Mijn kerstverhaal

Het is vandaag precies twintig jaar geleden. In de vroege ochtend van 24 december 1998 rol ik gekleed en wel mijn bed uit in het appartement te Purmerend waar ik op dat moment al enkele maanden woonachtig ben. Uitgeput van het geregel van de dag ervoor, zet ik mij schrap voor de laatste loodjes van de voorbereiding van de overkomst (vanuit Rufisque, Senegal) van mijn vrouw Ndoya, mijn ruim drie jaar oude dochtertje Yande en mijn bijna één jaar oude zoontje Ahmed.

Zonder ontbijt genomen te hebben, storm ik naar de dichtsbijzijnde winkel waar ze telefoonkaarten verkopen. Gewapend met twee kaarten en de nodige papieren installeer ik mij in de eerste de beste telefooncel. Afwisselend neem ik contact op met de Nederlandse ambassade te Dakar en de IND, als soort een intermediair. De IND zou een fax hebben gestuurd naar de ambassade, een fax waarmee Ndoya en de kids groen licht zouden kunnen krijgen. De ambassade kan niets vinden, de IND stuurt de fax nog eens een keer. Nòg ontvangt de ambassade niets. Dan informeer ik of de ambassade misschien nog een ander faxnummer heeft dan bekend is bij de IND. De ambassade geeft mij de nummers van hun twee faxen, ik geef ze door aan de IND (mijn contactpersoon daar kent mij inmiddels goed :-) en nogmaals gaat de fax erdoor. Dan bel ik voor de -tigste keer de ambassade. Of de fax in goede orde is ontvangen? Ja, dus. Wat nu? Tja, kan uw vrouw nog voor sluitingstijd om twaalf uur van de ambassade bij ons zijn, om de nodige papieren te tekenen en de visa in haar paspoort te plaatsen? Ja, zeg ik (maar zeker weten doe ik het niet).

Ndoya krijgt een telefoontje van mij terwijl ze druk bezig is met het laten vlechten van haar haar. Die avond zal ze met vriendinnen naar een feest gaan. Maar de fax steekt daar een stokje voor. Stop met alles wat je aan het doen bent, zeg ik haar, wanneer ze opneemt, en ga onmiddellijk naar de ambassade. Neem de kinderen mee, neem ergens onderweg pasfoto’s van jullie allemaal en dan linea recta naar de ambassade. Wie weet kun je morgen naar Nederland komen. Ndoya met haar halve hoofd vol vlechten doet gauw een hoofddeksel op en gaat vanuit Rufisque met de kinderen naar Dakar.

Vanaf station Purmerend-Overwhere neem ik de trein naar Amsterdam en ga met de tram naar de Albert Cuyp markt, vlakbij De Nederlandsche Bank (mijn werkgever op dat moment). Ik baan mij een weg door het marktpubliek en loop een belhuis binnen. Ik neem weer contact op met de ambassade en zeg dat mijn vrouw al onderweg is.

Ndoya moet vanuit Rufisque helemaal naar Dakar. Ze neemt een taxi maar toch duurt het lang, want de enige doorgaande weg naar Dakar (achtentwintig kilometer verderop) zit potdicht. Net op tijd arriveert ze op de ambassade om de nodige formaliteiten af te handelen. De ambassade kan echter niet direct de visa in haar paspoort plaatsen (ik ben vergeten wat nu ook al weer de kink in de kabel is geweest). Ndoya wordt gevraagd om later terug te komen. De ambassade blijft speciaal voor haar open, dit tot groot ongenoegen van de Senegalese bewaker die al lang thuis bij vrouw en kinderen had willen zijn. Wanneer ze tegen tweeën terugkomt, krijgt ze de langverwachte visa in haar paspoort (een Schengen-visum en een visum voor Nederland).

Ik spring een gat in de Nederlandse lucht wanneer ik het goede nieuws hoor. Ik ga direct de tickets kopen, zeg ik tegen Ndoya. “Tot morgen!”

Ndoya stomverbaasd, ze kan zich dan nog niet realiseren dat ze incha Allah binnenkort het vliegtuig naar Nederland kan nemen. Ze heeft inmiddels Rufisque verlaten en heeft met onze kinderen haar intrek genomen bij een nicht in Dakar, lekker dicht bij het vliegveld. Met geld dat ik haar met een money transfer heb opgestuurd, koopt ze wat kleren die ze met de kou in Nederland nodig zal hebben.

