Het volgende verhaal vertel ik elk jaar in de maand december. Dit is mijn kerstverhaal.
Mash’Allah, het is bijna dertien jaar geleden. In de vroege ochtend van 24 december 1998 rol ik gekleed en wel mijn bed uit in het appartement te Purmerend waar ik op dat moment al enkele maanden woonachtig ben. Uitgeput van het geregel van de dag ervoor, zet ik mij schrap voor de laatste loodjes van de voorbereiding van de overkomst van mijn vrouw Ndoya, mijn ruim drie jaar oude dochtertje Yande en mijn bijna één jaar oude zoontje Ahmed.
Zonder ontbijt genomen te hebben, storm ik naar de dichtsbijzijnde winkel waar ze telefoonkaarten verkopen. Gewapend met twee kaarten en de nodige papieren installeer ik mij in de eerste de beste telefooncel. Afwisselend neem ik contact op met de Nederlandse ambassade te Dakar en de IND, als soort een intermediair. De IND zou een fax hebben gestuurd naar de ambassade, een fax waarmee Ndoya en de kids groen licht zouden kunnen krijgen. De ambassade kan niets vinden, de IND zendt het nog eens een keer. Nog ontvangt de ambassade niets. Dan informeer ik of de ambassade misschien nog een ander faxnummer heeft dan bekend is bij de IND. De ambassade geeft mij de nummers van hun twee faxen, ik geef ze door aan de IND (mijn contactpersoon daar kent mij inmiddels goed :-) en nogmaals gaat de fax erdoor. Dan bel ik voor de -tigste keer de ambassade. Of de fax in goede orde is ontvangen? Ja, dus. Wat nu? Tja, kan uw vrouw nog voor sluitingstijd om twaalf uur van de ambassade bij ons zijn, om de nodige papieren te tekenen en de visa in haar paspoort te plaatsen? Ja, zeg ik, maar zeker weten doe ik het niet.
Ndoya krijgt een telefoontje van mij terwijl ze druk bezig is met het laten vlechten van haar haar. Die avond zal ze met vriendinnen naar een feest gaan. Maar de fax steekt daar een stokje voor. Stop met alles wat je aan het doen bent, zeg ik haar, wanneer ze opneemt, en ga onmiddellijk naar de ambassade. Neem de kinderen mee, neem ergens onderweg pasfoto’s van jullie allemaal en dan linea recta naar de ambassade. Wie weet kun je morgen naar Nederland komen. Ndoya met haar halve hoofd vol vlechten doet gauw een hoofddeksel op en gaat met de kinderen naar Dakar.
Vanaf station Purmerend-Overwhere neem ik de trein naar Amsterdam en ga met de tram naar de Albert Cuyp markt, vlakbij De Nederlandsche Bank (mijn werkgever op dat moment). Ik baan mij een weg door het marktpubliek en loop een belhuis binnen. Ik neem weer contact op met de ambassade en zeg dat mijn vrouw al onderweg is.
Ndoya moet vanuit Rufisque helemaal naar Dakar. Ze neemt een taxi maar toch duurt het lang, want de enige doorgaande weg naar Dakar (achtentwintig kilometer verderop) zit potdicht. Net op tijd arriveert ze op de ambassade om de nodige formaliteiten af te handelen. De ambassade kan echter niet direct de visa in haar paspoort plaatsen (ik ben vergeten wat nu ook al weer de kink in de kabel is geweest). Ndoya wordt gevraagd om later terug te komen.
De ambassade blijft speciaal voor haar open, dit tot groot ongenoegen van de Senegalese bewaker die al lang thuis bij vrouw en kinderen had willen zijn. Wanneer ze tegen tweeën terugkomt, krijgt ze de langverwachte visa in haar paspoort (een Schengen-visum en een visum voor Nederland).
Ik spring een gat in de de Nederlandse lucht wanneer ik het goede nieuws hoor. Ik ga direct de tickets kopen, zeg ik tegen Ndoya. “Tot morgen!”
Ndoya stomverbaasd, ze kan zich dan nog niet realiseren dat ze incha Allah binnenkort het vliegtuig naar Nederland kan nemen. Ze heeft inmiddels met de kinderen haar intrek genomen bij een nicht in Dakar, lekker dicht bij het vliegveld. Met geld dat ik haar met een money transfer heb opgestuurd, koopt ze wat kleren die ze met de kou in Nederland nodig zal hebben.
Vanaf de Albert Cuyp markt neem ik een taxi naar een reisbureau. Dagen eerder heb ik al het nodige geld geparkeerd op mijn courante rekening, voor het geval dat. Inmiddels is het al in de loop van de middag van de vierentwintigste december anno negentienhonderdachtennegentig. Binnen in het reisbureau staat een lange rij. Ik sluit achteraan wanneer blijkt dat ik onder geen enkele voorwaarde voorrang krijg, welk verhaal ik ook heb. Rond drie uur ben ik dan eindelijk aan de beurt. Ik leg het verhaal uit aan de dienstdoende reisadviseuse. Ze gaat direct aan de slag, maar krijgt voortdurend nul op het rekest. Het is al ruim na twaalven en de kantoren van vele luchtvaartmaatschappijen zijn al gesloten in verband met komende kerstavond. Met Air France blijkt het nog te kunnen. Ik moet wel voor 16 uur hebben betaald, anders lukt het niet meer om die vlucht van vanavond te nemen. Tien voor vier ben ik dan de gelukkigste man ter wereld. Met trillende vingers toets ik mijn pincode in. Akkoord met bedrag? Hè hè natuurlijk. Ik klik op OK, gris mijn papieren en het bonnetje van de tafel en neem weer een taxi terug naar de Albert Cuyp.
