"Ik vind als moslim handvatten en handgrepen in de voorschriften. Vijf
keer per dag bidden, bijvoorbeeld. Het geeft mij de rust die ik van
nature niet heb. Tijdens het gebed ben je figuurlijk even van de
wereld." [citaat uit Abdulwadûd als cadeau, interview Zutphense Koerier 18 april 2007]
De concentratie is tijdens het gebed niet altijd optimaal. Bidden is ook voortdurend vechten tegen afleidingen (zorgen, ingevingen, de telefoon die overgaat, Ndoya die wel heel erg langzaam voorbij komt lopen als ik alleen bidt :-) terwijl ik de fatihah of een andere korte soera uitspreek of deze in stilte voordraag. Jihaadoennafs tijdens de salaat, zeg maar. Een training in zelfbeheersing. Een training die ik, hoe vreemd het ook klinkt, niet tè serieus moet nemen.
Gisterenmiddag. Ik begin julli tisbaar (zohr, middaggebed) pas tegen vieren. Tijdens de derde rakaat gaat het alarm van mijn horloge af.
"Superpilletje!" roept Kiné gelijk.
Ik voltooi het gebed, doe mijn doa’s, doe mijn zikr en... vergeet vervolgens m’n ritalin in te nemen. Het gaat hier om de laatste inname van de dag en van een rebound is er die dag nauwelijks sprake, alhamdulillah.
De volgende keer incha Allah zal ik mijn gebed gewoon afbreken wanneer het alarm van mijn horloge afgaat. Na inname spoel ik dan m’n mond en begin gewoon van voor af aan.
"Vijf keer per dag bidden, [...]. Het geeft mij de rust die ik van nature niet heb."
Wanneer ik dan vergeet mijn ritalin in te nemen, blijft het bidden met de kraan open. Mijn leven is pas in balans wanneer ik als vanzelfsprekend een gebed onderbreek voor de inname van een medicijn. Spiritualiteit en aardse werkelijkheid in evenwicht, fi sabilillah.
De concentratie is tijdens het gebed niet altijd optimaal. Bidden is ook voortdurend vechten tegen afleidingen (zorgen, ingevingen, de telefoon die overgaat, Ndoya die wel heel erg langzaam voorbij komt lopen als ik alleen bidt :-) terwijl ik de fatihah of een andere korte soera uitspreek of deze in stilte voordraag. Jihaadoennafs tijdens de salaat, zeg maar. Een training in zelfbeheersing. Een training die ik, hoe vreemd het ook klinkt, niet tè serieus moet nemen.
Gisterenmiddag. Ik begin julli tisbaar (zohr, middaggebed) pas tegen vieren. Tijdens de derde rakaat gaat het alarm van mijn horloge af.
"Superpilletje!" roept Kiné gelijk.
Ik voltooi het gebed, doe mijn doa’s, doe mijn zikr en... vergeet vervolgens m’n ritalin in te nemen. Het gaat hier om de laatste inname van de dag en van een rebound is er die dag nauwelijks sprake, alhamdulillah.
De volgende keer incha Allah zal ik mijn gebed gewoon afbreken wanneer het alarm van mijn horloge afgaat. Na inname spoel ik dan m’n mond en begin gewoon van voor af aan.
"Vijf keer per dag bidden, [...]. Het geeft mij de rust die ik van nature niet heb."
Wanneer ik dan vergeet mijn ritalin in te nemen, blijft het bidden met de kraan open. Mijn leven is pas in balans wanneer ik als vanzelfsprekend een gebed onderbreek voor de inname van een medicijn. Spiritualiteit en aardse werkelijkheid in evenwicht, fi sabilillah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.