Moeilijk: anderhalvemetersamenleving

Na het namiddag-gebed verricht ik gedurende zo'n 25 minuten de 'wird', dat is een vorm van zikr waarbij ik achtereenvolgens honderd keer Allah om vergeving vraag, Hem honderd keer vraag om de profeet Mohammed en diens familie te zegenen (salaatoul Fatih) en tenslotte verklaar ik honderd maal dat er geen andere god is dan Allah: "La ilaha ill'Allah". Met mijn gebedsketting houd ik dan de tel bij.

Nu de dagen op z'n langst zijn, is het namiddag-gebed rond zes uur 's avonds en combineer ik de 'wird' vaak met mijn avondwandeling (na het eten loop ik elke dag een rondje van 40 minuten). Dan kun je me zien lopen met mijn gebedsketting in de rechterhand op m'n vaste route door mijn woonplaats. Op die route kom ik vaak een oudere man tegen die ik ken van de moskee. Geconcentreerd luistert hij naar wat door zijn oortjes klinkt. Hij groet mij. Ik knik vriendelijk terug, omdat ik mijn zikr niet wil onderbreken; als moslim zijnde zal hij dat vast wel begrijpen.

Vandaag kom ik hem weer tegen. Deze keer houdt hij mij staande en laat hij me out of the blue horen wat er door zijn oortjes klinkt. "Zikr," zegt hij en houdt een oortje bij mijn oor. "La ilaha ill'Allah" hoor ik een groep mannen reciteren. Percussie zet in. "Zikr-muziek", zegt de man, "Daar luister ik altijd naar wanneer ik loop".

Het zit in de natuur van mensen om dingen met elkaar te delen; vooral wanneer het een gezamenlijke interesse betreft. In hun enthousiasme kunnen ze dan zomaar vergeten dat ze nu te maken hebben met die vermaledijde anderhalvemetersamenleving. Allahoema...