Ndoya krijgt van mij te horen dat ze tegen middernacht plaatselijke tijd het vliegtuig naar Nederland kan nemen (via Parijs). Ga alsjeblieft uren van tevoren naar het vliegveld om er zeker van te zijn dat alles goed gaat, zeg ik haar. Het is haar eerste keer met het vliegtuig en niet lang voor vertrek arriveert ze pas op het Aeroport Leopold Sedar Senghor, haalt daar de tickets op die ik in Amsterdam heb betaald en wacht met Yande en Ahmed tot ze aan boord kan.
In de nacht van 24 op 25 december bevinden Ndoya, Yande en Ahmed zich noch in Senegal, noch in Nederland, maar ergens kilometers hoog in een vliegtuig. Ndoya heeft het zwaar, aan slapen komt ze niet toe. Yande ligt onder een dekentje uitgestrekt op twee stoelen en slaapt als een roos maar Ahmed schreeuwt om aandacht. In de business class zitten leden van van de Senegalese muziekgroep Setsima, ze zijn onderweg naar Frankrijk voor een serie concerten. De leadzanger Alioune Mbaye Nder begeeft zich onder de reizigers van de toeristenklasse en heeft uiteraard direct veel aanspraak. Hij ziet dat Ndoya het moeilijk heeft en neemt haar wat zorgen uit handen, Ahmed in dit geval. Gezeten op de schoot van Nder geeft Ahmed Ndoya zo een adempauze.
Tegen acht uur ‘s morgens vroeg, eerste kerstdag, komen Ndoya, Yande en Ahmed aan op Schiphol. Yande ziet mij als eerste en begint te dansen als ze voor me staat. Ahmed vind mij maar eng (wie is die man, lijkt hij te denken) en begint te huilen. Ja, dit is de start van een mooi samenzijn. Alhamdulillahi Rabbil ‘Aalamien.
*********************************
Zo’n vijftien maanden later, op 4 maart 2000, wordt (in Zutphen) Kiné geboren. Al is zij geboren in Nederland, ze beschouwt zich zeker als een Senegalese. Vorige week vrijdag (2 december 2011) hadden we Harald Doornbos op bezoek. In aanwezigheid van Kiné vertelde ik hem dat Yande en Ahmed in Senegal zijn geboren, maar Kiné in Nederland “in de slaapkamer hierboven”. Ik heb nog nooit zó′n boze blik gezien van Kiné. Snel verklaar ik aan Harald dat we vlak voor de bevalling de slaapkamer tot Senegalees grondgebied hebben verklaard. “Kiné is dus gewoon Senegalese”. Kiné weer hélemaal blij :-)
#salaat Blijft vreemd, de gebedstijden in de herfst en winter. Voor je het weet ´moet´ je weer. Maar ik doe het graag :-D #allelofaanAllah
— Abdulwadûd Louws (@AbdulwadudLouws) November 27, 2011
Hier in de Lage Landen, ver van de evenaar verwijderd, is het moeilijk wennen aan de gebedstijden. Lange dagen in de zomer (gebedstijden liggen ver uit elkaar), korte dagen in de winter (net klaar met bidden, binnen no-time moet je weer): ‘s avonds even na zessen heb ik alle vijf gebeden van die dag gehad. Dan mis ik in de loop van de avond toch ècht wat :-) Een oplossing kan zijn dat ik de verrichting van dat laatste gebed uitstel tot vlak vóór het naar bed gaan, om zo de gebeden wat over de dag te verspreiden, of…
In het verleden zijn er dagen of dagdelen geweest dat ik om diverse redenen niet heb gebeden. Als ik nu tijdens deze donkere dagen in de loop van elke avond een extra gebed of extra gebeden verricht, dan heb ik op een gegeven moment mijn ‘achterstand ingehaald’ zeg maar: een praktische oplossing uit mijn eigen brein ontsproten. Shariafähig of niet: het is een handige oplossing en incha Allah zal ik deze extra gebeden met Zijn akkoord verrichten; als puntje bij paaltje komt gaat het altijd om de intentie, dus dat zit wel goed. Incha Allah :-)
Vaste bezoekers van mijn weblog weten al van mijn fascinatie voor soera Ar-Rahmaan. In meerdere weblogbijdragen en zelfs een column heb ik van die fascinatie getuigd. Hier is een fragment van mijn radiocolumn “Catechisatie, ja gezellig!”, uitgesproken in het najaar van 2007:
“Ná mijn bekering [1996] stort ik mij op een soera die mij bij de eerste lezing van de koran (of althans, een Nederlandse uitleg ervan) is opgevallen: soera Ar-Rahmaan. Dat koranhoofdstuk over de onderwerping van de natuur aan Allah, Heilig en Verheven. [...] SoebhaanAllah! Zo’n herfst als nu waarin bladeren uit het Bronboek zich ter aarde hebben geworpen als tekenen van Allah. Ondubbelzinnige niet te ontkennen tekenen van Zijn heerschappij. Daar kan geen film van Ayaan Hirsi Wilders of Geert Ali tegenop.” www.youtube.com/watch?v=3h2TSmc8ixU
Afgelopen vrijdag. Aan de vooravond van het islamitisch nieuwjaar (dat in dit weekend van 26 en 27 november valt) vindt TEDxAmsterdam plaats. Journalist Harald Doornbos opent de derde sessie met een talk over “People’s Power in Libya”. Een boeiend relaas van begin tot eind (via deze link en via de YouTube player onderaan deze bijdrage te bekijken en te beluisteren).