Vanaf de Albert Cuyp markt neem ik een taxi naar een reisbureau. Dagen eerder heb ik al het nodige geld geparkeerd op mijn courante rekening, voor het geval dat. Inmiddels is het al in de loop van de middag van de vierentwintigste december anno negentienhonderdachtennegentig. Binnen in het reisbureau staat een lange rij. Ik sluit achteraan wanneer blijkt dat ik onder geen enkele voorwaarde voorrang krijg, welk verhaal ik ook heb. Rond drie uur ben ik dan eindelijk aan de beurt. Ik leg het verhaal uit aan de dienstdoende reisadviseuse. Ze gaat direct aan de slag, maar krijgt voortdurend nul op het rekest. Het is al ruim na twaalven en de kantoren van vele luchtvaartmaatschappijen zijn al gesloten in verband met komende kerstavond. Met Air France blijkt het nog te kunnen. Ik moet wel voor 16 uur hebben betaald, anders lukt het niet meer om die vlucht van vanavond te nemen. Tien voor vier ben ik dan de gelukkigste man ter wereld. Met trillende vingers toets ik mijn pincode in. “Akkoord met bedrag?” Hè hè, natúurlijk. Ik klik op OK, gris mijn papieren en het bonnetje van de tafel en neem weer een taxi terug naar de Albert Cuyp.

Ndoya krijgt van mij te horen dat ze tegen middernacht plaatselijke tijd het vliegtuig naar Nederland kan nemen (via Parijs). Ga alsjeblieft uren van tevoren naar het vliegveld om er zeker van te zijn dat alles goed gaat, zeg ik haar. Het is haar eerste keer met het vliegtuig en niet lang voor vertrek arriveert ze pas op het Aeroport Leopold Sedar Senghor, haalt daar de tickets op die ik in Amsterdam heb betaald en wacht met Yande en Ahmed tot ze aan boord kan.

In de nacht van 24 op 25 december (kerstnacht dus) bevinden Ndoya, Yande en Ahmed zich noch in Senegal, noch in Nederland, maar ergens kilometers hoog in een vliegtuig. Ndoya heeft het zwaar, aan slapen komt ze niet toe. Yande ligt onder een dekentje uitgestrekt op twee stoelen en slaapt als een roos maar Ahmed schreeuwt om aandacht. In de business class zitten leden van van de Senegalese muziekgroep Setsima ze zijn onderweg naar Frankrijk voor een serie concerten. De leadzanger Alioune Mbaye Nder begeeft zich onder de reizigers van de toeristenklasse en heeft uiteraard direct veel aanspraak. Hij ziet dat Ndoya het moeilijk heeft en neemt haar wat zorgen uit handen, Ahmed in dit geval. Gezeten op de schoot van Nder geeft Ahmed Ndoya zo een adempauze.

[SN+NL] Tegen acht uur ‘s morgens vroeg, eerste kerstdag, komen Ndoya, Yande en Ahmed aan op Schiphol. Yande ziet mij als eerste en begint te dansen als ze voor me staat. Ahmed vind mij maar eng (wie is die man, lijkt hij te denken) en begint te huilen. Ja, dit is de start van een mooi samenzijn. God zij dank.

____________________________________

Zo’n vijftien maanden later, op 4 maart 2000, wordt (in Zutphen) Kiné geboren. Al is zij geboren in Nederland, ze beschouwt zich zeker als een Senegalese. Vrijdag 2 december 2011 hadden we journalist Harald Doornbos op bezoek. In aanwezigheid van Kiné vertelde ik hem dat Yande en Ahmed in de stad Rufisque, Senegal, zijn geboren, maar Kiné in Zutphen, “in de slaapkamer hierboven”. Ik heb nog nooit zó’n boze blik gezien van Kiné... Snel verklaar ik aan Harald dat we vlak voor de bevalling de slaapkamer tot Senegalees grondgebied hebben verklaard. “Kiné is dus gewoon Senegalese”. Kiné weer hélemaal blij :-)

Islam in mijn dagelijks leven (video)

Vanwege de vijftiende verjaardag van mijn weblog trakteer ik je op de video van een presentatie die ik recentelijk heb gehouden; in vogelvlucht neem ik je in deze presentatie mee langs een aantal hoogtepunten van "Islam in mijn dagelijks leven". Na afloop een korte vraag- en antwoordsessie. Deze video is zeer geschikt voor hen die niet zo bekend zijn met (de praktijk van) islam in het dagelijks leven van een moslim.

archive.org/details/Islam_In_Mijn_Dagelijks_Leven_presentatie_Q-A

klik op deze afbeelding voor een groter formaat

Even na vijf minuten in de video leg ik uit dat ik mij de naam Abdulwadûd heb gegeven als een cadeau (vanwege mijn keuze voor islam); daarbij laat ik een artikel uit de Zutphense Koerier zien (d.d. 18 april 2007). Het betreft het artikel dat je naast dit tekstblok ziet.

Mijn weblog bestaat 15 jaar, mash'Allah

Vandaag bestaat mijn weblog precies 15 jaar. Hier vind je screenshots uit de periode 2003-2018. In 2011 zou “Web-log.nl” (waar mijn weblog als sinds het begin was ondergebracht) worden omgezet naar “Weblog.nl”. Dat ging niet zonder slag of stoot. Eind 2012 waren er nog steeds problemen en zou Sanoma (eigenaar van “Weblog.nl”) de stekker eruit trekken. Ik heb toen op tijd al mijn weblogbijdragen gedownload op mijn PC, om vervolgens - in alle rust - alles met de hand te verhuizen naar Blogspot.nl/Blogger.com (copy/paste van de grijze tekst die vervolgens opnieuw moest worden opgemaakt - inclusief afbeeldingen). Helaas was het niet mogelijk om alles in één bulk te verhuizen. Het meest tijdrovende werk was het vervangen van alle interne urls (links die verwijzen naar een andere plek op hetzelfde weblog) omdat die immers na de verhuizing niet meer zouden werken. Na een paar maanden noeste arbeid mash’Allah had ik dan in 2013 eindelijk weer een weblog dat ècht ‘up and running’ was - en nog steeds ìs.

