Geniet, maar werk met mate

NDOYA, MIJN BODYGUARD "Maar papa heeft zich in tijden niet meer zo goed gevoeld" schrijf ik mijn log Himmelhoch jauchzend... van 22 augustus 2005. Daarbij refererend aan mijn – ogenschijnlijk – welvaren door bergen werk. Schijn bedriegt, zoals je weet. Mijn ADHDrive doet mij soms doordriven. Nou ja, sòms? Gedrevenheid kan ik ook overdrijven. Loop ik mezelf voorbij, dan kan ik mezelf geen halt toeroepen. Loop ik mezelf voorbij, dan heb ik niet in de gaten dat ik een time-out nodig heb. Het plegen van roofbouw op m’n lichaam ligt dan op de loer. Zover is het gelukkig niet gekomen (dankzij mijn bodyguard Ndoya :-) maar het heeft weinig gescheeld.

DE VERWARRING REGEERT Sinds midden vorige week regeert de verwarring. Af en toe heb ik een helder moment. In zo’n moment schrijf ik dan direct een log, voordat ik vergeet wat ik ook al weer wilde zeggen. Zoals nu. Zoals gisteren. De verwarring is al eerder aan de macht gekomen, maar door bergen werk heb ik die macht weerstand kunnen bieden. Daar het werk mij ook zichtbaar goed deed, zei Ndoya er niet direct wat van, maar hield wel de ‘vinger aan de pols’. Dan kom ik er zelf midden vorige week achter, dat ik niet weet wat ik moet. Verwarring alom. Ik begrijp mensen niet meer en zij begrijpen mij niet wanneer ik warrig uit mijn woorden kom. Nu is het dus pas op de plaats (en Ndoya zorgt dat ik daar blijf :-). Alhamdulillah voor het werk dat ik tot in het vorige weekend heb verricht. Het heeft me laten zien, dat ik al werkend prima kan functioneren. Het heeft me ook, naderhand, laten zien dat ik nog lang niet toe ben aan een baan, want in een werkomgeving kan ik – hoe tijdelijk het ook is – uiteraard geen verwarring gebruiken.

DOOR NDOYA TERUGGEFLOTEN Thuis heb ik nog enige vrijheid in het indelen van mijn uren, op het werk (waar dat dan incha Allah later ook moge zijn) waarschijnlijk niet. De vorige verhoging van mijn dagelijkse dosis methylfenidaat (ik zit nu op 70 mg/dag, verdeeld over vier innametijden) was ergens half juli. Het lijkt erop dat dat inmiddels niet meer genoeg is (in de regel is een werkbare dosis 1 mg per kilogram lichaamsgewicht per dag, maar als je met minder aankan is dat beter). Mijn volgende consult bij mijn ADHD-specialist is pas op 9 september aanstaande. Daarom heb ik met de gedachte gespeeld eigenhandig te schuiven met de innametijden of eigenhandig de dagelijkse dosis te verhogen. Direct door Ndoya teruggefloten, heb ik dat maar laten zitten. Tot het volgende consult incha Allah daar is, behelp ik mij maar met overdag extra lang slapen (geen anderhalf uur meer, maar gewoon totdat ik wakker wordt en mij fit voel op te staan, in de regel is dat ruim twee, tweeënhalf uur). Dat is het enige wat mij nu nog rustig maakt. Schijnt. Zegt men. Zelf merk ik daar namelijk nìets van…

UPDATE 31 AUGUSTUS 2005 – Na een ingelast telefonisch consult gisterenavond zit ik vanaf vandaag op de 90 mg/dag verdeeld over vijf innametijden: 08 uur, 11 uur, 14 uur, 17 uur en 20 uur. Die dagelijkse dosis is in ieder geval – gezien mijn gewicht – dicht bij mijn werkbare dosis, mash’Allah. Dus ik ben heel benieuwd!