Wat mij treft is de vergelijking die Doornbos maakt tussen het vallen van bladeren en het vallen van doden pure poëzie. Zijn verblijf in Libië was als “walking in a forest during autumn and the leaves were falling down and there was nothing that you could do about it.” Incha Allah zal het bloed van de gevallenen (strijders èn burgers) zorgen voor vruchtbare grond waarop het bevrijde volk kan floreren. De nieuwe machthebbers hebben goede voornemens, hopelijk houden zij zich hieraan in het nieuwe jaar 1433.
OMSCHAKELEN Een constante in mijn karakter is het vermogen om bij het meemaken van een heftige gebeurtenis pas een paar dagen later de schok te ervaren, de schok te vóelen. Erg praktisch, want op die manier hou ik tijdens zo’n gebeurtenis het hoofd koel. Het uitstellen van zo’n schok gaat volstrekt automatisch: ik draai niet bewust een knop om, mijn wezen schakelt gewoon over naar een werkbare modus. Die modus heeft mij in het verleden veel diensten bewezen.
ABSEILEN Ruim twee jaar geleden ben ik gescheiden (nèt de 12,5 jaar niet gehaald). Tot april van dit jaar zat ik in die ‘werkbare modus’. Te lang, natuurlijk. De verwerking had eerder moeten beginnen. Gevolg: ik daal héél geleidelijk, schijnbaar onafwendbaar, af in een bodemloze put – met als ‘hoogtepunt’ een paniekaanval op mijn werk èn één keer de neiging om een restpartij van medicijnen te gebruiken voor een ander doel mijn gezondheid.
DAGELIJKS LEVEN Chaos regeert mijn denken. Mijn weblog, de enige plek waar ik voor mijn gevoel mijn leven nog ènige structuur kan geven, ligt nog steeds op z’n gat door de migratie-troebelen van Weblog.nl. Net zoals ik geen grip heb op mijn dagelijks leven, zo heb ik ook geen grip op mijn weblog. Berichten plaatsen lukt, bij tijd en wijle, maar mijn weblog vullen en inrichten naar eigen wens is nog steeds onmogelijk.
WORSTELEN Wees niet bevreesd. Ik hou mij staande! ‘Luctor et emergo‘ and all that. Jammer alleen dat ik op dit moment mijn fantasie, èn mijn vermogen snel verbanden te leggen (daar waar anderen die verbanden niet zien), nu niet optimaal kan gebruiken. Ik heb er gewoon de fut niet voor. Ik heb er náuwelijks de fut niet voor, moet ik zeggen. Sprankjes hoop genoeg, maar ik moet ze wèl weten te vinden.Een paar dagen geleden, net na middernacht: tijdens het schrijven van de weblogbijdrage die je nu leest, weet ik even niet wat ik met de tekst aan moet en ga wat twitteren. Dan zie ik deze opmerking van @esbudakra op Twitter: “Als ik een man zou zijn geweest zou ik een Mu’adhin en een herder willen zijn.” (die ontboezeming werd verwijderd maar is later opnieuw geplaatst) UPDATE D.D. 24 FEBRUARI 2013: helaas is de repost van deze tweet inmiddels ook verwijderd
@esbudakra Wow! Mashallah. Dat doet me denken aan een hadith over een herder die de azaan doet (effe opzoeken)...
— Abdulwadûd Louws (@AbdulwadudLouws) November 22, 2011
GELOOF BELÉVEN Kijk, zo’n tweet als in de alinea 'Worstelen' hierboven, dàt is nou zo’n sprankje! Waarom spreekt mij die tweet over een mu’adhin (iemand die oproept tot het gebed) en een herder aan? Wel, ik herken die mu’adhin/herder setting als die van een bekende hadith (overlevering). Even googelen naar deze hadith, @esbudakra wacht af. Ik vind de hadith al snel in een verformfaaid boekje met ahadith qudsi (heilige overleveringen). Snel maak ik een foto en post het op Twitpic.com (zie afbeelding onderaan deze bijdrage). “Masha’Allah, subhanAllah, walhamdoelillah! Een hele mooie is dit :) jazak Allah voor het delen!” krijg ik als reactie. Kijk, dat doet me goed: zoiets waardevols delen, dat geeft mijn imaan een boost, joh! Na die tweet is het gauw schaapjes tellen en te bedde. Alhamdulillah!
Heeft iemand 2ehands computer voor NL'se moslim met humor? contacteer hem svp ff via @AbdulwadudLouws .Anders gaat ie gekke dingen doen ;)
— Harald Doornbos (@HaraldDoornbos) November 20, 2011
Dat krijg je ervan. Blijven doormodderen met een tweedehands PC verstrekt door de gemeente. Gisterochtend leek mijn PC de geest gegeven te hebben. In een apart bericht stel ik @HaraldDoornbos op de hoogte van dit feit; even later stelt hij een bericht op waarin hij het volgende vraagt: “Heeft iemand 2ehands computer voor NL’se moslim met humor? contacteer hem svp ff via @AbdulwadudLouws. Anders gaat ie gekke dingen doen ;)” Ik lig in een deuk. We hebben gelachen! Of iemand in de gaten heeft dat ik wèrkelijk een nieuwe computer nodig heb, dat betwijfel ik. Soit, what the hack ;-)
Sinds enige tijd denk ik erover om een kat te nemen. Een leuk jong beestje, niet een oude uit het asiel. Goed voorbereid als ik wil zijn, maak ik een kostenraming (ontwormingskuren, inentingen, overdekte kattenbak, hoeveel ben ik kwijt aan voer, hoeveel moet ik opzij leggen voor noodgevallen als operaties, etcetera). Alles goed en wel, maar als ik een kat in huis wil, zijn er ook nog andere problemen die ik de revue moet laten passeren. Bij het verrichten van het gebed (salaat) kan zo’n schat van een beest een flinke last zijn. Kijk maar naar dit YouTube filmpje waarin een jongetje het bidden moeilijk wordt gemaakt door een kat. Cute!
