Suikerfeest 2022: Ik wens je een gezegend suikerfeest

Ramadan 2022 - Ik wens je een gezegende vastenmaand

Quality time: Zikr met grasparkiet Newt

vm.tiktok.com/ZMLeN2e6y/ (video te bekijken als 'loop')

archive.org/details/parakeet_zikr

Gevaccineerd, mash'Allah!

Vandaag heb ik mijn eerste dosis corona-vaccin gekregen. Mash'Allah! Over ruim een maand incha Allah de tweede dosis; dan staat mij niets meer in de weg mijn ouders weer te bezoeken.

Vast contract, mash'Allah!

Vandaag in Amsterdam geweest om mijn nieuwe contract te ondertekenen. Een vást contract, voor de eerste keer in mijn leven. Mash'Allah!

Ik wens je een gezegend suikerfeest

Ik wens je een gezegende Ramadan

Ramadan & Shawwal 1436 (Periscope flashback, 2015)

Woensdag 31 maart jl. was de laatste dag van de Periscope-app (meer info). Over anderhalve week incha Allah begint vastenmaand Ramadan, de negende maand van de moslimkalender (meer info). Om alvast in de stemming te komen hierbij een terugblik naar de negende (en tiende) maand van het jaar 1436 (2015), gevat in maar liefst 124 opgenomen Periscope-livestreams; ze variëren in lengte van een paar minuten tot (bijna) een half uur per livestream. Perfect binge-materiaal ;-)

archive.org/details/Ramadan_Shawwal_2015

Het middelste gebed

Onderstaand koran-vers 2:238 kwam voorbij in mijn Muslim Pro-app (die gebruik ik voor de gebedstijden). Nooit geweten dat Hij veel belang hecht aan m.n. salaat-al-Asr, het namiddag-gebed (het 'middelste gebed'). Weer wat geleerd.

(zie onderstaande afbeelding) Ik heb gekozen voor de herfstbladeren als achtergrond omdat deze bladeren zich immers nederwerpen voor de Schepper. Net zoals ik me ter aarde werp tijdens het verrichten van één van de vijf dagelijkse gebeden (i.e. salaat). (wist je al dat de herfst mijn favoriete seizoen is? :-)

www.islamicity.org/MOSQUE/ARABICSCRIPT/AYAT/2/2_238.htm

www.islamicity.org/quransearch/?q=Baqarah%20238

Trouwens, ik ben "jarig" vandaag. Het is precies 25 jaar geleden dat ik de geloofsgetuigenis (shahada) heb afgelegd en moslim ben geworden. Mash'Allah.

ما شاء الله

Ramadan 2021

Meedoen met de vastenmaand ramadan is al jaren geen vanzelfsprekendheid voor mij. Sterker nog, vanwege medicatie mag ik niet vasten; inchallah is dat binnenkort voorbij.

Ik slik al heel lang geen methylfenidaat meer (ik zou ADHD hebben) maar spuit al wel een aantal jaren insuline vanwege mijn diabetes 2. Sinds afgelopen zomer doe ik aan extra beweging (5 á 6 keer per week een fietsronde van 17 km). Daardoor is niet alleen mijn lichaamsgewicht fors gedaald maar ook mijn gebruik van insuline (voor de kenners: ik spuit Novomix 30/70, zomer 2020 waren dat nog 36 eenheden in de ochtend en 38 eenheden in de avond; inmiddels zijn de dagelijkse doses nog maar 6 eenheden in de ochtend en 6 eenheden in de avond).

Met de praktijkverpleegkundige van mijn huisarts is het eventueel stoppen met insuline al ter sprake gekomen. Mocht het zover komen, dan gaan we kijken of ook het afbouwen van metformine tot de mogelijkheden behoort.

Tijdens de komende Ramadan (v.a. 13 april iA) zal ik nog niet mogen vasten. Maar ik hoop van ganser harte dat ik, ijs en weder Allah dienende en met Zijn wil, volgend jaar weer mee mag doen. Allahoema amiin.