Alhamdulillahi Rabbil-Aalamien :-)

Droom

Het gebeurt niet vaak dat ik een droom droom die ik me na dágen nog kan herinneren. Deze droom droomde ik vorige week en staat me nu nóg helder voor de geest:

Buiten op een drukke plek doe ik het gebed (salaat). Ik sta rechtop met de blik naar beneden. Ik reciteer een soera wanneer ik in mijn ooghoeken twee mannen voor me zie staan; zij jouwen me uit. Ik reageer niet, ik bid door. Dan duwt één van de mannen mij tegen de linkerschouder, daardoor hel ik over naar rechts. Ik rust nu met de rechterkant van mijn lichaam tegen een muur of een hek of zoiets. Ik bid nog steeds door, terwijl ik denk: "Ik spreek ze er straks wel op aan. Eerst dit gebed afmaken." Vlak na het gebed word ik wakker.

Senegal 2018 (Tivaouane) - Op de bonnefooi

archive.org/details/TivaouaneZiyaarWird2018

Je hebt nog één video van mijn verblijf in Senegal tegoed: een verslag van mijn bezoek aan de stad Tivaouane. En wat voor één. Je vindt het in bovenstaande player.

Islam bestaat in Senegal uit zeer diverse stromingen, waaronder vele spirituele ordes of broederschappen, zoals de tijaniyya. De grootste tijaniyya-orde (Zawiya Tijaniyya) heeft als hoofdstad Tivaouane en is opgericht door El Hadji Malick Sy, ook bekend als 'Mame Maodo' (opa Maodo).

en.wikipedia.org/wiki/Zawiya_(institution)#Sufi_lodges

screenshot van bovenstaande video

Op de bonnefooi naar Tivaouane
Abdou Karim Benga en ik besluiten om op 28 juli jl. naar Tivaouane te reizen. Op de bonnefooi, zonder enige voorbereiding. We verwachten dat we een paar uur door de stad zullen struinen, enkele moskeeën zullen bezoeken en vervolgens huiswaarts keren. Ook heb ik de ijdele hoop dat ik serigne Mbaye Sy Abdou kan ontmoeten, een zeer toegankelijke religieuze leider die graag de regels omdraait: hij begeeft zich letterlijk op dezelfde hoogte als zijn bezoekers. Vaak zit hij op de grond, net zoals zijn bezoekers. Het is normaal dat wanneer je een serigne bezoekt, om hem om raad te vragen bijvoorbeeld, dat je dan eerbiedig op de grond gaat zitten [zie bijgaand screenshot], terwijl hij op een divan of een grote stoel zit en boven je torent. [zie bovenstaande video v.a. 5m26s]

Op geestelijk niveau geholpen
Zelf ben ik al jaren geïnteresseerd in de tijaniyya benadering van islam; met name de waarde die deze broederschap hecht aan het gedenken van Allah (met behulp van een gebedsketting) spreekt mij erg aan. Ook reciteer ik al sinds 2015 in de ochtend, na het ochtendgebed, deze typische tijaniyya-litanieën: de Wird (Lazim) en de Wazifa. De Salaatoul Fatih (een gebed voor de profeet, vrede zij met hem) is een onderdeel van beide litanieën; sinds 2007 gebruik ik het al in mijn aanbidding (maar dan nog niet als onderdeel van de Wird en de Wazifa) - hiervoor heb ik destijds toestemming gekregen van Abdoul Aziz Kébé, een autoriteit binnen de Zawiya Tijaniyya van Tivaouane:

"[...] Ja, u mag zeker de Salaatoul Fatih leren en het toepassen in uw gebeden, zelfs wanneer u nog niet bent verbonden met het tijanisme. Dat zal dan voor u dienen als een oefening. Degene die u heeft gezien in een droom is misschien iemand die u op geestelijk niveau heeft geholpen de Salaatoul Fatih te gebruiken. Hij heeft u op geestelijk niveau de toestemming gegeven het te gebruiken in afwachting van een officiëel verbond [met het tijanisme]. Dat God u moge leiden en helpen. [...]" Meer informatie: iimdl.blogspot.com/2007/04/faith-fatih.html

screenshot van bovenstaande video

De Grote Moskee van Tivaouane
Benga en ik komen aan in Tivaouane. We zien de Grote Moskee die ik tot dan toe alleen maar ken van foto's en video's. "Laten we daar gelijk een kijkje nemen," stel ik Benga voor. Wat een teleurstelling; we treffen een vervallen moskee-in-aanbouw aan. Van de buitenkant lijkt het nog wat, maar van binnen ligt het vol bouwmateriaal bedekt met stof [zie bijgaand screenshot]. Toch moeten we de schoenen uitdoen voor we naar binnen gaan; het is immers een moskee. Tussen een paar pilaren liggen een aantal tapijten voor hen die het gebed willen verrichten. [zie bovenstaande video v.a. 0m0s]