Na de Nieuwsuur-uitzending van 3 augustus jl. waarin oud Dutchbat-commandant Thom Karremans uitgebreid werd geinterviewd door Twan Huys (webpagina video), kwam gisteravond Karremans opnieuw aan het woord: het biografieenprogramma “Profiel” (HUMAN, IKON, KRO) confronteerde hem met zijn handelen in 1995 (webpagina video).
Vanochtend zie ik in mijn Twitter timeline een bericht van @marcelvdsteen met een link naar nieuw beeldmateriaal (zie embedded tweet bovenaan deze bijdrage):
“Nw beeldmat #srebrenica, gefilmd door NL’se DB’ers die soms lachend commentaar geven op plundering na deportatie youtu.be/MXUcwTTSFQk“.
“Zijn dat plunderingen uit moslimhuizen nxe1 de deportatie?” vraag ik aan Van der Steen.
Antwoord: “Dat is inderdaad wat ik er van begrijp. Dit is het artikel dat erbij hoort: is.gd/2yrqHO“
Het genoemde artikel kan ik niet lezen, met het begrijpen van de video heb ik minder moeite. NB: “Deze video is niet-vermeld. Alleen gebruikers die de link hebben, kunnen de video bekijken.” YouTube
______________________
Ben net een half uurtje terug van een herfstwandeling. Ik kom nauwelijks mijn huis nog uit, maar vanmiddag moest ik wel:
Vóór het verstrijken van de termijn breng ik wat spullen terug naar de Thuiszorgwinkel (in de hal van Locatie Zutphen van Gelre Ziekenhuizen, een half uurtje lopen bij mij vandaan). Op de terugweg geniet ik al wandelend uitgebreid van alle herfstgeuren en -kleuren, wat mij inspireert tot het schrijven van een haiku die ik al lopende op Twitter plaats. Even later maak ik nog een foto die als achtergrond kan dienen voor die drie regels gewijd aan de herfst. Thuisgekomen voeg ik de regels en de foto samen (zie afbeelding onderaan deze bijdrage). Ik ben maar wàt blij dat de inspiratie weer terug is – door Zijn Genade.
Naast het het feestgewoel en de spirituele verdieping leidt Eid ul-Adha (het Offerfeest) elk jaar weer tot melige moslimcartoons waarin schapen vaak lètterlijk het heft in eigen poot nemen. De Senegalese nieuwsportaal Seneweb.com heeft ter gelegenheid van Eid (in Senegal is het mòrgen feest) alvast een felicitatie geplaatst, in de linkerbovenhoek van de beginpagina. Het schattige schaapje die deze felicitatie vergezeld, smeekt om genade: “Pitié″
Na alle troebelen rondom de gevangenneming en dood van de Libische dictator Khadafi is hij uiteindelijk begraven ergens in de woestijn. In een exclusieve reportage van Al Aan TV (zie YouTube link bovenaan deze bijdrage) zie je o.a. beelden van het djanaza gebed (begrafenis-gebed) en kun je nog een laatste blik werpen op de overledenen.
As it was a very hectic day, I finally found some time to tweet details oncircumstances surrounding #Gaddafi burial. Here we go... #Libya
— Jenan Moussa (@jenanmoussa) October 25, 2011
btw, all following information is from multiple sources who attended the burial of #Gaddafi and who I spoke to 2day here in Misrata, #Libya
— Jenan Moussa (@jenanmoussa) October 25, 2011
Journaliste Jenan Moussa heeft na alle hectiek van de dag tijd gevonden om in een serie tweets achtergrondinformatie bij deze beelden te geven. Die informatie is gebaseerd op de woorden van diverse bronnen die aanwezig waren bij de gebeurtenis. Onderstaande tekst zit vol met links naar deze tweets.
Naast mijn weblog “Islam in mijn dagelijks leven” (dat nu toch op zijn gat ligt, excusez-le-mot) ben ik op het internet ook met andere zaken bezig. Zo ben ik aan het graven in de archieven van de Surinaamsche Courant en de Nieuwe Surinaamsche Courant, op zoek naar een bijzondere invalshoek daar waar het de slavernij betreft.
Mijn oog valt al gauw op de advertentiën. Er worden boedels (afkomstig uit nalatenschap of anderszins) te koop aangeboden, de ene keer in een ‘gewone’ annonce, de andere keer in een bericht ‘van overheidswege’. Slaven maken ook deel uit van die boedels. Ik heb nu al zóveel slaven-advertenties gezien dat ik ben afgestompt en mij betrap, bij het doorspitten van de kranten, op gedachtes als “Nee, hè, weer zo’n bericht”, wanneer ik voor de zoveelste keer een slaven-advertentie zie:
Wat ben ik dan blij dat ik dan merk dat zulke annonces op “Marktplaats” echt bijzonder worden gevonden, ook door anderen. Ik ga er zeker iets mee doen, maar wàt, daar moet ik zelf nog achter komen. Gáandeweg, zo komen mijn projecten meestal tot stand. De naamgeving van slaven door slaveneigenaren lijkt mij op dit moment ‘mooi’ om uit te diepen.
