Wanneer mijn zoon Ahmed bij mij thuis is, zit hij meestal achter zijn laptop - om te gamen (League of Legends) of huiswerk te maken (hij doet een ICT-opleiding). Soms kijkt hij televisie mee en dan zapt hij nogal eens naar Comedy Central; niet alles op deze zender vind ik even amusant. Zonder aanziens des persoons moeten hele groepen het in diverse series ontgelden; zo ook de moslims.
En ik maar denken dat ik een pantser had gekweekt om dit "allemaal van mij af te laten glijden" en het "mij niets te laten doen". Tòt ik afgelopen weekend (de kids zijn bij mij elk weekend) een aflevering van de animatieserie "American Dad!" voorbij zie komen (S12 E22). In een verbeelde paddo-trip zie ik in deze aflevering o.a. de kaaba, het Huis van Allah te Mekka, voorbij komen; in een scène vóór deze trip wordt de link gelegd met de film "2001: A Space Odyssey" waarin apen een monoliet aanbidden.
Dat. Doet. Pijn. Zulke humor. En niet òmdat zulke humor "haram is" of òmdat het "niet voldoet aan de regels van mijn religie". Nee, het doet pijn, dóórdat ik zo verknocht ben aan de vijf dagelijkse gebeden. Gebeden die ik immers altijd verricht in de richting van de kaaba te Mekka. Het heeft een paar uur geduurd (niet opgemerkt door mijn kids) voor ik er weer overheen was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.