اللَّهُمَّ امين

De malik te rijk

Sinds ik gisteren mijn  werkhoek in mijn woonkamer opnieuw heb ingericht (nieuwe bureaustoel en nieuw bureau) ben ik de malik te rijk! (op deze foto's zie je hoe het er eerder uit zag)

KRO's De Reünie: dertien jaar geleden

[klik voor al mijn weblogbijdragen over KRO's De Reünie op deze link: iimdl.blogspot.nl/search/label/De%20Reünie]

KRO's De Reünie. Het is vandaag precies dertien jaar geleden dat aflevering 9 van seizoen 2007-2008, "Vrije School Rotterdam (1979)", uitgezonden werd; een aflevering waaraan ondergetekende ook zijn bijdrage heeft mogen leveren (ten bate van de aflevering kwam de KRO filmen in mijn woonplaats Zutphen, o.a. in de moskee). De opnames in de studioklas duurden stukken langer dan de uiteindelijke aflevering. Vooraf aan deze opnames kwamen bij de grime lijfstraffen ter sprake (onze leraar Nederlands deelde tijdens de les regelmatig een okkernoot uit, dat is een harde tik met de knokkels van een gebalde vuist bovenop het hoofd). Dat kwam een medewerkster van het programma ter ore. Zij liet direct weten dat dat een "no go area" was. Overigens heb ik deze leraar Nederlands nog wel eens in mijn huidige woonplaats gezien - ik had vroeger de neiging hem over zijn okkernoten ter verantwoording te roepen maar de tijd heelt alle wonden. Uiteindelijk heb ik met hem een gesprek aangeknoopt en naast diverse herinneringen ook de okkernoten ter sprake gebracht: anekdotes gevat in jeugdsentiment.

NB: Presentator Rob Kamphues heeft het in deze aflevering over een eindexamenklas. Waar hij deze informatie vandaan heeft, is mij een raadsel. We waren destijds (1979) allemaal zo rond de vijftien jaar, zaten in klas 9A en moesten nog een paar jaar hard zwoegen voor het eindexamen een feit was.

kijk via deze link naar aflevering 9
van seizoen 2007-2008 van KRO's De Reünie:
www.npo.nl/de-reunie/06-01-2008/KRO_1277783


www.uitzendinggemist.net/aflevering/56711/De_Reunie.html


archive.org/details/KDR2008JAN06:




uit mijn weblogbijdrage "De Reünie, aflevering 9 : lesmateriaal (over pesten)" d.d. 14 januari 2008:

Veelgehoorde kritiek op de reportage over Hans en Roeland uit aflevering 9 is dat het bij een confrontatie blijft. "Wat heeft dit voor zin?" Genoeg oud-klasgenoten van mij die er de pest in hebben. Zij hadden iets anders in gedachten dan de uiteindelijke uitzending. "Is dìt nu een reünie?"

GEEN GEWONE REUNIE
Zelf heb ik (de voorbereidingen op) aflevering 9 van KRO's De Reünie altijd beschouwd als een bijzonder project dat een deel van mijn leven markeert en afsluit. In een tijd waarin ik net gesprekken met een mash’Allah personal coach ben begonnen en opgravingen in mijn verleden doe, wordt in april 2007 met mij het eerste contact gelegd door de redactie van De Reünie. Het project wordt vanuit de KRO geïnitiëerd en is dus per definitie geen gewone reünie maar een televisieproductie gebaseerd op een bestaand format (dat aspect wordt nog wel eens vergeten door mijn klasgenoten).

OPPERBESTE STEMMING
Na enige vertraging wordt in november 2007 aflevering 9 opgenomen. Reeds veel persoonlijke zaken geregeld en net mijn eerste schreden op het radiopad gezet, ben ik in opperbeste stemming. Mash’Allah, als een vis in het water voel ik mij. Het plezier spat van het scherm (zie foto hierboven). Ik zie de reportage over Hans en Roeland voor het eerst en ben onder de indruk. Lang aangehouden close-ups en oorverdovende stiltes terwijl Kamphues op zijn onnavolgbare wijze de spanning probeert te relativeren. Het blijft echter bij een confrontatie. "Wat heeft dit voor zin?"

KLASSIKALE VERTONING (1)
Zo'n reportage met-open-einde heeft zéker zin, maar dan mag zo'n project als aflevering 9 niet op zichzelf staan. Aflevering 9 wordt inmiddels [anno 2008] op vele scholen gebruikt als lesmateriaal, op die manier heeft de reportage en de aflevering als geheel zeker zin! Zo ook op de school van mijn oudste dochter Yande. Na de uitzending van aflevering 9 van KRO's De Reünie, 6 januari [2008], is besloten om deze aflevering klassikaal te gaan vertonen. Inmiddels hebben een aantal klassen het al gezien. Klassen van een school waarin deze week het project Digitaal Pesten centraal staat. Aflevering 9 past prima in dit project waarvan voorstellingen van het Try-Out-theater deel uit maken (waaronder een voorstelling speciaal voor ouders, morgenavond).

