Nondeju

Zeker, er zijn veel overeenkomsten tussen de islam en het christendom. Heden ten dage is het goed om de nadruk te leggen op die overeenkomsten, zonder de belangrijke verschillen uit het oog te verliezen. Het is namelijk niet de bedoeling dat bijvoorbeeld tijdens dawa de indruk wordt gewekt dat de koran "de bijbel in het Arabisch" is; dat is het zeker niet. Die indruk zou kunnen leiden tot misverstanden en vervolgens tot onbegrip.

Ook bij religie in het dagelijks leven zijn er verschillen. Laten we even twee in het dagelijks leven veel gebruikte uitdrukkingen als voorbeeld nemen:

Godzijdank.

Een uitdrukking die door christenen meestal wordt uitgesproken wanneer onheil is afgewend. Wij moslims daarentegen gebruiken deze uitspraak vaker, in het Arabisch zeggen we dan "Alhamdulillah". Bij het wakker worden zeggen we "Alhamdulillah". Bij het ziek zijn zeggen we "Alhamdulillah". Etcetera. Alles is van Hem afkomstig, dus loven we Hem wanneer we kunnen. Dus loven we Hem dàt we het kunnen.

Nondeju.

Een uitdrukking die bij christenen (en niet alleen bij hen) een negatieve betekenis heeft gekregen. Voor velen is het een vloek die niet uitgesproken dient te worden. Terwijl het slechts een verbastering is van het Franse "(Au) Nom de Dieu", wat "(In de) Naam van God" betekent. Wij moslims gebruiken deze uitdrukking vaker, in het Arabisch zeggen we dan "Bismillah". Bij alles wat we (beginnen te) doen zeggen we "Bismillah": voor het eten, voor we naar buiten gaan, etcetera. Om maar wat te noemen: wanneer Ndoya zich over mijn ‘kapsel’ ontfermt, zegt ze "Bismillah" voordat de tondeuse de eerste haren verwijdert. Ons leven staat in het teken van Hem. Wij dienen Hem. Dus doen we onze goede werken in Zijn Naam. Ook onze dagelijkse bezigheden.

www.etymologiebank.nl/trefwoord/nondeju

Zeker zikr doen (III)

Praise the Prophet – Poëziewedstrijd

praisetheprophet.islamicpoetry.org

Nu shaban, daarna ramadan!

Het is nu (bijna) de achtste maand van de moslimkalender: shaban. Dat is de maand voorafgaande aan die o zo belangrijke en heilige maand ramadan. Mash’Allah! Daar ik zojuist weer met medicatie ben begonnen, zal ik (opnieuw) niet kunnen vasten in deze gezegende periode. Alhamdulillah zit ik nu niet met dezelfde vraag als ruim een jaar geleden: "Wat nu te doen, nu ik onder medicatie ben?" Die werd toen ruim voor aanvang van de ramadan beantwoord, zie deze eerste log over ramadan 2005. Voor hen die wellicht nu worstelen met dit dilemma, volgt hier nogmaals het betreffende antwoord, mij destijds gemaild door imam Abdulwahid van Bommel:

"Salam Alaikum, Moge Allah je genezing schenken! Het antwoord ligt in de lijn der logica zoals (bijna) altijd in de islam. Omdat het voor een overtuigde vaster vervelend of zelfs tragisch is om niet te mogen vasten, verricht hij/zij dus de plaatsvervangende handelingen. Dat betekent dus het voeden van een arme in Afrika of hier. Per dag zorg je dus voor de sahoer & iftar van iemand die daar het minimum aan inkomen niet voor heeft. (…) Ma’a salama, Abdulwahid [van Bommel]."

Koran met de eetlepel

Nog niet helemaal gewend aan de structuur die het nieuwe schooljaar met zich meebrengt, neem ik vanmiddag Ahmed en Kiné ook nog mee naar zwemles, het is hun eerste keer (beter laat dan nooit :-). Ze vermaken zich uitstekend onder leiding van badmeester Jord en storten zich na thuiskomst als hongerige wolven op de vroege avondmaaltijd. De televisie staat uit, de radio aan, zoals we altijd doen tijdens het eten. Door de speakers klinkt een keur aan mbalax liedjes van Radio Waliane. Wanneer "Rassoul" klinkt, gezongen door Bass Taye, legt Ndoya aan de kids uit waar het over gaat.

"De man zingt over een mooie droom die hij heeft gehad van onze profeet Mohammed, salallahoe waleyhi wasellem. Het is een lied ter ere van rasoeloellah."

"Hoe zag hij er dan uit, papa? De profeet?" vraagt Yande.

"Daar kan ik vast wat over terugvinden in de overleveringen, hè Ndoya?"

"Ja. Hij, salallahoe waleyhi wasellem, zag er heel knap uit."

"Hij was wat ze nu een ‘lekker ding’ zouden noemen," flapt Yande eruit. Astaghfiroellah! Ik sta even met de mond vol tanden (gebeurt niet vaak :-) en besluit dan om van onderwerp te veranderen.

