Tot het einde van mijn contract bij mijn huidige werkgever heb ik nu vakantie. Alhamdulillah valt deze vakantie samen met de mei-vakantie die mijn kinderen nu hebben.
Afgelopen donderdag: ik ben voor de laatste keer werkzaam in 'mijn' spoelkeuken. Reorganisatie heeft er voor gezorgd dat mijn werk nu door anderen gedaan zal worden. Reorganisatie heeft ook gezorgd voor drukte op de werkvloer: voortdurend worden nieuwe mensen voorgesteld die op deez' of gene datum aan de slag gaan. Het is geen doen om al die namen te onthouden.
Op die bewuste donderdag word ik voorgesteld aan twee nieuwe collega's, een man en een vrouw, die tijdelijk in de keuken aan de slag gaan. Hun namen ben ik al weer vergeten. Bij het handje schudden stel ik mij voor als Abdul (mijn gebruikelijke roepnaam) waarop de vrouw reageert met: "Jij bènt geen Abdul". Ja, dat hoor ik goed. "Toch wel," zeg ik. Ze heeft nog geprobeerd een gesprek met mij aan te knopen, maar dat *kuch* lieten mijn drukke werkzaamheden niet toe.