Mansour Sy
Abdou Karim Benga brengt me dan naar het huis van serigne Mansour Sy, een kleinzoon van Mame Maodo en de kalief van Tivaouane van 1997 tot zijn dood in 2012. Benga heeft op zijn werk een studiegroep genoemd naar serigne Mansour Sy en heeft via-via gehoord hoe je iemand van het huis te spreken kunt krijgen. Terwijl iemand voor Benga naar binnen is gegaan, drentelen wij wat voor het huis met z'n imposante muur. Het lijkt meer een paleis dan een huis.
Dan komt er vanuit het huis een dame naar ons toegelopen. Ze praat wat met Benga en nodigt ons vervolgens uit mee naar binnen te gaan. Het is Oum Kalsoum Sy, een dochter van serigne Mansour Sy. In een apart gedeelte van de huiskamer (ook binnen lijkt het een paleis) nemen Benga en ik plaats. Even later komt Oum Kalsoum tegenover ons zitten en vraagt ons naar het doel van onze komst. Wij leggen het uit. Dan nodigt ze ons uit voor een verlaat ontbijt en zegt ze ons dat ze haar schema voor die dag helemaal omgooit en zich in dienst stelt van ons en onze wens de graven van overleden kaliefen te bezoeken.

screenshot van bovenstaande video

Praalgraven
Van de graven die wij bezoeken liggen er een aantal in moskeeën. Het zijn praalgraven omgeven door hekwerken; als je goed kijkt zie je dat mensen briefjes achter de hekwerken hebben gestopt (soms briefjes met een boodschap, soms briefgeld). Het graf van serigne Mansour Sy ziet er echter heel anders uit dan deze graven: het houdt je letterlijk een spiegel voor. [zie bijgaand screenshot] [zie bovenstaande video v.a. 7m52s]

Serigne Mbaye Sy Abdou "Ndiol Fouta"
Na het bezoek aan de graven gaan Oum Kalsoum Sy, Benga en ik met Benga's auto ergens naar toe. Ik heb er dan nog geen idee van dat we naar het huis gaan van serigne Mbaye Sy Abdou, beter bekend als "Ndiol Fouta" (Ndiol Fouta is de naam van de regio waar hij zijn islamitische opleiding heeft genoten). Wanneer wij bij hem binnenkomen is Mbaye Sy Abdou druk in conversatie met een aantal gelovigen die om hem heen zitten; en ja, hij zit op de grond, net als de gelovigen. Ik had niets anders verwacht. Oum Kalsoum onderbreekt hem en legt uit waarom ze hier is met Benga en mij.

Wird
Wanneer een aanhanger van de tijaniyya zich echt wilt verbinden aan de tijaniyya 'krijgt' hij de wird van iemand die daartoe gemachtigd is. Heb je de Wird gekregen dan zul je je aan een aantal voorschriften moeten houden. Dat zijn er nogal wat, maar een beginneling die de Wird wilt nemen krijgt daar vooraf een klein aantal van mee, waaronder:

• je mag tijdens het bidden wanneer je rechtop staat niet meer met je handen op de buik of de borst houden, je armen moeten dan gestrekt langs het lichaam gehouden worden*
• vóór elk gebed (salaat) moet je de rituele wassing (wudu) doen; je mag er dus niet meer vanuit gaan dat je vorige wassing nog geldig is
• de Wird (Lazim) en de Wazifa moeten twee keer per dag gedaan worden; na het ochtendgebed èn na het namiddaggebed

"Wil je de Wird nemen?"

vraagt Benga aan mij. Ik ben verrast en twijfel even. Dan besef ik dat ik in feite al langer in de praktijk een tijani ben en dat het nemen van de Wird een logische stap is en dat dat zal betekenen dat ik de puntjes op de i van islam ga zetten. Terwijl even verderop Mbaye Sy Abdou in gesprek is met zijn gehoor, legt iemand mij uit wat de keuze om de Wird te nemen inhoudt (zie de paragraaf hierboven). Het doet me denken aan toen ik in 1996 de shahada zei (de geloofsgetuigenis) en ik moslim werd.

Dan onderbreekt Oum Kalsoum Sy de serigne opnieuw en word ik uitgenodigd bij hem plaats te nemen. Op de bank nota bene, terwijl hij op de grond blijft zitten. Hij zegt een aantal smeekgebeden op terwijl de mensen om ons heen "Amiin" zeggen en hij blaast in mijn handen (is dat het moment dat ik de Wird daadwerkelijk krijg?). Mash'Allah, ik ben nu officieel een tijani. [zie bovenstaande video v.a. 10m50s]

- - - - - -

*Een natuurlijke houding

Ik had er even moeite mee om tijdens het gebed (salaat) in staande positie mijn armen gestrekt langs mijn lichaam te houden. Ik was immers járen gewend om mijn handen dan op mijn borst te houden. Inmiddels ben ik er helemaal aan gewend. En weet je? Voor mij voelt het ook veel natuurlijker: staande met mijn armen gestrekt langs mijn lichaam sta ik echt open voor Hem, met de handen op de borst is een meer gesloten houding.