Drie haiku’s als één gedicht. Een drieëenheid van twee coupletten die al eerder zijn gepubliceerd* met daartussenin een nieuwe haiku. Ze staan gezamenlijk voor de moeilijke periode die ik nu doormaak en de wil om er wat aan te doen. Het mag duidelijk zijn dat ik mijn Zeeuwse wortels niet verloochen. Ook uit ‘Luctor et Emergo’ put ik kracht en in Naam van Allah worstel ik mij naar boven. I’m your everage Dutch muslim.
UIT DE PUT
“Eén-saam” klinkt als een Tegenstelling in één woord: “Eénzaam, niet alleen”
Hier in mijn bubbel Ziek mijn spiegelbeeld en denk Man, doe er wat an
Kom ik boven als Ik worstel? Nou, oké dan. Komt-ie! “Bismillah”
*zie deze tweet (27 september 2011) en dit gedicht (een weblogbijdrage van mijn hand uit oktober 2006)
Een kleine maand geleden. In een melige bui plaats ik dit bericht op Twitter: “Moslim(a) en GTST liefhebber? Tijdens 1e afl vh seizoen is het tijdstip voor het avondgebed (maghrieb) tijdens het reclameblok”. Het is maandag 5 september 2011 en het nieuwe seizoen van de soap der soaps begint die avond om 20 uur (en om 20.14 uur is in Zutphen e.o. het avondgebed). Mijn opmerking ben ik snel vergeten. Tòt ik vandaag tijdens het googelen naar mijn weblogarchief deze ultrakorte bijdrage vind op Krapuul.nl: “Dat komt goed uit | Zou de islamisering al zo ver zijn voortgeschreden dat RTL4 rekening houdt met de gebedstijdstippen tijdens Goede Tijden Slechte Tijden? Abdulwadud Louws heeft er blijkens zijn tweet geen seconde van hoeven missen.” Schrijver dezes zal het niet serieus bedoeld hebben en ik plaats maar wat graag een tweet (voorzien van commentaar) met een link naar de bijdrage. Voor de argeloze wat minder melige lezer plaats ik onderaan de Krapuul-bijdrage twee reacties met wat achtergrondinformatie [reactie 1 | reactie 2], want
Je kan niet duidelijk genoeg zijn, voor je het weet wordt het wèl serieus genomen en maakt het PVV-stemvee stampij.
Vorige week woensdag heb ik voor de eerste keer, na een gedwongen pauze van een kleine maand, weer een weblogbijdrage kunnen posten. Weblog.nl is bijna een maand offline geweest door problemen bij de verhuizing van de Typepad- naar de WordPress-omgeving. Dat offline zijn veroorzaakt dan een cold turkey joh! Bloggen hóórt er gewoon bij; of het nu columns zijn, foto’s, filmpjes of van commentaar voorziene nieuwsfeiten. Mash’Allah, wat was ik verwend met dat gemiddelde van ruim 48.000 hits per jaar! Het merendeel van die hits komt uit Senegal, België en (op de eerste plaats) Nederland.
Het is dan heel zuur wanneer dan in de laatste week van de ramadan van dit jaar mijn weblog offline gaat: de vastenmaand is altijd goed voor wat extra hits èn voor bijdragen vol inspiratie waar ik anders de rust niet voor heb. Tijdens de gedwongen blogpauze houd ik met behulp van de ‘Favorieten’ kolom van Twitter, bij, welke gebeurtenissen in het nieuws mij bezig houden. Wanneer ik het nieuws volg, ben ik altijd op zoek naar bijzondere invalshoeken: Twitter is daarbij onmisbaar. Het gros van mijn favoriete tweets uit mijn web-log-loze periode is afkomstig van twee journalisten die aan het begin van die periode juist zijn verhuisd van hun werkgebied ‘de Hoorn van Afrika’ naar Libië. De alinea’s van onderstaand nieuwsoverzicht (dat soms van hot naar her gaat – hoezo, ben ik een ADHDer? ;-) staan vol met linken naar die favoriete tweets: klik gerust door! (pagina’s worden in nieuwe vensters geopend)
VAN DE HOORN VAN AFRIKA NAAR LIBIË
In de laatste week van augustus verhuizen de journalisten Jenan Moussa en Harald Doornbos van de Hoorn van Afrika naar Tripoli, Libië. Bij al het drama dat hij verslaat, werkt de relativerende humor van Doornbos verfrissend. Moussa zoekt als het even kan de verhalen van vrouwen op, ook in Libië. Het volgen op Twitter van deze twee mensen is een waardevolle aanvulling op je dagelijkse portie nieuws uit het Midden-Oosten en wijde omtrek. Check in deze context mijn weblogbijdrage Stof tot nadenken | Food for thought van 17 augustus jl. 24 AUGUSTUS 2011
Bij het binnenkomen van Tripoli is de situatie voor de rebellen nog zeker niet beheersbaar. Maar dat mag de pret niet drukken! Refererend aan de Londense rellen tweet Doornbos het volgende: “treurig bericht voor #londonrioters, ik heb vandaag in heel Tripoli (oorlog, geen politie, iedereen gun) slechts 1 geplunderde winkel gezien” Typisch Doornbos! Denk maar aan zijn opmerking over die Somaliekids. In Nederland plaatst diezelfde dag Annemarie van Harten een kort bericht: “marcel is dood”. Dat bericht gaat op dat moment langs mij heen. Ik volg haar nog niet en weet niet wat er speelt in haar woonplaats Arnhem.