Himmelhoch jauchzend…

De laatste dagen ben ik helemaal in mijn element, mash’Allah! Voor de eerste keer na de zomervakantie ben ik weer bezig met tekstcorrectie voor het leukste en leerzaamste kindertijdschrift van Nederland en België :-) Deze keer is de deadline niet ver weg en dus ga ik ervoor. Kicken!

Voor de kids is het wat minder (eventjes geen minigolf, andere online spelletjes of vaderlijke aandacht) maar papa heeft zich sinds lange tijd niet meer zo goed gevoeld (ik ben weer in een ADHD hyper stemming). En dan, vlak voor het weekend, met slechts twee stukken tekst te gaan, laat mijn computer het afweten. Mijn bureaublad staat nog vol iconen, maar de programma’s en bestanden zijn niet meer toegankelijk. Na het uitvoeren van Schijfopruiming heb ik niet alleen mijn tijdelijke bestanden gewist maar ook alle programma’s. Rücksichtlos typ ik achter "c:\" het commando "format c:" (ja, alleen MS-DOS kan ik nog in) en veeg ik na een paar keer "enteren" de hele harde schijf schoon.

Na veel vijven en zessen staat twee dagen later mijn besturingsprogramma er weer op. "Eindelijk!" roep ik, terwijl ik wil afkloppen op het ongelakte hout van de djembé die vlak naast de computer staat en als printertafel gebruikt wordt :-) maar ja, afkloppen is bi’da dus in plaats daarvan klinkt er een welgemeend "Alhamdulillah!" uit mijn mond. Naderhand volgen andere installaties en updates en kan ik weer verder met mijn "tweede vrouw", zoals Ndoya de computer "liefkozend" noemt. Nou, dan mag ik er dus nog twee andere computers bij…

De moskee van de wijk Kakareh in Djimakakor

De moskee van de wijk Kakareh in Djimakakor (Casamance, Senegal)

Mijn ouders hebben laatst een reis gemaakt door Senegal. Ze hebben ook Djimakakor* aangedaan, waar ik bijna tien jaar geleden twee weken heb doorgebracht. In die tijd was ik nog christen en had ik toen alleen oog voor de twee christelijke wijken van Djimakakor (pas na terugkomst in Rufisque, waar ik nog zes weken zou verblijven alvorens naar Nederland te gaan, begon mijn interesse voor islam**). Daarom heb ik, voor het vertrek van mijn ouders naar Senegal, mijn moeder gevraagd om een foto te maken van de moskee van Kakareh, de islamitische wijk van het voornamelijk christelijke dorpje Djimakakor (nabij de stad Bignona in de regio Casamance, Zuid-Senegal).

klik op de foto
om het in een groter formaat te kunnen bekijken

Op de achtergrond zie je een woonhuis. Vlak daarvoor de moskee, verpletterd door een boom. Mash’Allah, de overblijfselen van de moskee hebben de inwoners van Kakareh gewoon laten staan. Omdat er toch gebeden moet worden, hebben ze vlak voor deze resten een gebedsruimte gebouwd, met een hoop palmbladeren als dak. De gebedsruimte maak je open door de balk die de deur dichthoudt te verwijderen en dan… mash’Allah, bidden onder een dak van palmbladeren, zoals de eerste moslims deden in de moskee van Medina, toen de profeet (vrede zij met hem) na een lange gevaarlijke tocht (de hidjra) was aangekomen in de stad die toen nog Yathrib heette…

* membres.lycos.fr/djimakakor
** abdulwadud.web-log.nl/abdulwadud/2005/12/het_interview_m.html

Samen spelen op neutraal terrein (II)

Na eenmaal met ene Moshe uit Tel Aviv samengespeeld te hebben op neutraal terrein (online minigolf via Electrotank.com), is er tussen hem en mij een voorzichtig emailcontact ontstaan. Tijdens het minigolfen hebben we het in algemene zin over de actuele situatie in zijn regio gehad, maar in onze eerste emailcontacten is dat buiten beschouwing gelaten. Misschien ook beter zo, easy does it, isn’t it?