Siraatal Moestaqiem. In Zutphen.

"Leid ons op Het Rechte Pad". Voor ons moslims een bekende zin uit soera Al-Fatiha, het openingshoofdstuk van de koran en een vast onderdeel van onze vijf dagelijkse gebeden. Op 27 juni 2016 is het besluit genomen om één van de straten van het nieuwbouwproject Hof van Wesse (in gemeente Zutphen) 'Het Rechte Pad' te noemen (zaaknummer: 86205). Weten we eindelijk waar we het kunnen vinden. Óp naar Zutphen. Yalla!

zoek.officielebekendmakingen.nl/gmb-2016-86291.html

www.islamicity.org/mosque/arabicscript/Ayat/1/1_6.htm

klik op de foto om het in groot formaat te kunnen bekijken

Wintertijd vanaf zondag 28 oktober 2018 (denk aan de aanpassing van de gebedstijden!)

Ja, dat wordt weer wennen. In de nacht van zaterdag 27 op zondag 28 oktober 2018 gaat de wintertijd in en wordt om 03.00 uur de klok teruggezet naar 02.00 uur. Zo duurt deze nacht, door menselijk ingrijpen, een uur langer dan normaal.

LET OP! Zondag 28 oktober a.s. zijn de gebedstijden dus een uur vroeger dan de dag ervoor! (zie onderstaande screenshots van de Muslim Pro salaat-app ter illustratie)

De mens probeert de tijd naar zijn hand te zetten, maar uiteindelijk is het alleen Allah, Heilig en Verheven, die Tijd heeft geschapen.

Hij is het, Die de zon tot een stralend licht maakte en de maan tot een helder licht en er stadia voor verordende, zodat gij het getal der jaren en het berekenen (van de tijd) mocht kennen. Allah heeft dit niet dan in waarheid geschapen. Hij zet de tekenen uiteen voor een volk, dat wil weten. (soera 10, aya 5)

Gebedstijden Zutphen e.o. van 27 en 28 oktober

Senegal 2018 (Keur Ndiaye Lô) - Nieuwbouw

archive.org/details/Keur_Ndiaye_Lo_2018

Wat sfeerbeelden uit een nieuwbouwwijk van de stad Keur Ndiaye Lô, gedraaid op 21 en 22 juli 2018. Eerst bekijken we het huis (en omgeving) van Mansour "Zorro" Sarr en gezin. Na beelden van twee dames die het avondgebed verrichten terwijl de televisie op de achtergrond door blijft blèren, lopen we de volgende dag naar het huis van Abdou Karim Benga en gezin.

Boodschap in een fles
Abdou Karim legt uit dat hij in een binnenplaats van zijn woning een fles heeft begraven waarin een papier zit waarop zeventig maal Ayatul Kursi is geschreven, dit ter bescherming van zijn nieuwgebouwde huis. Ayatul Kursi (het Troonvers) is vers 255 uit soera Al-Baqarah, het tweede en langste hoofdstuk uit de koran.

www.islamicity.org/MOSQUE/ARABICSCRIPT/AYAT/2/2_255.htm



Learn Ayatul Kursi - By Word play.google.com/store/apps/details?id=com.quranreading.learnayatulkursi

Hayya 'alaa sla

Zoekend naar informatie over de shahada komt Google met deze adviezen. Het moet niet gekker worden...

www.lmgtfy.com/?q=shahada

Alif, Lâm, Meme

twitter.com/shaikhmabuti/status/1049157724028715008

We zijn weer thuis

Net terug van twee dagen (en een nacht) bij mijn ouders in het verre Oosterhesselen (gemeente Coevorden, Drenthe). Leuk wanneer ze bij mij thuis komen maar nóg fijner om bij hen thuis te zijn!

Gisterochtend in de trein.
Op tijd denk ik eraan de locatie van mijn Muslim Pro app aan te passen; de gebedstijden zouden zomaar kunnen afwijken van die in mijn woonplaats Zutphen -

en warempel, voor het komende gebed zal ik in Oosterhesselen twee minuten eerder aan de bak moeten dan in Zutphen. Het is vrijdag maar deze keer geen vrijdagmiddaggebed in de moskee voor mij; het kwam beter uit om vrijdagochtend al richting mijn ouders te gaan.

Mijn vader haalt me op van het treinstation van Hoogeveen. We hebben ruim een kwartier nodig om in Oosterhesselen aan te komen. Mijn moeder staat al achter het raam te wachten wanneer we de oprit opkomen. Hoi ma!

In het halletje word ik verwelkomd door een poster:

"We zijn weer thuis" (van de gelijknamige VPRO-serie, gemaakt door Wim T. Schippers).