25 AUGUSTUS 2011
Terug naar Libië. Leuk om te lezen hoe één en dezelfde situatie verschillend wordt benaderd. Neem nu het personeel van het Zawiya ziekenhuis in Libië. Hun gastvrijheid doet Moussa denken aan haar moeder. Doornbos echter geeft het ziekenhuis een Michelin ster. Evenals Moussa tonen Doornbos’ foto’s kanten van het nieuws die je niet zomaar tegenkomt. Doornbos laat een bijzondere foto zien van twee rebellen bij een checkpoint die de auto waarin hij zit aanhouden. En dan deze: een blije Muhamad mag even de laptop van Doornbos gebruiken en kan zo na zes maanden weer zijn mail checken. Mash’Allah!
26 AUGUSTUS 2011
Vandaag lucht Van Harten haar hart op Twitter in een aantal berichten; ook die gaan deze dag nog langs me heen. Ze bericht over de overleden moslim Marcel, die dreigt gecremeerd te worden. Ze is op dat moment op Terschelling, ver weg van begraafplaats Moscowa (Arnhem) waar de crematie zal plaatsvinden. Om toch iets te doen, plant ze een uitvaartplechtigheid op het waddeneiland.
Doornbos opent de dag met gruwelendie tè erg zijn om op foto vast te leggen. Ook toont hij een foto van ex-model Talitha van Zon terwijl ze een hotel verlaat. Het werk van een journo kent werkelijk uitersten! Op Terschelling pakt Annemarie van Harten er opnieuw Twitter erbij en gooit een paar hartenkreten het net op. Ze zoekt een mooie soera voor dode Marcel, noemt uitvaart van sociale dienst Arnhem niets meer dan een kale vuilverbranding en in antwoord op een vraag verklaart ze zich nader: “@ramonbarends tis cremeren zonder dienst, muziek sprekers of bezoek.geen afscheid.geen tijd.” De eerste tweet, die over een soera, zou ik nooit gezien hebben, ware het niet dat tweep @NynkeSirene dit bericht retweette:
Mash’Allah. “Huh?” dacht ik eerst. Maar in retrospectief: moet je eens kijken naar die vraag, gevat in de RT. De Twitter achtergrond van @NynkeSirene bevat -tig cassettebandjes. Zou één van die bandjes zo’n mooie soera bevatten (of een song van James Brown, for that matter)? Zoals gezegd, na die “Huh?” deed ik niets – tot @NynkeSirene het woord richtte tot de moslims in haar timeline. Even dacht ik dat ze hen vroeg om te vertrekken, maar ik realiseerde me al snel dat het eerste woord ‘lieve’ betekent, in het Frysk. “Leave moslims uit mijn timeline, hebben jullie zin/tijd om je over mijn vorige tweet te buigen? #waardigsterven #soera” Ik vraag Annemarie van Harten “Waarom een soera? Was Marcel moslim?”
28 AUGUSTUS 2011
Het is inmiddels de voorlaatste ramadandag van 2011. Van Harten, nog steeds op het eiland Terschelling, ver weg van al het rumoer in Arnhem, krijgt van alle kanten vragen op zich afgevuurd. Van de antwoorden kom ik veel te weten: de voorgenomen crematie zal plaatsvinden op begraafplaats Moscowa te Arnhem, Marcel was een verslaafde, had geen familie en was door ziekte aan huis gebonden, bezocht geen moskee.
Diezelfde dag gaan mijn gedachten ook uit naar het naderende einde. Van de ramadan, wel te verstaan. Ik denk terug aan de opnames die bij ons thuis (toen nog ‘ons’) op suikerfeest 2007 zijn gemaakt ten bate van een aflevering van KRO’s De Reünie. In deze en deze tweet stuur ik mijn followers de link naar de aflevering. Harald Doornbos reageert direct: “@AbdulwadudLouws dat was een laaaaaange Ramadan!Laatste loodjes… groet”.
Alhamdulillah is Ibrahim Wijbenga, voorzitter van het Islamitisch Begrafeniswezen, door alle aandacht op Twitter op de hoogte gebracht van ‘de zaak Marcel’. Hij neemt zich voor Marcels begrafenis te regelen; begraafplaats Moscowa heeft ook een islamitisch gedeelte, zo weet hij.
Ondertussen ontvang ik weer berichten uit Libië. Al is de strijd nog niet gestreden, her en der lijkt het gewone dagelijkse leven terug te keren. “Market is open 2day in #tripoli. Saw 2 men swimming in sea. [...]” tweet Jenan Moussa. Een ander mooi voorbeeld van het verschil in benadering door Moussa en Doornbos. Daar waar Moussa observeert, denkt Doornbos aan een duik in de Méditerranée, zo blauw - zoals hij zich altijd stort in het onderwerp dat hij behandelt.
Suikerfeest (Eid oel-Fitr) in Nederland! In het grootste gedeelte van Libië moeten ze nog één dag vasten en is het morgen pas feest. Lex Runderkamp c.s. hebben zich al helemaal in Tripoli geïnstalleerd, ze gaan een reportage draaien waarvan Runderkamp al precies in het hoofd heeft hoe het eindshot er uit gaat zien: “Plein van de Martelaren helemaal vol vrije biddende Libiërs”. Ook hij denkt (net als Doornbos) aan een duik in de Middellandse Zee. Thuis in Zutphen voel ik me lekker, het is feest. En als ik me lekker voel, ben ik extra in de stemming voor flauwe woordgrappen:
Harald Doornbos plaatst een foto van mensen in een Tripolitaanse snoepwinkel. Mij valt het Milka logo op, nog net zichtbaar in de rechterbovenhoek van de foto. In een reactie wenst Doornbos mij een gezegend feest toe: “Eid Mubarak, BTW”.