TRY-OUT-THEATER
"Digitaal pesten wordt vaak gezien als een individueel probleem: een kind alleen op z’n eigen kamer, achter z’n computerscherm. Try-Out-theater is er van overtuigd dat er meer gedaan kan worden dan alleen dit kind te benaderen en gelooft in een integrale aanpak van digitaal pesten. Niet alleen de jongeren, maar ook de ouders en docenten spelen bij ons een belangrijke rol." [bron: www.try-out-theater.nl]

KLASSIKALE VERTONING (2)
Terug naar de klassikale vertoning [januari 2008] van aflevering 9. De leerlingen in Yande's klas zijn onder de indruk. "Als een leerkracht niet vroeg ingrijpt, dan kan dit het resultaat zijn," zo wordt uitgelegd. Docenten willen nog wel eens 'zeuren' als er gepest wordt - dat is dan niet voor niets, zo bedenken de leerlingen. "Als je zo oud bent en je bent er nog zó verdrietig om, dan moet het wel heel erg zijn geweest." Jongeren eigen gaan de leerlingen na de vertoning snel over tot de orde van de dag, maar de aflevering blijft op hun netvlies gebrand.

Deze weblogbijdrage wordt elke 6 januari opnieuw geplaatst, terwijl de versie van de 6 januari ervóór wordt gedeletet. Op deze manier zakt deze bijdrage niet weg in het archief maar blijft het "actueel" (net zoals "Mijn kerstverhaal" dat elk jaar terugkeert; van dit verhaal behoud ik echter wel alle versies).

Bidtijd

© Kiné Louws

Mijn kerstverhaal

Vandaag precies 22 jaar geleden. Gekleed en wel rol ik mijn bed uit in het appartement te Purmerend waar ik op dat moment al enkele maanden woonachtig ben. Uitgeput van het geregel van de dag ervoor, zet ik mij schrap voor de laatste loodjes van de voorbereiding van de overkomst (vanuit Rufisque, Senegal) van mijn vrouw Ndoya, mijn ruim drie jaar oude dochtertje Yande en mijn bijna één jaar oude zoontje Ahmed.

Zonder ontbijt genomen te hebben, storm ik naar de dichtsbijzijnde winkel waar ze telefoonkaarten verkopen. Gewapend met twee kaarten en de nodige papieren installeer ik mij in de eerste de beste telefooncel. Afwisselend neem ik contact op met de Nederlandse ambassade te Dakar en de IND, als soort een intermediair. De IND zou een fax hebben gestuurd naar de ambassade, een fax waarmee Ndoya en de kids groen licht zouden kunnen krijgen. De ambassade kan niets vinden, de IND stuurt de fax nog eens een keer. Nòg ontvangt de ambassade niets. Dan informeer ik of de ambassade misschien nog een ander faxnummer heeft dan bekend is bij de IND. De ambassade geeft mij de nummers van hun twee faxen, ik geef ze door aan de IND (mijn contactpersoon daar kent mij inmiddels goed :-) en nogmaals gaat de fax erdoor. Dan bel ik voor de -tigste keer de ambassade. Of de fax in goede orde is ontvangen? Ja, dus. Wat nu? Tja, kan uw vrouw nog voor sluitingstijd om twaalf uur van de ambassade bij ons zijn, om de nodige papieren te tekenen en de visa in haar paspoort te plaatsen? Ja, zeg ik (maar zeker weten doe ik het niet).

Ndoya krijgt een telefoontje van mij terwijl ze druk bezig is met het laten vlechten van haar haar. Die avond zal ze met vriendinnen naar een feest gaan. Maar de fax steekt daar een stokje voor. Stop met alles wat je aan het doen bent, zeg ik haar, wanneer ze opneemt, en ga onmiddellijk naar de ambassade. Neem de kinderen mee, neem ergens onderweg pasfoto’s van jullie allemaal en dan linea recta naar de ambassade. Wie weet kun je morgen naar Nederland komen. Ndoya met haar halve hoofd vol vlechten doet gauw een hoofddeksel op en gaat vanuit Rufisque met de kinderen naar Dakar.

Vanaf station Purmerend-Overwhere neem ik de trein naar Amsterdam en ga met de tram naar de Albert Cuyp markt, vlakbij De Nederlandsche Bank (mijn werkgever op dat moment). Ik baan mij een weg door het marktpubliek en loop een belhuis binnen. Ik neem weer contact op met de ambassade en zeg dat mijn vrouw al onderweg is.

