Vergeten

Een paar dagen geleden. Ik doe de rituele wassing (wudu) die voorafgaat aan één van de vijf dagelijkse gebeden (salaat). Bij het wassen van mijn gezicht stop ik. Ik kan er niet meer opkomen wat de voorgeschreven volgorde is van de handelingen. Eerst mijn neus en dan mijn gezicht? Of is het andersom? Alhamdulillah vind ik snel een oplossing: gewoon de wassing opnieuw beginnen. Automatisch doe ik het dan goed en ben ik klaar voor het gebed.

Gisteravond. Ik verricht het avondgebed waar ik het altijd verricht: vlakbij mijn werkplek in de woonkamer. Boven in haar kamer maakt mijn  jongste dochter Kiné zich klaar om weg te gaan. Beneden wacht een vriendin van haar; ik zie vanuit mijn ooghoeken dat zij in de deuropening staat. Zou ze kijken? Meestal heb ik geen moeite met mensen die kijken terwijl ik bid, maar deze keer raak ik écht van mijn à propos. Alles gaat goed tot na de zikr (direct volgend op de salaat): dan is het tijd voor de twee smeekbeden die ik al ruim twintig jaar na deze zikr verricht - een smeekbede waarin ik vraag om zegeningen voor alle profeten en een smeekbede voor alle gelovigen. Tot mijn ontzetting ben ik de woorden van deze smeekbeden vergeten.

Jaren geleden heb ik van Abdulwahid van Bommel een goede les geleerd: wanneer je een smeekbede voor een bepaalde gelegenheid bent vergeten kun je als alternatief een aantal keren Allah aanroepen: "Ya Allah, ya Allah, ya Allah". Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij dit zei in de context van de hajj, de bedevaart. Bij het vergeten van de twee smeekbeden pas ik deze les toe op de praktijk van het gebed. Ik zeg "Ya Allah, ya Allah, ya Allah" en sta op van mijn gebedskleed.

Later die avond. Vol vertrouwen verricht ik het nachtgebed. Ook deze keer kan ik maar niet op de woorden van de twee smeekbeden komen. Weer zeg ik "Ya Allah, ya Allah, ya Allah". Na afloop van het gebed pak ik het boek "Kom tot het gebed" erbij, "een korte inleiding tot de praktijk van de Islam" geschreven door Abdulwahid van Bommel. Het boek dat met name in mijn tijd als beginnende moslim mijn steun en toeverlaat is.

Ik blader gehaast door het boek en alhamdulillah rabbil-aalamien op het einde van pagina 92 en aan het begin van pagina 93 vind ik de smeekbeden waar het om gaat. Ik neem mij voor om de volgende ochtend het gebed te verrichten met het boek naast mij, opengeslagen op die pagina's. Voor het geval dat. Dan lijkt het net weer begin 1996 toen ik voorafgaande aan mijn bekering tot islam druk bezig was met het onder de knie krijgen van de salaat; stap-voor-stap ging ik alle 'etappes' langs waardoor een gebed een eeuwigheid kon duren. Dat was een mooie tijd. Fijn om weer aan te denken. Om niet te vergeten.

archive.org/details/KomTotHetGebed
(audio behorend bij het boek "Kom tot het gebed")