In ruim een week heb ik, voor de tweede keer, een Powerpointpresentatie (PPP) gemaakt op basis van enkele sheets van Abdulwahid van Bommel en een aantal foto’s. Deze tweede PPP dient ter ondersteuning van een lezing over “Geestelijke verzorging, stervensbegeleiding en rouwverwerking bij moslims”, een ‘verdieping’ van de lezing over het werk van een islamitisch geestelijk verzorger in het algemeen (waar ik al eerder een PPP voor heb gemaakt). Het maken van zo’n presentatie gaat me niet in de kouwe kleren zitten. Die ene foto van een opgebaard lichaam, gewikkeld in witte doeken en gelegen op een baar, met het gezicht nog zichtbaar, is confronterend en doet mij nadenken over geboorte en dood. Vandaar in deze decembermaand die parafrase* op Lukas 2:7 (met mijn Nederlands-Hervormde achtergrond ken ik mijn klassieken :-).
Mash’Allah, ik ben blij.
Blij dat het loodzware onderwerp van deze PPP mij niet in een duistere PPPut heeft geduwd. Blij, omdat aan de andere kant blijkt, dat ik in de beschermde omgeving van mijn thuis en de dagelijkse routine van het gezinsleven, een prima prestatie kan leveren. [UPDATE 10 APRIL 2012: Het is dan enkele maanden na mijn diagnose ADHD en ik ben volop bezig die diagnose een plaats in mijn dagelijks leven te geven] Werkvloer en woonkamer inéén, zeg maar. Islam èn werk hebben zo samen een plaats midden in mijn dagelijks leven. Over werken gesproken: met het oog op een incha Allah spoedig terugkeren naar de arbeidsmarkt haal ik de laatste tijd werk naar me toe. Gewoon om te kijken hoe ik functioneer met een deadline. Dat blijkt gewoon te kunnen. Of ik buiten mijn beschermde omgeving ook zo goed kan functioneren, daar heb ik nu nog mijn twijfels over; zelfs daarbinnen loopt het niet helemaal op rolletjes. In mijn ongebreidelde enthousiasme heb ik in de productietijd van deze PPP namelijk mijn middagslaapjes ‘vergeten’. Pas na “It’s a wrap!” (om in filmtermen te spreken) valt me mijn moeheid op. Mijn vrouw Ndoya geeft mij het advies om wanneer ik met ‘een werkje’ bezig ben (een Montessorischool term deze keer :-) toch door te gaan met die dutjes en ze als zgn. slaappauzes een plek te geven in mijn werkschema. Mash’Allah, Ndoya toch. Wàt een ingeving :-)
__________________
GISTERMIDDAG.
Mash’Allah, ik heb de lezing over “Geestelijke verzorging, stervensbegeleiding en rouwverwerking bij moslims” kunnen bijwonen die Abdulwahid van Bommel heeft gegeven in de lokatie Sophia van de Isala klinieken te Zwolle. Na het overwinnen van wat technische problemen begint Van Bommel zijn lezing, terwijl ik met de muis onder mijn hand reagerend op signalen van Van Bommel de vertoning van de PowerPoint presentatie (PPP) verzorg (dat is die eerder gemaakte tweede PPP, zie eerste alinea van deze weblogbijdrage). Zo kan hij zich concentreren op zijn woorden zonder zich om de overgangen van de vertoonde dia’s te bekommeren (er zijn wat storingen de PPP ingeslopen).
UPDATE D.D.13 MEI 2013: Alhamdulillah. Ik heb op een oude CD een update gevonden van bovengenoemde PowerPoint presentatie. Hier is de link: destijds.files.wordpress.com/2013/05/gv-ppp2-update-3-dd-21-12-2005.pps. zie ook deze weblogbijdrage van vandaag
Wachtend op een taxi die ons naar lokatie Sophia zal brengen, staan we voor het NS Station Zwolle. Abdulwahid van Bommel zit op de praatstoel en vele onderwerpen passeren de revue. Waaronder die eerste PPP van mijn hand (die vandaag bij zijn lezing zal worden gebruikt). Bij de afsluiting van de presentatie gebruikte ik in de eerste versie het lied “Last Breath” van Ahmed Bukhatir. “Zo’n lied kan ik een zaal vol verpleegkundigen niet aandoen,” reageert Van Bommel per mail en ik haal het lied eruit.
In Zwolle hebben we het er opnieuw over:
Abdulwahid van Bommel kiest zijn woorden zorgvuldig, want hij weet dat ik het een pracht van een lied vind, en met mij vele anderen (op het world wide web gaat de buzz over dit loodzware lied).
“Zeg het maar gewoon, Abdulwahid. Wat is jouw punt van kritiek [op "Last Breath"]?”