Ik blijf de gebeurtenissen in Libië met interesse (en grote zorgen) volgen. Twee nieuwe tweeps die ik vanaf begin september volg verdienen speciale aandacht:
Raggz ‘e-b @raggzeb
Een dan hebben we nog een Libische rebel die járen in Schotland heeft gewoond. Hij is gefrustreerd, omdat hij niet weet waarom ze niet verder mogen opstomen. Als het staakt-het-vuren wordt verlengd kan dat worden uitgelegd als een teken van zwakte bij de rebellen, zo is zijn overtuiging.
In Nederland is ‘moslim Marcel’ inmiddels begraven in begraafplaats Moscowa te Arnhem (op tweede suikerfeestdag, 1 september jl.). Annemarie van Harten neemt zich voor zijn graf te bezoeken: “Jammer dat ik hem niet nog 1 keer kan zien.”
Flabbergasted ben ik door deze actie. Stomverbaasd ben ik als ik lees dat de man gedwongen wordt opgenomen. Waarom geen rechtszaak? De volgende dag (5 sep) moet ik nog steeds bijkomen. ‘s Avonds zap ik wat en kom ik terecht op het kanaal Arte. Hé, het Concertgebouw! Maar dan tijdens een optreden van Aretha Franklin (1968). Wauw! Wild werd ik. Nog nooit heb ik zo meegeleefd met de registratie van een live-concert als die avond. “Vast als reactie op het optreden van de stand-up Messias,” zeg ik als huis-tuin-en-keuken psycholoog. Nog nooit vervuilde ik de Twitter timeline van mijn volgers op zó'n erge manier: tweet1tweet2tweet3tweet4tweet5tweet6tweet7tweet8tweet9tweet10tweet11tweet12
In Nederland speelt ondertussen de kwestie van wel of niet hoofddoek dragen op het Don Bosco College te Volendam. Ik wijd er één tweet aan, een bericht met links naar m.i. precies de juiste informatie: het Teletekst bericht (“Hof: School mag hoofddoek verbieden”) en een reactie recht uit het hart geschreven door een mij dierbare tweep. Jammer genoeg is die reactie (over het dragen van een hoofddoek door Jezus’ moeder Maria, raddiyallahoe anha) niet meer beschikbaar.
Op 7 september wordt duidelijk dat de scoop van Jenan Moussa (het interview met Hala Misrata) de hele wereld over zal gaan [Yahoo News]. Harald Doornbos (samen met collega Jenan in Libië) is in een goede bui en laat zich letterlijk meevoeren door een rebellencommandant en in gezelschap van paffende rebellen betreurt hij dat hij ooit is gestopt met roken. “Een tevreden roker is geen onruststoker” zegt hij. Eén van de volgers van Harald Doornbos heeft zo zijn twijfels bij de kwalificatie ‘geen onruststokers’ daar waar het rebellen betreft. Harald zou Harald niet zijn als hij daar geen passend antwoord op had.
Af en toe word ik moedeloos van al die rampspoed in de wereld. Dan is het fijn wanneer er mensen zijn die even de aandacht verleggen naar positieve zaken: Doornbos over Khaled, the luckiest man alive in Libya. Stefan Pop over de Griekse crisis. Etcetera. Je aandacht richten tot Allah, Heilig en Verheven, is bij moedeloosheid pas ècht een goede oplossing. Mash’Allah! Wanneer dan iemand uit mijn timeline komt met een heel simpele tweet “How can u deny the Oneness of Allaah?” doet me dat gelijk denken aan mijn lievelingssoera, soera Ar-Rahmaan, waar deze retorische vraag uit afkomstig is. “You make my day!” tweet ik terug. “Alhamdulillaah [...] Na3am..klopt indd ;)” krijg ik als antwoord. Alle lof aan Allah, de Heer der Werelden!
Dan is het weer lachen geblazen met Harald Doornbos en één van zijn volgers, Jaap van Essen. De discussie gaat over de kleuren rood, zwart en groen.
Jenan Moussa komt op de valreep nog met een leuke anekdote. Haar taxichauffeur in Tripoli heeft een bijzondere ringtone:
11 SEPTEMBER 2011
Velen hebben er last van. Altijd weer die programma’s over De Aanslagen waarna je als moslim weer tot de verantwoording wordt geroepen. Niet zo vreemd dat veel moslims (en niet-moslims trouwens ook) getuigen van hun nine-eleven moeheid. Zeker op zo’n dag als vandaag. Maar wanneer Khalid Sinouh (reserve-keeper van PSV), voorafgaande aan een wedstrijd, op Twitter laat weten dat hij moe wordt van die 9/11 propaganda dan zijn de rapen gaar. “De honger in Afrika, Syrië, Palestijnen, Irak”. Er gebeurt nog zoveel meer op de wereld, wil hij zeggen. En nee, dat is geen moslimpropaganda maar hedendaagse wereldproblematiek. Sinouh heeft dan nog de illusie dat vanaf 14.00 uur die dag de focus weer op voetbal is (dan begint de wedstrijd). Niet dus. Op Twitter gaat hij het gesprek aan met diverse critici. Hij vindt dat 9/11 met bescheidenheid herdacht moet worden en stelt vragen bij de opmerking van iemand die zegt dat de oorlog in Irak niet vergeleken mag worden met De Aanslagen.
Mash’Allah. Something completely different is zeker @esbudakra. Haar observaties (meestal verdeeld over een aantal tweets) zijn ijzersterk en zeker een aanwinst voor je Twitter timeline. Op 12 september gaat een reeks berichten de deur uit over de onbeschoftheid van het manvolk, hun grove praat maakt haar razend. In dit geval betreft het manvolk zogenoemde baardbroeders, “die kan je ook niet meer vertrouwen, blijkt net”.
