Kiné is net klaar met zwemles en zit voldaan op het mash’Allah krappe kinderzitje van mijn fiets. Blij kijkt ze om zich heen en ziet de herfst in volle glorie. We rijden langs een grasveld, bedekt met blaadjes.
"Kijk eens, papa, bijna alle blaadjes zijn gevallen."
"Machtig mooi, hè, meid?"
"De blaadjes willen zeker vrij zijn."
"Maar als ze eenmaal beneden zijn, blijven ze toch liggen?"
"Ja, maar dan kunnen ze lekker gras eten."
Kiné ziet mash’Allah de onderwerping van de natuur aan de wil van Allah voor zich.
"Die herfstblaadjes, Kiné, doen hetzelfde als wanneer wij bidden. De blaadjes vallen van de hoge bomen en werpen zich ter aarde voor Hem. Want Hij is de Baas. Ook de Baas van de bomen. Om te laten zien dat Hij ook onze Baas is, werpen wij ons ook ter aarde, doen we onze hoofden op de grond, wanneer we bidden in de richting van het Huis van Allah, in de richting van Mekka."
Kiné valt stil, denkt aan Hem, terwijl ze staart naar de vallende blaadjes. Soebhanallah!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.