"Hé, Ahmed," roept een man naar mij.
Oké dan, naar die naam luister ik ook.
"Zet je fiets daarachter neer," vervolgt de man. "Dit gedeelte hier vooraan wordt straks gebruikt voor het djanazah-gebed. Er is iemand overleden."
Bij binnenkomst in de gebedsruimte merk je direct dat het een andere vrijdagmiddag is dan normaal. In plaats van dat de imam aan het woord is, laat hij de koran spreken. Een man naast mij leest de soera die we horen mee op zijn mobiel; het is soera Ya-Sîn. Ik mag met de man meelezen.
Na enkele woorden vanaf de preekstoel en het vrijdagmiddaggebed gaan de gelovigen naar buiten. Op het terrein is het voorste gedeelte afgezet met een rood-wit lint. Tegen de gevel staat een tafel waarop straks de kist komt te staan. Vanuit de deur aan de zijkant komen de dames naar buiten om zich ook naar het terrein te begeven.
Dan komt de begrafeniswagen aan. Mannen dragen de kist naar de tafel. We lopen naar voren en stellen ons op. De imam begint.
Na het korte gebed voor de overledene blijven velen rouwenden nog op het terrein staan en gaan anderen huns weegs. De begrafeniswagen neemt de overledene weer mee. Met het zicht op de middeleeuwse muur van Zutphen zie ik de auto wegrijden. Indrukwekkend. Mash'Allah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.