Het is een wat rustige periode, ook op Twitter. Dan heb ik tijd om te muggenziften. Als ik dan (14 sep) iemand in het radioprogramma Langs De Lijn hoor praten over “Klein Duimpje en Goliath” dan maak ik daar even wat werk van (zie tweet boven deze alinea). Luister hier naar het betreffende fragment: www.youtube.com/watch?v=E2etVaCXo_o
En dan, een dag later, een vraag over de Libische cuisine aan Harald Doornbos: Rob Berends vraagt zich af hoe het zit met het Libische eten. Het antwoord van Doornbos kun je het beste samenvatten met dat bekende hollandsche spreekwoord “honger maakt rauwe bonen zoet”. Als ik het goed begrijp, gaan zijn gedachten namelijk uit naar een fata morgana inclusief een vestiging van het vijf-sterren restaurant ‘snackbar Klarenbeek’. Rob Berends stelt Harald Doornbos voor om het concept van het patatje oorlog te claimen en een keten te beginnen. Doornbos neemt het voorstel in overweging.
Als je nog niet in actie mag komen door een staakt-het-vuren, heb je andere zorgen. Vandaag speelt Liverpool tegen Tottenham en rebel @raggzeb wilt koste wat het kost de match zien. Als je de tekst van zijn profiel kent, weet je dat dat hoge prioriteit heeft: “fighting the power. bringing down evil dictators then putting my feet up to watch the footie”. Maar hij vindt geen livestream van deze match! En dat stoort hem. Ik stuur hem de link maar helaas, in Libië is het internet te langzaam om de beelden te kunnen bekijken. “I wish you luck with following the match,” zeg ik, “and (more important) may Allah give you victory in the battle. Ameen.” Raggz ‘e-b: “Ameen.”
Dan wat foto’s van Jenan Moussa. Zelfde situaties als in de fotoserie van Harald Doornbos, soms vanuit een andere hoek bekeken: gewonde wordt veldziekenhuisje binnengebracht en een lichtgewonde CNN producer. Op Moussa’s foto van een doos vol MREs is de informatie duidelijk leesbaar: elke maaltijd heeft een ‘water activated flameless ration heater’. Ben benieuwd* hoe dàt nu precies werkt…
Later op de avond kijk ik naar “Zo: Raymann” op Nederland 1. Ik ben blij dat Jörgen Raymanns typetje ‘slager Achmed’ (“Altijd prijs met Achmed”) weer terug is, maar wat mij van deze uitzending toch het meeste bij blijft is de ‘speech’ van cabaretier Mike Boddé. Via deze webpagina kun je de volledige uitzending bekijken, vanaf ca. 19m00s kun je kijken naar Mike Boddé. Als een ‘echte’ Rotterdammert spreekt hij over de besmettelijkheid van de islam in Nederland #lol. De speech wordt direct gevolgd door een quiz gepresenteerd door de immer sympathieke Achmed de Buurtslager, geassisteerd door zijn slimste, en enige, zoon Rachiiiiid.
19 SEPTEMBER 2011
In Nederland is er ophef over Feestkleding365.nl die sinds 15 september boerka’s verkoopt: “Met de factuur van Feestkleding 365 toon je als het nodig is aan dat het hier om carnavalskleding gaat. Niemand die je wat maakt. O ja, en mocht je de door het kabinet in het vooruitzicht gestelde boete van 380 euro krijgen, dan betalen wij die voor je!” Dit is natuurlijk koren op de molen van mensen als Ehsan Jami. Vandaag zegt hij in een tweet dat je een cultuurverrader bent als je zo’n boete (als hierboven genoemd) betaalt, ook noemt hij de islam (niet voor de eerste keer) achterlijk. Op mijn vraag wat Ehsan Jami als zijn cultuur beschouwt, heeft hij tot nu toe geen antwoord gegeven, terwijl hij in de regel mensen snel van repliek dient. Raakt mijn vraag wellicht een gevoelige snaar?
Mocht in de toekomst de webpagina met de boerka-aanbieding niet meer beschikbaar zijn, dan is hier nog een mooi voorbeeld van de webpagina (vier screenshots aan elkaar 'geplakt' - klik op de afbeelding voor een groter formaat):
Luisteren en kijken naar de Algemene Politieke Beschouwingen is zeker geen straf wanneer ik mijn Twitter timeline er bij hou. Zeker wanneer iemand als @Liefdevollid deze boodschap op Twitter zet: “Zal je zien dat Henk en Ingrid inmiddels hardwerkende moslims zijn geworden”. De dag wordt afgesloten met een typische Doornbos tweet, wéér zo’n voorbeeld van ‘de humor ligt op straat’, ook in Libië. Komt-ie:
Na weken heb ik gisteren éindelijk weer een bijdrage kunnen posten op mijn weblog. Vandaag gaat Harald Doornbos terug naar Dubai. Een mooie gelegenheid om dit nieuwsoverzicht af te sluiten. Ik heb nu meer dan genoeg de schade ingehaald van weken-zonder-weblog, dacht ik zo. Mijn dochter Kiné (11 jr) doet via mij alvast de groeten aan Oggi, de kat van Doornbos die nu weken heeft doorgebracht in een asiel in Dubai. Dat valt goed en twee dagen later post Doornbos op veler verzoek een foto van Oggi (uit maart 2011), zijn “duizend dollar golden boy”. Oost west, thuis best.
.jpg)