"Yûsuf, aleyhi salaam, was ook een mooie profeet, hè Ndoya?"

Ndoya begrijpt waar ik heen wil en vertelt de kids het bekende verhaal over Yûsuf en de vrouw van Aziz, de koning van Egypte. De kids luisteren aandachtig. Tot slot vertelt Ndoya over hoe Yûsuf eerder in de put werd gegooid.

"Daar is ook een sprookje over," zegt Yande. A’oezoebillahi! Wat heeft ze nu voor ons in petto? "Dat gaat over een jongen die door zijn broers in een put werd gegooid, zodat hij niet een prinses kon krijgen. Of zoiets." Nou, dat viel alleszins mee. Toch dien ik hier als vader mijn dochter iets heel duidelijk te maken.

"Weet je wel, meisje, dat er één groot verschil is. Yûsuf heeft echt in die put gezeten, de koran is géén sprookjesboek. Het verhaal over Yûsuf is een verslag van iets dat daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Het is geopenbaard door Allah, via Jibriel, aan Mohammed, salallahoe waleyhi wasellem."

Zo. De cirkel is weer rond. Nog onder de indruk werken de kids hun laatste restjes van de maaltijd naar binnen. Snel maak ik de toetjes klaar, want Ahmed moet als de sode sorry, als de wiedeweerga naar voetbaltraining. Mash’Allah :-) hij kan nog een jaartje ‘rijpen’ bij de F-jes van zijn club en is nu de hoofdkeeper van ‘zijn F2′. Aanstaande zaterdag opent de voetbalvereniging officiëel het seizoen met een toernooi en Mouhamed (zoals mijn zoontje voluit heet) zal incha Allah van de partij zijn: incha Allah zal deze naamgenoot van rasoeloellah hoge ogen gooien en zijn doel schoonhouden :-)

zie o.a. mijn log Koran met de paplepel van 29 maart 2005

Verspreking met grote gevolgen

Ritalin revisited!

De kogel is door de moskee! Voor mij ligt mijn ‘eerste’ pakje ritalin sinds maanden. Geplande doses (vanaf morgen): eerste week drie keer per dag een half tablet, tweede week drie keer per dag een heel tablet. Ritalin zou emotie-vervlakkend zijn. Daarom nu op de valreep nog maar een melige ritalin mop (zie afbeelding rechts :-)
 

Update 31 augustus 2006 : vanaf vandaag zit ik op 45 mg/dag (3x/dag 1,5 tablet – 08, 12, 16 uur)

Ritalin revisited?

"Superpilletje!" Met het lichaam wat naar voren gebogen, de rechterarm gestrekt en de vuist gebald, rent Kiné als mash'Allah Superwoman door de gang. Ze heeft net vernomen dat ik incha Allah binnenkort weer met het nemen van 'die pilletjes' begin.

Indertijd was het voor haar een hele eer om mij aan de inname van 'die pilletjes' te herinneren wanneer het alarm van mijn horloge afging en ik ‘t weer eens niet hoorde :-). Zie o.a. mijn logs Papa, pilletje! (I) en Papa, pilletje! (II).

Ik zie nu eindelijk in dat het fysiek ongemak genoemd in mijn log Structuur (I) NIET van de ritalin komt, anders zou ik er nu (maanden na het laten van die ritalin) geen last meer van hebben. "Dan zou het tussen de oren kunnen liggen en is het dus zaak de chaos in het koppie weer met ritalin te beteugelen", denk ik op een gegeven moment. Het is dan maandag en ik neem contact op met mijn SPV die snel een medisch consult regelt voor woensdagnamiddag (morgen). Incha Allah vanaf overmorgen ben ik weer 'aan de ritalin'.

Yaa Allah, maak dat mijn hersenstorm gaat liggen. Amien.

Uufal baayëm

Begrafenisrituelen zijn overal in de moslimwereld vrijwel hetzelfde. Maar verschillen zijn er zeker! In Senegal wordt er bijvoorbeeld nooit, oké bijna nooit, een nis gemaakt in het graf alvorens de overledene te begraven: een overledene wordt gewoon gewikkeld in witte doeken ter aarde besteld. Vaak zijn dat dan de witte doeken waarin hij of zij de hajj heeft verricht. Van Ndoya leer ik vandaag dat in Senegal het nogal eens voorkomt dat iemand liggend op de overblijfselen van zijn vader of moeder wordt begraven. Dit kennen Senegalezen onder de begrippen uufal baayëm (op vaders schoot) en uufal yaayëm (op moeders schoot). Begrippen die mijn hart raken, kan ik je zeggen!

