Een paar dagen geleden. Het is een doordeweekse dag en Ahmed komt langs. Hij vertelt me over een avond toen hij aan het chillen was met wat vrienden en bekenden. Tegen half tien hoort hij van alle kanten mobiele telefoons afgaan en plots gaan velen huiswaarts. De één heeft net een SMS ontvangen, de ander is gepingd, weer een ander is gewoon gebeld. Tijd voor de iftaar! Om op deze manier de ramadan te ervaren is heel speciaal, vindt Ahmed. Een dag of wat later vertelt hij mij dat hij aanstaande zaterdag (vandaag dus) met mij mee gaat vasten.
Het is nu weekend en zoals elk ruim weekend (vrijdagmiddag tot en met maandagmorgen) heb ik de kids onder mijn hoede. Vanochtend vroeg heeft Ahmed zijn vroegste ontbijt óoit genomen, samen met mij. Tussen het tijdstip van imsak (beginnen met vasten) en salaat al-fadjr (het ochtendgebed) heeft ons eten zo'n twintig minuten de tijd om te zakken. Om 03.18 uur verrichten we het ochtendgebed. Alle lof aan Allah, dit is de eerste keer deze ramadan dat ik niet in mijn uppie ontbijt en bidt!
Ik vind het vanzelfsprekend dat ik mijn kinderen niet verplicht om met de ramadan mee te doen (al was het maar voor één dag of een paar dagen). Hetzelfde geldt voor de salaat. Wanneer Ahmed dan uit eigen beweging meevast en meebidt, heeft dat voor mij meer waarde dan wanneer hij meedoet omdat het van zijn vader moet. ''Morgen doe ik ook mee,'' zegt hij nú al. Thàt's the spirit, Ahmed, maar… one step at a time!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.