Ik draai naar links en zie de vertrouwde foto's van voorouders en nog levende familie. Links familie van mijn vader (Kees Louws), rechts familie van mijn moeder (Dorothea Cornelia Schippers, de grote zus van Wim T.).


Onder het genot van een kop thee nemen we in de woonkamer wat familiezaken door. Wat gaat de tijd dan snel. Ik vertel nog wat over de opleiding die ik nu doe en voor we het weten is het twaalf uur 's middags en gaan we eten. Mijn moeder heeft een stevige maaltijdsoep gemaakt die ik mij prima laat smaken. Er zit meer dan genoeg in de pan dus ik schep voor de tweede keer op. Na de middagmaaltijd is het tijd voor mijn ouders om boven te rusten. Beneden in de huiskamer lees ik wat en wanneer het kwart over één is doe ik de rituele wassing; tijd voor het gebed (salaat).

Met de Muslim Pro app check ik de gebedsrichting (qiblah), maar dat gaat moeilijk: dan ligt Mekka weer in het noorden, dan weer in het westen.

Met behulp van Google Maps bepaal ik het noorden en draai van daaruit naar het zuidoosten (dat is de de juiste gebedsrichting wanneer je je in Nederland bevindt).

Vervolgens leg ik mijn gebedskleed neer en richt mij tot Hem, gadegeslagen door twee Ernies en een Kermit.

We zijn weer thuis, indeed.

klik op een foto om het in een groter formaat te kunnen bekijken

Senegal 2018 (Rufisque) - Voor de doden

archive.org/details/Rufisque_Medine_Diokoul_2018

[video 1] Maandagochtend 23 juli 2018 houden we een 'kâmile' tere van de Senegalese grootouders van mijn kinderen, Yaay Booy en Mame Birama. Tijdens een 'kâmile' wordt er door een groep moslims tegelijkertijd uit verschillende delen van de koran gereciteerd. Daarna volgen er smeekgebeden waarin voor het zielenheil van de overledenen wordt gebeden. Tijdens de beelden zie je de foto's van Yaay Booy en Mame Birama aan de wand van de huiskamer waarin de 'kâmile' wordt gehouden.

[video 2] Diezelfde dag ga ik 's middags samen met Abdou Karim Benga (je kent hem inmiddels van andere bijdragen uit de rubriek Senegal 2018) naar de begraafplaats van de wijk Diokoul in onze standplaats Rufisque. Daar bezoeken we onder andere de graven van Yaay Booy (Fatou Kiné Niang) en Mame Birama (Maguette Birama Sarr). Ook zien we het graf van Matar Niang, een oud-oom van mijn kinderen. Tenslotte bekijken we een vers gedolven graf, bestemd voor iemand die net die dag is overleden.

That's the spirit!

Bijgaande video afgelopen nacht ontvangen (gisteravond, Senegalese tijd). Afzender: Aïda Diop*. Haar dochtertje, Marème Diop, neemt het woord tijdens een religieuze bijeenkomst voor kinderen. Aïda staat ver weg, hoort Marème en rent al filmend naar voren. Ondertussen hoor je de oestaz wat koranverzen voordragen, het is de bedoeling dat Marème die verzen herhaalt - maar daar heeft Marème geen zin in. In plaats daarvan draagt ze wat voor over de Profeet, "Salallahoe aleyhi wa sellem". De oestaz blijft positief en vraagt na afloop om een takbier van de aanwezige kinderen. "Allahu akbar!" klinkt het.

"Waarom deed je dat?" vraagt Aïda haar later.

"Die oestaz wilde dat ik die verzen zou zeggen. Nou ja, zeg. Ik had al wat anders in mijn hoofd. Daarom heb ik dàt gezegd," reageert Marème.

That's the spirit, meid!

archive.org/details/VID20180917WA0000



* In de video van de weblogbijdrage Senegal 2018 (Rufisque) - Ogen gesloten zie je haar even vanaf 7m22s

Senegal 2018 (Rufisque) - De Zon

vrijdag 20 juli 2018, 08.46 uur

Na zestien jaar weer in Rufisque. Da's lang geleden! Het is een mooi weerzien met de familieleden van mijn kinderen: ze zijn allemaal wat ouder geworden èn er is nieuwe aanwas. Sommigen zijn niet meer onder ons; incha Allah ga ik hen gauw bezoeken op de begraafplaats van de wijk Diokoul in Rufisque. [update: zie deze link]

Samen met mijn zoon Ahmed en mijn jongste dochter Kiné verblijf ik in het huis van Aïda Diop en haar echtgenoot Babacar in de wijk Médine van de Senegalese kustplaats Rufisque. We hebben veel aanloop van familie, waaronder Abdou Karim Benga: ik ken hem sinds hij een jaar of veertien is. Nu is hij getrouwd, heeft hij kinderen èn, evenals zijn vrouw, mash'Allah een goede baan. We bidden regelmatig samen.

Eergisteren na het avondgebed herinnert Abdou Karim mij eraan dat ik hem vroeger soera Ash-Shams heb geleerd, een korte soera uit het laatste gedeelte van de koran; dat was ik glad vergeten - evenals de soera trouwens, astaghfiroellah. Soera Ash-Shams ('De Zon') maakt al zó lang geen deel meer uit van mijn gebeden; Allah mag weten waarom.