Ndoya moet vanuit Rufisque helemaal naar Dakar. Ze neemt een taxi maar toch duurt het lang, want de enige doorgaande weg naar Dakar (achtentwintig kilometer verderop) zit potdicht. Net op tijd arriveert ze met de kids op de ambassade om de nodige formaliteiten af te handelen. De ambassade kan echter niet direct de visa in hun paspoorten plaatsen (ik ben vergeten wat nu ook al weer de kink in de kabel is geweest). Ndoya wordt gevraagd om later terug te komen. De ambassade blijft speciaal open, dit tot groot ongenoegen van de Senegalese bewaker die al lang thuis bij vrouw en kinderen had willen zijn. Wanneer ze tegen tweeën terugkomen, krijgen Ndoya, Yande en Ahmed de langverwachte visa in hun paspoorten (Schengen-visa en visa voor Nederland).

Ik spring een gat in de Nederlandse lucht wanneer ik het goede nieuws hoor. Ik ga direct de tickets kopen, zeg ik tegen Ndoya. “Tot morgen!”

Ndoya stomverbaasd, ze kan zich dan nog niet realiseren dat ze incha Allah binnenkort het vliegtuig naar Nederland kan nemen. Ze heeft inmiddels Rufisque verlaten en heeft met onze kinderen haar intrek genomen bij een nicht in Dakar, lekker dicht bij het vliegveld. Met geld dat ik haar met een money transfer heb opgestuurd, koopt ze wat kleren die ze met de kou in Nederland nodig zal hebben.

Vanaf de Albert Cuyp markt neem ik een taxi naar een reisbureau. Dagen eerder heb ik al het nodige geld geparkeerd op mijn courante rekening, voor het geval dat. Inmiddels is het al in de loop van de middag van de vierentwintigste december anno negentienhonderd-achtennegentig. Binnen in het reisbureau staat een lange rij. Ik sluit achteraan wanneer blijkt dat ik onder geen enkele voorwaarde voorrang krijg, welk verhaal ik ook heb. Rond drie uur ben ik dan eindelijk aan de beurt. Ik leg het verhaal uit aan de dienstdoende reisadviseuse. Ze gaat direct aan de slag, maar krijgt voortdurend nul op het rekest. Het is al ruim na twaalven en de kantoren van vele luchtvaartmaatschappijen zijn al gesloten in verband met komende kerstavond. Met Air France blijkt het nog te kunnen. Ik moet wel voor 16 uur hebben betaald, anders lukt het niet meer om die vlucht van vanavond te nemen. Tien voor vier ben ik dan de gelukkigste man ter wereld. Met trillende vingers toets ik mijn pincode in. “Akkoord met bedrag?” Hè hè, natúurlijk. Ik klik op OK, gris mijn papieren en het bonnetje van de tafel en neem weer een taxi terug naar de Albert Cuyp.

Ndoya krijgt van mij te horen dat ze tegen middernacht plaatselijke tijd het vliegtuig naar Nederland kan nemen (via Parijs). Ga alsjeblieft uren van tevoren naar het vliegveld om er zeker van te zijn dat alles goed gaat, zeg ik haar. Het is haar eerste keer met het vliegtuig en niet lang voor vertrek arriveert ze pas op het Aeroport Leopold Sedar Senghor, haalt daar de tickets op die ik in Amsterdam heb betaald en wacht met Yande en Ahmed tot ze aan boord kan.

In de nacht van 24 op 25 december (kerstnacht dus) bevinden Ndoya, Yande en Ahmed zich noch in Senegal, noch in Nederland, maar ergens kilometers hoog in een vliegtuig. Ndoya heeft het zwaar, aan slapen komt ze niet toe. Yande ligt onder een dekentje uitgestrekt op twee stoelen en slaapt als een roos maar Ahmed schreeuwt om aandacht. In de business class zitten leden van van de Senegalese muziekgroep Setsima ze zijn onderweg naar Frankrijk voor een serie concerten. De leadzanger Alioune Mbaye Nder begeeft zich onder de reizigers van de toeristenklasse en heeft uiteraard direct veel aanspraak. Hij ziet dat Ndoya het moeilijk heeft en neemt haar wat zorgen uit handen, Ahmed in dit geval. Gezeten op de schoot van Nder geeft Ahmed Ndoya zo een adempauze.

Tegen acht uur ‘s morgens vroeg, eerste kerstdag, komen Ndoya, Yande en Ahmed aan op Schiphol. Yande ziet mij als eerste en begint te dansen als ze voor me staat. Ahmed vind mij maar eng (wie is die man, lijkt hij te denken) en begint te huilen. Ja, dit is de start van een mooi samenzijn. God zij dank.