Moshe blijkt muzikant te zijn, hij speelt gitaar (en zingt) in een akoestische cross-over band (instrumentarium: gitaar, fluiten, bas, contrabas, banjo, fagot, piano en percussie). Op zoek naar een gemeenschappelijke topic of interest heb ik het al gauw over mijn fascinatie voor Flairck, de Nederlandse akoestische cross-over groep bij uitstek. Vroeger was ik ook nog fan van The Klezmatics, dus dat laat ik ook maar even de revue passeren. Tot zover onze uitwisselingen van interesses. Moshe is maar wat druk door intensieve dagen in een opnamestudio en de verrassende resultaten die zij hebben opgeleverd. Het is dus wat geduld oefenen tot ik weer een email van hem ontvang. Wordt vervolgd, incha Allah.

Yande en Yaawmiddien (II)

Gisterenavond. De kids gaan weer vroeger naar bed want in onze regio begint morgen weer het nieuwe schooljaar. Ahmed en Kiné gaan al om 19.00 uur onder de wol en Yande om 20.30 uur. Sinds lange tijd pak ik er Onze Oemma weer bij, "het leukste & leerzaamste blad voor kleine moslims", om voor het slapen gaan de gedachten even te focussen op een bepaald aspect van ons geloof. Deze keer kies ik voor het verhaal "De zon" uit de rubriek "Allah’s schepping", een verhaal waarin wetenswaardigheden over de zon worden geïllustreerd met korancitaten en vele malen de zin "Soebhanallah" (Heilig is Allah) om zo het ontzag voor Allah en Zijn schepping uit te drukken. Wanneer er "Soebhanallah" in de tekst staat, geef ik een seintje aan Ahmed, die vervolgens deze zin voor zijn rekening neemt. Vind-t-ie prachtig!

"Soebhanallah!", Ahmed is blij en lacht zijn tanden bloot, want papa leest weer voor uit Onze Oemma.

"Soebhanallah!" Hé, ook Kiné doet een duit in het zakje.

"De zon komt altijd op in het oosten en gaat onder in het westen. Onze Profeet (vzmh) heeft gezegd dat de Dag des Oordeels gekomen is als de zon opkomt in het westen in plaats van het oosten." Zo luiden de laatste regels van "De zon".

"Soebhanallah…" Nou, mijn kleine meid Kiné heeft de smaak te pakken. "Walhamdulillah…"

Mash’Allah, ze spreekt de zikr uit die ze hebben geleerd door veel te luisteren naar Soxna FM, waar deze zikr op gezette (gebeds)tijden wordt uitgesproken. Laatst ben ik deze zikr ook tegengekomen in een gecombineerde Arabisch-Engelse versie. Dit is ‘m: www.anajaat.com/flasch/Allah.swf

Goed, terug naar gisteren. Om half negen lees ik hetzelfde verhaal aan Yande voor. Zij gaat wat nuchterder om met het verhaal en stelt meer vragen.

"De zon komt altijd op in het oosten en gaat onder in het westen. Onze Profeet (vzmh) heeft gezegd dat de Dag des Oordeels gekomen is als de zon opkomt in het westen in plaats van het oosten." Einde verhaal. Ik wil Yande een nachtzoen geven, maar dan:

"Papa? Kun je ook berekenen wanneer het Yaawmiddien is?"

"Nou, gelukkig niet, meisje."

"Ja, maar als de zon nu bijvoorbeeld morgen in het noorden opkomt en overmorgen in het westen…"

"…zoals in een weersverwachting, bedoel je?" Ja, Abdul, dat onderbreken van iemand die praat ben je nog niet afgeleerd. Nog steeds hyperdepyper, maar het wordt minder (mash’Allah).

"Ja, dat bedoel ik, papa."

"Hè?" Mijn gedachten zijn afgedwaald, dat gebeurt ook nog steeds. En dan heb ik het nog geeneens over mijn fameuze vergeetachtigheid.

