Wat de moslim niet kent…

Een sombere herfstdag vandaag, mash’Allah. Yande speelt bij buren waar kleine kinderen zijn (Yande en kleuters, dat gaat natuurlijk samen) en Ahmed zit te playstationnen bij z’n vriendjes Ilyaas en Faysal. Samen met Kiné kijk ik naar het Eurovisie Junior Songfestival dat we gisteren voor de kids hebben opgenomen. Ndoya is op bezoek bij een vriendin, dus Kiné en ik hebben het rijk alleen, ook bij het avondeten. Ik hou het bij frietjes (ik ben geen keukenprins), tot volle tevredenheid van Kiné.

"Eigenlijk moet je altijd ‘Bismillah’ (in de naam van Allah) zeggen voor je gaat eten," zeg ik haar voor mijn eerste hap.

"Wist ik niet. Dat heb je me nooit verteld, papa… Moet je dat dan zeggen van Allah?"

"Ja. Wanneer we iets beginnen te doen, moeten we Zijn naam aanroepen. Op die manier laten we zien dat we, bij alles wat we doen, niet zonder Hem kunnen."

"Maar opa en oma dan? Als die hier zijn, dan doen ze zo," ze vouwt de handen en staart naar de eettafel. "Raar hè?"

"Voor hen niet zo raar, meisje. Zo doen zij dat nu eenmaal, ik vroeger ook."

"Nou, toch raar hoor."

Tja, wat de moslim niet kent…

Nu had ik al eens uit het moslimkindertijdschrift Onze Oemma voorgelezen over de betekenis van ‘Bismillah’ en het belang van het noemen van Zijn naam wanneer je met iets begint. Ik zal dat verhaal weer eens van stal halen, want het is blijkbaar niet blijven hangen. Kan ik gelijk uitleggen hoe dat zit met opa en oma :-)