____________________________________

Zo’n vijftien maanden later, op 4 maart 2000, wordt (in Zutphen) Kiné geboren. Al is zij geboren in Nederland, ze beschouwt zich zeker als een Senegalese. Vrijdag 2 december 2011 hadden we journalist Harald Doornbos op bezoek. In aanwezigheid van Kiné vertelde ik hem dat Yande en Ahmed in de stad Rufisque, Senegal, zijn geboren, maar Kiné in Zutphen, “in de slaapkamer hierboven”. Ik heb nog nooit zó’n boze blik gezien van Kiné... Snel verklaar ik aan Harald dat we vlak voor de bevalling de slaapkamer tot Senegalees grondgebied hebben verklaard. “Kiné is dus gewoon Senegalese”. Kiné weer hélemaal blij :-)

Mijn weblog bestaat 17 jaar, mash'Allah

 Vandaag bestaat mijn weblog precies 17 jaar. Hier vind je screenshots uit de periode 2003-2020. In 2011 zou “Web-log.nl” (waar mijn weblog als sinds het begin was ondergebracht) worden omgezet naar “Weblog.nl”. Dat ging niet zonder slag of stoot. Eind 2012 waren er nog steeds problemen en zou Sanoma (eigenaar van “Weblog.nl”) de stekker eruit trekken. Ik heb toen op tijd al mijn weblogbijdragen gedownload op mijn PC, om vervolgens - in alle rust - alles 'met de hand' te verhuizen naar Blogspot.nl/Blogger.com (copy/paste van de grijze tekst die vervolgens opnieuw moest worden opgemaakt - inclusief afbeeldingen). Helaas was het niet mogelijk om alles in één bulk te verhuizen. Dus moest het stuk voor stuk. Het meest tijdrovende werk was het vervangen van alle interne urls (links die verwijzen naar een andere plek op hetzelfde weblog) omdat die immers na de verhuizing niet meer zouden werken. Na een paar maanden noeste arbeid mash’Allah had ik dan in 2013 eindelijk weer een weblog dat ècht ‘up and running’ was - en nog steeds ìs.

Alhamdulillahi Rabbil-Aalamien :-)

Zicht op licht

Maakt Hij de dagen donker...

...dan zorgen we zelf voor het licht.

Moeilijk: anderhalvemetersamenleving

Na het namiddag-gebed verricht ik gedurende zo'n 25 minuten de 'wird', dat is een vorm van zikr waarbij ik achtereenvolgens honderd keer Allah om vergeving vraag, Hem honderd keer vraag om de profeet Mohammed en diens familie te zegenen (salaatoul Fatih) en tenslotte verklaar ik honderd maal dat er geen andere god is dan Allah: "La ilaha ill'Allah". Met mijn gebedsketting houd ik dan de tel bij.

Nu de dagen op z'n langst zijn, is het namiddag-gebed rond zes uur 's avonds en combineer ik de 'wird' vaak met mijn avondwandeling (na het eten loop ik elke dag een rondje van 40 minuten). Dan kun je me zien lopen met mijn gebedsketting in de rechterhand op m'n vaste route door mijn woonplaats. Op die route kom ik vaak een oudere man tegen die ik ken van de moskee. Geconcentreerd luistert hij naar wat door zijn oortjes klinkt. Hij groet mij. Ik knik vriendelijk terug, omdat ik mijn zikr niet wil onderbreken; als moslim zijnde zal hij dat vast wel begrijpen.

Vandaag kom ik hem weer tegen. Deze keer houdt hij mij staande en laat hij me out of the blue horen wat er door zijn oortjes klinkt. "Zikr," zegt hij en houdt een oortje bij mijn oor. "La ilaha ill'Allah" hoor ik een groep mannen reciteren. Percussie zet in. "Zikr-muziek", zegt de man, "Daar luister ik altijd naar wanneer ik loop".

Het zit in de natuur van mensen om dingen met elkaar te delen; vooral wanneer het een gezamenlijke interesse betreft. In hun enthousiasme kunnen ze dan zomaar vergeten dat ze nu te maken hebben met die vermaledijde anderhalvemetersamenleving. Allahoema...

Annie M.G. zocht haar toevlucht bij Allah

klik op deze afbeelding om het in groot formaat te kunnen bekijken

klik op deze afbeelding om het in groot formaat te kunnen bekijken

Ik wens je een gezegend suikerfeest

Ik wens je een gezegende ramadan