Gisteren, in de loop van de middag. Kiné hoort me de
iqama doen en onderbreekt me direct.
"Papa! Ik wil ook meedoen met bidden!"
"Oké meid, ga maar gauw de
japp doen, dan zie ik je zo."
[japp is Wolof voor de woedoe, de rituele wassing]
"Maar papa, ik moet zo nodig. Als ik nu de
japp ga doen en daarna naar de wc, dan moet ik daarna wéér de
japp doen." Mash’Allah, ze is al goed op de hoogte.
"Meisje, als je nu eerst je kleine boodschap gaat doen en daarna pas de
japp?"
Daar had Kiné nog niet aan gedacht. Met een glimlach op haar
gezicht gaat ze wc-waarts. Kletsnat van de
japp komt ze even later terug en met
verve volgt ze mijn bewegingen tijdens het bidden. Vaste prik is de zikr
na afloop met één gebedsketting voor ons beiden.
"Nu moet je me leren bidden, papa!" zegt ze plots.
Stomverbaasd, ze heeft net immers meegebeden, ga ik in op haar
verzoek en neem nog even de bewegingen door die bij het gebed (salaat)
horen.
"Zo, nu ga ik zelf bidden!" Kiné spreidt haar eigen kleedje, ze
brabbelt iets wat op de
iqama lijkt en gaat van start. Zo doet haar
eigen willetje haar bidden op eigen houtje: pure imaan. Mash’Allah!