voor hadden met elastiek en zo, makkelijk aan en uit te doen). Vaak genoeg wil Kiné meebidden, vaak genoeg werpt ze de omslagdoek af, als het even kan wanneer we net begonnen zijn.

Bedekken
Na het bidden zeg ik dan, dat ze zich als meisje behoort te bedekken wanneer ze bidt. Ja, het is soms moeilijk een evenwicht te vinden tussen "geen dwang in de religie" en doen wat de uitoefening van diezelfde religie tot een ritueel maakt. De kracht van zo’n spi-ritueel zit ‘m naast de geestelijke dimensies tevens in de praktijk van vaststaande houdingen, bewegingen, teksten en andere voorschriften. Trouwens, wanneer ieder z’n gang zou gaan bij die houdingen en bewegingen, zou het bij een gezamenlijk gebed een zootje worden: dominostenen die vallen richting de qibla – iets voor het Guinness (oeps) Book of Records? Met alle gekheid op een stokje, dat zootje zou geen gezicht zijn.

De omslag
In deze koude tijden draag ik meestal een behaaglijke ‘palestijnensjaal’. Niet als statement hoor – het is meer jeugdsentiment (ergens in het boekje "Het aanzien van 1986" kun je mij vooraan zien lopen bij een demonstratie – ik was zo’n tiep met kisten en kleren uit de één of andere dump, de helft van mijn hoofd kaal geschoren, heftig stinkend naar patchouli en een echte fan van de pretpunk-band Kikkerspuug, wereldberoemd in Utrecht). Mijn sjaal hangt altijd over mijn stoel voor de computer, vlakbij mijn bidhoek. In de regel gebruik ik die dan als omslagdoek voor Kiné (wanneer het ‘mevrouw’ blieft natuurlijk :-). Om onverklaarbare redenen heeft ze dat symbool van mijn jeugdsentiment slash symbool van mijn nieuw gekozen religie ineens verkozen tot knuffel. Voor het slapen gaan, pakt ze de sjaal, vouwt ‘m een paar keer tot een knuffelbaar pakje en legt ‘m vóór de fatihah alvast bij haar kussen. Mash’Allah! Nou, dat bedekken voor het bidden zal incha Allah geen issue meer zijn. Soms biedt een oplossing zich gewoon aan en hoef je niet te zoeken…