“Weet je Abdulwadûd, voor mij persoonlijk…” Hij aarzelt even. “Is… het een smartlap van de één of andere Pakistaanse Frans Bauer.” Oké… Da’s even slikken voor ondergetekende, want ik ben compleet weg van die ‘smartlap’.
“Ik ben een musicus van huis uit, weet je.” En of ik dat weet. “Muzikaal gezien is het drie keer niets.”
Ik moet glimlachen. Ondanks mijn fascinatie voor “Last Breath” is het goed om van een andere benadering van dit veelgeprezen lied kennis te nemen. Sinds ik een aflevering van Idols heb bekeken en heb gemerkt hoe relatief fascinatie kan zijn, is het zelfs fijn om nuchter over zo’n lied te praten. In het verleden heeft het beluisteren van “Last Breath” mij zoals eerder gezegd in een duistere put gegooid. Dat gebeurt nu niet meer, incha Allah.
“Bèn je een musicus, of wàs je er één?” vraag ik naar de bekende weg.
“Bij het maken van een documentaire over jazz in Nederland kwam de Nederlandse maker in kwestie in contact met mij. Dezelfde man maakte later ook een documentaire over islam in Nederland. Komt hij mij wéér tegen.”
“Dat ging natuurlijk over jouw tijd met Willem Breuker in Free Jazz Inc. Jouw eigen beleving van de sixties, zeg maar.”
Van Bommel is even stil en lijkt terug in de tijd te kijken.
“Wouter van Bommel, contrabas…” zeg ik à la Michiel de Ruyter, alsof ik de bezetting van Free Jazz Inc. begin op te lezen.
Dat doet Van Bommel uitgebreid uitweiden over de tijd waarin hij en de rest van zijn Free Jazz Inc. kornuiten deel uitmaakten van de tijdgeest die nu als de sixties wordt beschouwd. Vernieuwingen overal, in de muziek, in de beeldende kunst, noem maar op. Ik refereer aan Fluxus en diens bekendste lid Wim T. Schippers.
“Wim T. leegt een limonadeflesje in de zee bij Petten als een vorm van performance art,” flap ik eruit.
“Weet je, Abdulwadûd, als lid van Free Jazz Inc. heb ik eens samen met de overige leden de soundtrack verzorgd van een film waarin ons ook een rol was toebedeeld (regisseur: Peter Bergman**, van het tegenwoordige ‘Radio Free Oz’ en het Firesign Theatre). We liepen wat door een bos en deden rare dingen. De opnames vonden plaats in Berlijn, waar we waren ondergebracht in een luxe villa. We maakten overuren.”
**UPDATE 10 APRIL 2012: Het gaat om de korte film “Flowers” uit 1965.
Peter Bergman (1939-2012) is 9 maart jl. overleden aan de gevolgen van leukemie. Klik hier voor meer info.
“Vermoeiend hoor, Abdulwahid.”
“Zeker. We haalden onze energie voornamelijk uit eigengemaakte cocktails.” Ik kijk op en wordt nu wel heel nieuwsgierig. “Het waren geen alcoholische mengdranken maar gewoon liters jus d’orange waarin we Dextro Pur hadden opgelost. Druivensuiker in poedervorm. Energy drinks avant-la-lettre.” Nou, wat een zin over een limonadeflesje al niet kan losmaken.
“Dus abstinentie zat er toen al een beetje in?” Ik probeer het onderwerp voort te zetten. Dit wordt wel heel erg interessant, denk ik, en krijg een lamme hand van het noteren in mijn aantekenboekje. Zoals je weet is geschiedenis in al zijn vormen mijn hobby. Gaat het niet over de oorsprong van een woord (etymologie) dan wel over de geschiedenis van een bepaald persoon (biografie).
“We waren allemaal niet zo weg van alcohol,” antwoordt Van Bommel.
WOUTER VAN BOMMEL, CONTRABAS
Maar dan is de taxi daar en komen we voor de rest van de dag niet meer terug op de good old days van Wouter van Bommel, contrabas. Onderweg in de taxi naar het Sophia beloof ik hem dat, wanneer ik incha Allah weer thuis ben aan het eind van de dag, ik direct incha Allah via internet research ga doen. Op aandringen van Van Bommel noteer ik de naam van de regisseur en uiteraard het jaartal (bij benadering) van de bewuste film. Ook dit kan heel interessant worden, incha Allah. "Abdulwadûd Louws, biograaf?” Allah mag het weten.
Online is er weinig over Van Bommel als contrabassist te vinden. Maar wat er is, is dan wel gelijk een foto uit het Nationaal Jazz Archief! De nu volgende foto heb ik van deze webpagina (de tweede afbeelding toont een fragment van deze foto, hier is van Bommel duidelijker zichtbaar):
www.jazzarchief.nl/tentoonstelling/boersma/01.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.