Gisteravond doen we weer het avondgebed samen. Terwijl Abdou Karim rechts naast mij de iqama doet (de woorden zijn bijna identiek aan die van de azan, het oproep tot het gebed, maar ze worden op een rustiger wijze uitgesproken), besluit ik om straks tijdens het eerste gedeelte van het gebed soera Ash-Shams als extra soera te nemen.

"Allahoe akbar!" Soera Fatihah gaat mash'Allah prima - dan volgt soera Ash-Shams. Spannend! Alhamdulillah, die soera zit nog ergens in mijn geheugen opgeslagen. Alleen bij het voorlaatste vers stok ik. "Fa kazzabûhu wa 'aqarûhaa..." fluistert Abdou Karim. Dat zet mij weer op de goede weg. Toch mooi dat nu hij het is die mij het leert...


Scrol in onderstaande player naar soera 91 om Ash-Shams te kunnen beluisteren (vergeet ook niet te luisteren naar soera 55, Ar-Rahmaan - mijn lievelingssoera, met dat kenmerkende terugkerende vers dat voelt als een refrein).


archive.org/details/www.elahmad.com_12/ (Abdessamad, mujawwad)

Senegal 2018 (Rufisque) - Ogen gesloten

Van hangen voor onze "uitvalsbasis" in de wijk Médine middenin de stad Rufisque - tijdens de siësta of 's avonds laat - heb ik echt genoten. Het drukke stadsleven trekt voorbij in geuren, kleuren en geluiden. De kakofonie van de route nationale in de verte komt soms akelig dichtbij wanneer de wijk wordt gebruikt door personenauto's, bussen en vrachtverkeer, om zo opstoppingen op de grote weg te omzeilen. Doorgaand verkeer middenin de wijk!

Bij daglicht, schemer en duister zijn er enkele constanten in het geluid van Médine: de belletjes van de calèches, de vogels en last but not least de boodschap van een blinde bedelaar die niet ver van onze uitvalsbasis zijn stekkie heeft; gewapend met een klein formaat megafoon doet hij een beroep op gelovige passanten. De megafoon is van een soort dat ook wordt gebruikt op markten om aanbiedingen aan de vrouw te brengen: een opgenomen bericht in een loop klinkt uit de speaker, zelf hoef je het woord niet te voeren. De boodschap van de blinde bedelaar is niet zo overheersend als die van een marktkoopman: de woorden van de bedelaar gaan vaak op in het lawaai en refereren aan "Yàlla" (Allah) en "Yonnent bi, salallahou aleyhi wa sellem" (de Boodschapper, Allahs zegen en vrede zij met hem). Wanneer ik mij terug wil wanen in Médine, zoek ik op mijn mobiel de video's die ik er heb gemaakt, verbind ik mijn mobiel met de soundbar en luister ik, hangend op de bank, naar de beelden met de ogen gesloten.

archive.org/details/Rufisque_Medine_2018

Senegal 2018 (Gorée) - Bidden bij de branding

Samen met Ahmed, Kiné, hun oudere broer Abdou Karim en zijn vrouw Aminta ga ik zondag 29 juli naar het eiland Gorée, een eiland dat in het verleden is gebruikt om slaven onder te brengen. Het is genoemd naar het voormalige Nederlandse eiland Goeree (meer info: whc.unesco.org/en/list/26). Helaas was het museum Het Huis der Slaven gesloten die middag (er stond een lange rij uitsluitend blanke mensen die er wel in mochten, wellicht voor een privé-rondleiding).

Abdou Karim laat me de plek zien waar in de buurt van het strand het gebed kan worden verricht: tussen een hoop keien ligt een stuk zand met daarop wat gebedskleden. Ik krijg een 'satalè' aangereikt, een plastic ketel gevuld met water waarmee ik de rituele wassing kan doen voordat ik het gebed verricht. Abdou Karim bidt niet mee (in zijn zwemoutfit is hij niet juist gekleed om het gebed te doen) en maakt op mijn verzoek foto's van het tafereel. Mash'Allah, wat een mooie setting!

archive.org/details/Goree_2018

Senegal 2018

Koranrecitatie ter ere van overledenen

Van 17 juli tot en met 5 augustus ben ik samen met mijn zoon Ahmed en mijn jongste dochter Kiné op familiebezoek geweest in Senegal. Dat was een indrukwekkende tijd. In de komende maanden zal ik incha Allah af en toe bijdragen plaatsen met daarin foto's en video's van mijn verblijf in Senegal. Hou dit weblog in de gaten! Meld je aan met je emailadres om niets te missen (zie de ruimte onder de teller in de linkerkolom van dit weblog).

Kom tot het gebed!

