Afscheid van Calimero

Mash’Allah, Abdulwadûd en vogels. Ze hebben wat met elkaar. Eens in de zoveel tijd komt er een vogel op mijn pad (soms letterlijk, lees maar mijn log Calimero van vanochtend). Mij heugt nog een gewonde mus die ik begin jaren tachtig op mijn schooltafel heb verpleegd. Een paar jaren geleden kom ik ook nog een jonkie tegen terwijl ik onderweg ben naar een uitzendbureau. Er is geen boom in de buurt, ik heb bijna een gesprek en dus deponeer ik het beestje onder de dichstbijzijnde boom.

Vandaag. Ik bel de Vogelbescherming en vraag om raad in verband met Calimero. Ik geef de url van mijn weblog zodat de medewerkster gelijk kan kijken hoe jong hij wel niet is (zijn foto staat dan inmiddels online). "Verplegen thuis is ondoenlijk," zegt ze. Calimero afmaken om hem zo "ondraaglijk lijden te besparen" gaat mij te ver, zeker omdat hij nogal beweeglijk is. Dan bel ik de dierenambulance en warempel nog geen uur later staan ze voor mijn huis om het op te halen. Mash’Allah, zo’n hele grote wagen voor één zo’n iel wezentje.