"Dat van die weersverwachting, papa."

"Eh, oh ja. Nou, Yande meisje, de komst van Yaawmiddien kun je echt niet berekenen. Die Dag komt wanneer Allah het tijd acht." Nee, er bestaan alhamdulillah geen instituten als het KNYI of Yaaw Consult.

"Het enige wat je kunt doen, Yande, is alles doen voor Allah, soebhana wa ta’ala, vertrouwen in Hem hebben en in wat Hij voor ons in petto heeft." Fi sabilillah.

Wird Tidiane

Dit verfomfaaide boekje dat ik van mijn schoonvader heb gekregen, beschouw ik als een erfstuk. Het staat vol met doa’s en zikr en bij het lezen daarvan denk ik in eerste plaats aan Allah, soebhana wa ta’ala, maar uiteraard denk ik dan ook met warmte aan mijn schoonvader El Hadji Maguette Birama Sarr. Daarom heb ik dit boekje online gezet [zie link onderaan deze bijdrage]. Jammer dat er betweters zijn geweest die, na plaatsing van een mededeling in het forum van Seneweb.com, mekkeren over details als "Nee, bij ons zeggen we daar-en-daar vijftienhonderd keer ‘Allah’ en niet duizend keer" (ik noem maar wat):

forum.seneweb.com/forum/viewtopic.php?t=13768

Oké, dit boekje heeft zo z’n gebreken, maar discussies aangaan over "Hoe vaak zeg je ‘Allah’ tijdens de zikr na het gebed?". Nee, da’s van de gekke… Aan Allah zijn geen limieten te stellen, want Hij is de Alomvattende: Al-Waasi’.

iimdl.blogspot.com/p/introduction-au-wird-tidiane.html

Samen spelen op neutraal terrein (I)

Gisterenmiddag. Yande is net terug van twaalf dagen kamperen in de regen. Ze heeft ons allemaal erg gemist (vice versa) en wilt direct twee boterhammen met gebakken ei (één van haar favoriete ‘snacks’). Met haar buik vol speelt ze even later met mij Mens-erger-je-niet wat wordt gevolgd door een potje minigolf op Electrotank.com.

Dan stel ik haar voor om nogmaals te minigolfen, maar dan nu de "Multiplayer real time challenge".

Na een paar minuten wachten in de virtuele lobby van Electrotank’s Minigolf hebben Yande en ik dan eindelijk een tegenstander gevonden, ene Moshe. We beginnen aan de eerste van in het totaal achttien holes. We wisselen onder het spelen wat beleefdheden uit (er is de mogelijkheid tot chatten, maar wel met een beperkt aantal posities per bericht, de berichten verschijnen in beeld als stripballonnetjes) en ik vertel hem waar ik vandaan kom. Hij ook. Ik noem mijn naam en leg de betekenis uit in telegramstijl: "Servant of God/Allah/JHWH". "Dat zijn we toch allemaal in a way" zegt mijn tegenstander. "Mijn naam komt trouwens van Mozes."

Ondertussen is Ndoya thuis gekomen en wilt Yande ook aan haar haar verhaal kwijt. Ik speel het spel alleen verder en haak even later toch af om mij bij Ndoya te voegen. Maar niet voordat ik aan Moshe mijn hotmail emailadres heb doorgegeven. Zo maar een ingeving (daar heb ik wel vaker last van). Daarop volgt een bericht van Moshe met zijn hotmail emailadres. Goh. Eventjes ben ik van slag als ik, na het apestaartje "hotmail.co.il" lees, maar het blijkt correct te zijn (ik ben toch zo gewend aan "@hotmail.com"). Ik zeg Moshe toe binnen enige tijd een email te sturen. Dat heb ik vanochtend gedaan. Nu maar afwachten waar dit toe leidt. Grappig trouwens dat deze ontmoeting plaats vindt kort nadat ik het begrip ‘witz’ in een moslimcontext heb geplaatst… Wordt vervolgd, incha Allah.