"Je komt niet zo vaak buiten, hè" zegt ze op een keer.
"Nou, ik ga er vaak op uit voor de boodschappen, ‘s maandags naar Nijmegen en straks breng ik jou weer naar school."
"Ja, maar dat is niet voor jezelf." Waarop ze me meesleurt voor een blokje om.
"Zo, nu ben je weer eens buiten, papa."
Sinds mijn bezoeken aan een reïntegratiebureau ben ik er al aan gewend om onder de mensen te zijn. Mensen die ik niet ken, bedoel ik dan. Dat was wennen in het begin, kan ik je verzekeren.
Bij het schrijven van deze alinea in een schrijfblokje, is het maandag jl. en ben ik met de trein onderweg naar Breda voor de crematie van oma Sip (zie o.a. mijn bijdrage Maandag a.s. van eergisteren). Vanaf NS station Zutphen baad ik in een zee van mensen die hun weg banen in een drukke (eerste) werk- of studie-week. Vóór aanvang van mijn reïntegratietraject had ik hier niet tegen gekund. Vanochtend voor vertrek heb ik na het bidden geen tijd gehad/genomen voor zikr (het gedenken van Allah met behulp van mijn gebedsketting). Terwijl ik staar naar de voorbij schietende schepping (bomen, struiken, koeien en wat dies meer zij) neem ik gezeten op een klapstoeltje nu wèl de tijd en laat de kralen van mijn gebedsketting langzaam door mijn duim en wijsvinger glijden terwijl ik in mijzelf die woorden zeg die mij zo dierbaar zijn en doen denken aan Hem.
Deze alinea typ ik direct in op de beheerpagina van mijn weblog. Het is inmiddels dinsdagochtend en ik kijk terug op een bewogen maandag. Ik zie nog voor mij het kleine broertje van oma Sip (inmiddels is hij in de tachtig) die met liefde sprak over zijn grote zus die als een moeder voor hem was. Oma Sip is heel belangrijk geweest in vele levens, dat blijkt (niet alleen) op zo’n dag als deze. Oom Joep (een schoonzoon van oma Sip) haalt aan het eind van zijn herinneringen een lied aan van Bram Vermeulen. Met excuses aan Bram Vermeulen heeft hij de persoonsvorm gewijzigd en draagt het voor met een betraande blik richting de kist. "Jij hebt een steen verlegd in een rivier op aarde…" Oom Joep spreekt de hoop uit dat zij (oma Sip) ook voor ieder van ons een steen is in onze eigen rivier en zodoende ons leven een wending heeft gegeven. Nou, dat geldt zeker voor mij!
Klik op onderstaande link voor de originele tekst van dit lied www.muzikum.eu/artist.php?artist_id=217&mode=lyric&lyric_id=3736
Oma Sip heeft in haar leven vele reizen gemaakt. Haar voorliefde voor bijzondere stenen en fossielen heeft geresulteerd in een bonte verzameling stenen die in haar huis werd aangetroffen. Eens gerubriceerd (afgaand op vergeelde stukjes genummerd papier en plakband van decennia her) maar nu één massa stille getuigen van een boeiend leven. Bij de koffietafel (op verzoek van oma Sip niet in de aula van het crematorium want het moest een "gezellige bijeenkomst worden") staat maandag jl. een tijdelijk monument voor oma Sip. Haar foto omgeven door vele stenen en fossielen. Oom Joep geeft aan dat bij vertrek ieder één of meer stenen mag meenemen, als aandenken aan oma Sip (a.k.a. oma Breda, Sibbeltje, Sipke, tante Sip). Alhamdulillahi Rabbil ‘aalamien. Alle lof aan Allah, de Heer der werelden.
www.youtube.com/watch?v=JAfuAkO-8lM
Het tijdelijk monument heb ik ter plekke vereeuwigd op video met mijn GSM. Op de weg terug heb ik maandag jl. in de trein een montage gemaakt en deze vanochtend voorzien van een stuk muziek van Edvard Grieg ("Dood van Åse" uit de Peer Gynt suite) dat tijdens de plechtigheden meerdere malen te horen was. Via bovenstaande YouTube player kun je de video bekijken. Het originele videobestand is een .3gp file van 1,25 Mb (3 min) en is via
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.