De ruimte

"Gezondheid is nummer één" is mijn stelregel, maar in de afgelopen weken heb ik daar niet naar geleefd. In mijn enthousiasme weer deel uit te willen maken van de werkende klasse heb ik mijn welzijn veronachtzaamd.

Fietsend onderweg naar en van mijn werk, reis ik met open blik, de inspiratie die ik opdoe geeft een kick, kan ik je zeggen. Islam in mijn dagelijks leven ten top!

Maar op de werkvloer draag ik oogkleppen en wil niet zien, dat er geen ruimte is om mij in te werken. Ik word niet in het diepe gegooid maar dobber wat rond in de met meldingen overstroomde alarmcentrale. Tussen de spaarzame inwerkmomenten door maak ik me nuttig met koffie halen, faxen en printjes verdelen en het af en toe nabellen van meldingen. Daarbij komt dat er in het rooster geen ruimte is voor pauzes. Eten en drinken doe je voor je computerscherm.

Gisteren vallen tijdens een functioneringsgesprek mij eindelijk de schellen van de vierkante ogen. Het bedrijf steekt voor wat betreft het inwerken de hand in eigen boezem, dat ik teveel praat komt mij zeker bekend voor (dat zeg ik dan ook direct) en mijn gesprekspartner laat nog wat punten van kritiek passeren die – niet direct naar mij toe overigens – zijn geleverd door collega’s. Kritiek waarin ik mijzelf grotendeels niet herken. Dat gesprek laat ik thuis nog even bezinken en kom vandaag tot de volgende conclusie:

De bomen en het bos

Ik moet nu de ruimte maken in mijn leven om ècht mijn gezondheid op de eerste plaats te hóuden en passend werk te zoeken met steun van buitenaf. Zonder die steun fiets ik mijzelf wéér voorbij en dan zie ik door de bomen het bos niet meer :-)