Vorig jaar december heb ik voor een lezing van imam Abdulwahid van Bommel een Powerpoint presentatie gemaakt over "Geestelijke verzorging, stervensbegeleiding en lijkverzorging bij moslims". In Van Bommels lezing komen geen zaken als uufal baayëm voor. Wellicht is het een cultureel bepaald begrip dat in andere moslimlanden juist taboe is? De genoemde Powerpoint presentatie en bijbehorende lezing is gericht op ziekenhuispersoneel dat veel te maken heeft met moslimpatiënten die stervende zijn.

Klik HIER om deze presentatie te downloaden
destijds.files.wordpress.com/2013/05/gv-ppp2-update-3-dd-21-12-2005.pps

NB: de gebruikte teksten zijn nogal summier, ze worden uitgebreid toegelicht tijdens de lezing. Desalniettemin kan deze presentatie (niet-)moslims een kijk bieden op stervensbegeleiding bij moslims of wellicht kan het hen uitnodigen tot nader onderzoek. Het is overigens niet gebruikelijk voor moslims om begrafenisrituelen met de (foto)camera vast te leggen.

Àdduna Weeru Koor

Àdduna Weeru Koor,
la fàww jant soo nga,
du nga waññi bës

uitspraak: addoena weeroe koor,
la fauw djant soonga,
doenga wanjie bus

Het leven is als de ramadan,
voor de zonsondergang daar is,
dien je niet de dagen te tellen

 Tekst afkomstig van : Proverbes Wolof

www.au-senegal.com/-proverbes-wolof-.html?lang=fr

Allah is de baas

Kort voor etenstijd wilt Kiné nog wat lekkers, terwijl Ndoya nota bene al aan het koken is.

"Nee meisje, nu niet," zeg ik nogal kortaf.

"Mama! Van papa mag ik helemaal niet eten. Papa is niet de baas. Allah is de baas!"

"Klopt, meisje," zegt Ndoya.

"Mama, kan Allah ook heel boos worden?"

"Tuurlijk, meisje."

"Maar hoe dan?"

Salaat op de camping (II) Taferelen

eergisteren
Tussen het schrijven in mijn cryptogrammenbundel en het lezen van mijn printje van soera Ar-Rahmaan door, observeer ik mijn ouders op en rond hun caravanstandplaats op een camping te Dwingeloo (zie mijn vorige log Salaat op de camping (I) van 3 augustus 2006). Mijn ADHD heb ik van hen beiden geërfd, de kenmerkende eigenaardigheden en -schappen zie ik ook bij hen terug in huiselijke taferelen van vergeetachtigheid, spraakzaamheid en bezigheid.
Wanneer de hersenstorm de kop opsteekt, heeft mijn vader altijd wel een klusje liggen, mijn moeder breit haar drukte weg en ik noteer deze log op een kladblokblaadje (thuis had ik achter de computer gezeten).
Oh ja, salaat op de camping: het is gewoon een kwestie van improviseren. Vandaag krijgen we de ene stortbui na de andere over ons heen en uiteindelijk besluit ik mijn gebeden onder de luifel van de voortent te verrichten. Ik doe de rituele wassing deels met hemelwater en ga vervolgens aan de slag. Geen enkele vreemde reactie uit de buurt trouwens, maar die ‘buurt’ was dan ook door mijn ouders van tevoren ingelicht over de komst van hum moslimzoon :-)

gisteren
Mijn moeder neemt wat foto’s van mij terwijl ik aan het bidden ben (wanneer ze beschikbaar zijn zal ik ze in deze log plaatsen, incha Allah). Eerder heeft ze aangegeven graag dit ritueel tafereel te willen vereeuwigen :-)

vanochtend
Ik had dit vaker moeten doen. Een weekendje naar mijn ouders. Op de camping of bij hen thuis. Ik heb niet, zoals gewenst in mijn vorige log, mijn hoofd kunnen leegmaken maar ik heb eindelijk wel eens een keertje kunnen uitrusten. Vanmiddag ga ik weer huiswaarts, terug naar de taferelen van mijn dagelijks leven in Zutphen.

Yaa Allah, yaa Arhaamoe raahimien

Salaat op de camping (I)

Om even het hoofd leeg te maken, ga ik incha Allah voor een lang weekend bij mijn ouders logeren op een camping in Dwingeloo; daar hebben ze een seizoensplaats [zie foto hieronder]. Dá's lang geleden: Abdul die de nacht doorbrengt in een tentje. Gelukkig hebben mijn ouders een caravan met een voortent; nu maar hopen dat daar net genoeg ruimte is voor de verrichting van mijn vijf dagelijkse gebeden (salaat). De weersvooruitzichten zijn niet gunstig, dus salaat naast de tent is geen optie. Laat staan het publiek dat dat zou trekken. Aan de andere kant, het zou gewoon moeten kunnen, zo midden in de natuur Allah aanbidden, dá's goed voor de geloofsbeleving (daar dacht ik vroeger heel anders over). Incha Allah vergeet ik niet mijn printje van soera Ar-Rahmaan mee te nemen, om te midden van vogelgefluit eens aan mijn kennis van deze soera te werken.