Een tijdje terug heb ik onderstaande video via WhatsApp toegestuurd gekregen: een dreumes/peuter die oproept tot het gebed. Wat een schatje! Mooie outfit trouwens :-)

archive.org/details/Hayya_201806

Ik wens je een gezegend suikerfeest

Bron: Afrotourism.com

Ora et labora

De vastenmaand Ramadan is incha Allah bijna voorbij. Al mag ik niet meevasten (ja, daar heb ik nog stéeds moeite mee) toch is het altijd een bijzondere maand voor mij; zeker wanneer mijn Onderhouder extra zegeningen voor mij in petto heeft:

Ramadan 2018 is de maand waarin Hij* mij de mogelijkheid heeft gegeven met een leer-werktraject te beginnen (MBO3-opleiding Contactcenter Medewerker + stage). En dat op mijn leeftijd (inmiddels ben ik 54 jaar, mash'Allah).

Ik heb al enige tijd een bijstandsuitkering maar heb tot het begin van dit leer-werktraject niet stilgestaan natuurlijk - ik deed vrijwilligerswerk bij de VVV èn bij een kringloopwinkel. Maar mijn kansen groter maken voor een betaalde baan, dàt is pas het echte werk. In mijn begintijd als verse moslim heb ik geleerd dat werken voor je inkomen ook een vorm van aanbidding is. Incha Allah maak ik middels mijn deelname aan dit leer-werktraject mijn kansen groter om ook die vorm van aanbidding weer te kunnen verrichten. Ora èt labora ;-)

klik op de afbeelding voor een groter formaat

* Na inspanningen mijnerzijds. Allah helpt mij niet wanneer ik alles aan Hem overlaat. "Yàlla Yàlla bay sa tool", Allah helpt alleen hen die zelf hun land bewerken - mijn adagium.

Ik wens je een gezegende ramadan

Bron van deze afbeelding: Islamitischekleding.nl

Ins Blaue hinein staren en Hem gedenken

Alhamdulillah. Zálig, met zulk mooi weer als vandaag doe ik graag een zikr-sessie in de open lucht in mijn achtertuin. Na het reciteren van soera Fatihah en Salaatul Fatih noem ik bij herhaling een aantal Schone Namen van Allah*, te beginnen met "Ya-l-Ghaffaar" (Oh, Vergever).

*iimdl.blogspot.nl/2015/10/zikr-asmaa-ul-housna-dabakh.html

www.youtube.com/watch?v=d2t-Xi9TQ4E

Blijft lachen met die moslims

Deze kende ik nog niet: de mop van een streng-gelovige moslim die een taxi neemt. Vandaag kreeg ik 'm binnen via WhatsApp; gestuurd van de ene moslim naar de andere. Zelfspot, akhi!

Neemt een moslim een taxi in Londen. Beleefd vraagt hij de chauffeur de radio uit te zetten, want volgens zijn religie mag hij geen muziek luisteren. In de tijd van de profeet was er geen muziek, zeker geen westerse muziek: de muziek van de ongelovige.
De chauffeur zet beleefd de radio uit, stopt de taxi en doet de deur open.
Vraagt de moslim hem: "Maar wat doet u nu?
Zegt de chauffeur: "In de tijd van de profeet waren er ook geen taxi's, dus stap maar uit en wacht op een kameel."

Zomertijd: vanaf zondag 25 maart 2018 (denk om aanpassing gebedstijden!)

Info: nl.wikipedia.org/wiki/Zomertijd

Denk erom bij het verrichten van je vijf dagelijkse gebeden (salaat): vanaf zondag 25 maart a.s. is het incha Allah weer zomertijd. De gebeden zijn die dag een UUR LATER ten opzichte van de gebedstijden van de dag ervoor. Door menselijk ingrijpen wordt het "later" donker, maar uiteindelijk komt de Tijd alleen van je Schepper.
 

Koran 10 : 5
"Hij is het, Die de zon tot een stralend licht maakte en de maan tot een helder licht en er stadia voor verordende, zodat gij het getal der jaren en het berekenen (van de tijd) mocht kennen. Allah heeft dit niet dan in waarheid geschapen. Hij zet de tekenen uiteen voor een volk, dat wil weten."

www.islamicity.com/MOSQUE/ARABICSCRIPT/AYAT/10/10_5.htm

Kâmile, een weldaad voor de ziel

Zojuist vanuit Senegal via WhatsApp onderstaande video ontvangen. Het gaat om een fragment van een zgn. kâmile, ter ere van Maguette Birama Sarr en Fatou Kiné Niang ('Yaay Booy'), de Senegalese grootouders van mijn kinderen. Op het moment van plaatsing van deze weblogbijdrage is deze kâmile nog steeds bezig.

Tijdens een kâmile wordt er door meerdere gelovigen tegelijkertijd uit verschillende delen van de koran gereciteerd; mash'Allah, een weldaad voor de ziel. Luister:

www.youtube.com/watch?v=UL72kczbVwU

Dreumes reciteert (soera An-Naba 78:1-25)

Deze video kreeg ik vanochtend toegezonden per WhatsApp. Mash'Allah, wat ontroerend om deze dreumes te zien en horen reciteren, terwijl het door een groot formaat koran bladert. Mijn vrijdag kan niet meer stuk!

archive.org/details/soera-an-naba-78-1-25