‘Abdul’, dat is toch een Arábische naam?

Bij sollicitatiegesprekken heb ik regelmatig verbaasde gezichten gezien. Mijn combinatie van mash’Allah hollands glorie en een ‘exotische’ voornaam heeft wenkbrauwen doen fronsen, glimlachen tevoorschijn getoverd en tegelijkertijd ook interesse gewekt.

Op mijn nieuwe werkvloer, een alarmcentrale met personeel uit diverse windstreken, zijn vragen over afkomst niet ongewoon maar eerder vanzelfsprekend, is mijn eerste indruk. Desgevraagd geef ik een korte uitleg over mijn afkomst en bekering, maar dat komt niet iedereen ter ore.

Vandaag word ik door een moslima ingewerkt en kan ik alhamdulillah naast veel luisteren, vragen stellen en notities maken ook mijn eerste echte werkzaamheden doen: administratieve handelingen. Telefonische meldingen verwerken komt later incha Allah.

"Je heet Abdul, hè?" vraagt ze.

"Klopt!"

"Maar dat is toch een Arábische naam?"

"Klopt ook, maar ik ben naast Nederlander ook moslim."

"Oh, dat wist ik niet."

Mash’Allah :-) héérlijke reacties zijn dat, wallâhi! Ik moet direct denken aan die keer dat ik met Yande heb gesproken over de jongensnaam ‘Mouhamed’. Voor jouw gemak volgt hier de integrale tekst van het betreffende stukje dat ik daarover heb geschreven en die ik op zondag 19 februari 2006 heb geplaatst onder de titel

"Gewoon een mooie naam"

Ndoya, Yande en ik vermaken ons zaterdagavond met Idols 3 via RTL4 en RTL5. Tijdens het eerste reclameblok zapt Ndoya naar TV5 voor wat actualiteiten in het Frans. We vallen middenin een reportage over geweld in Franse buitenwijken, meen ik. Aan het woord is iemand van de politie, ene Mouhamed Nog-iets.

"Nou, met zo’n naam zal hij wel een moslim zijn," denk ik hardop.

"Mijn idee," reageert Ndoya.

"Hoezo?" zegt Yande. "Misschien vonden zijn ouders het gewoon een mooie naam."

Mash’Allah :-)