Export, import (step-by-step)

Mijn voornemen is om de 500+ stukjes uit de categorie 'Gezinsleven' van mijn oude weblog abdulwadud.weblog.nl over te zetten naar iimdl.blogspot.nl. Handmatig dus (het is niet anders, alles in één keer exporteren en vervolgens importeren zit er voorlopig niet in). Zo krijg je via het weblog wat je nu leest (iimdl.blogspot.nl) incha Allah binnenkort een goed beeld van 'Islam in mijn dagelijks leven' in de afgelopen jaren.

Soms is mijn oude weblog dagen lang niet bereikbaar, dus het overzetten zal stukje bij beetje gaan. Step-by-step. Petit-à-petit. Of, zoals de Senegalezen zeggen:

Ndànk-ndànk mooy jàpp golo ci ñaay 

Langzaam-aan is dè manier

om een aap in het open veld te vangen

Ichwan Muslimin, anno 1981

Twee jaar of wat geleden. Ik maak m'n Twitter account aan. Tweets plaats ik nauwelijks. Later follow ik van alles en nog wat. Ook laat ik mij af en toe verleiden tot oeverloze discussies.

Inmiddels is Twitter mijn manier om het nieuws bij te houden, nieuws heet van de naald (dichtbij het vuur van 's werelds brandhaarden), nieuws gevat in tweets met links naar artikelen en video's. Nu ik bewust minder televisie kijk (TV, teveel prikkels) filter ik met Twitter welk nieuws ik tot me neem en welk nieuws ik links laat liggen. Of ik doorklik naar een artikel of niet. En af en toe biedt Uitzendinggemist uitkomst.

Om de actualiteit beter te doorgronden, grijp ik naar oude boeken en oude kranten. Zet vers nieuws in een historische context en je kunt het beter begrijpen.

Zo stuit ik in het Historische Kranten archief van de Koninklijke Bibliotheek (kranten.kb.nl) op het krantenartikel "De ware moslims leven ondergronds" (gepubliceerd in Amigoe, overgenomen uit de Haagsche Courant) over de Ichwan Muslimin, de Moslimbroederschap (Egypte). Het is november 1981. De Egyptische president Anwar Sadat is enkele weken geleden vermoord, Hosni Moebarak is net aan de macht. Het beeld dat in het artikel van de Moslimbroeders wordt geschetst, is die van een vijfde colonne. De groepering Takfir Wa Hidjra wordt beschreven als "een uiterst fanatieke groepering [...] van naar schatting enkele honderden personen, die de idealen van de moslimbroeders met geweld willen doordrukken."

Lees het gehele artikel "De ware moslims leven ondergronds" door te klikken op deze link: kranten.kb.nl/view/paper/id/ddd%3A010640810%3Ampeg21%3Ap016%3Aa0001

De Moslimbroeders online
www.ikhwanweb.com | twitter.com/Ikhwanweb

Het kerstverhaal, maar dan anders

Het kerstverhaal, maar dan anders. Dat wil zeggen, zoals geopenbaard door Allah (soebhana wa ta'ala) via Jibriel (Gabriël) aan de profeet Mohammed (vrede zij met hem). Soera Maryam (hoofdstuk Maria), verzen 16 tot en met 40.

Mijn kerstverhaal

 Het is bijna veertien jaar geleden. In de vroege ochtend van 24 december 1998 rol ik gekleed en wel mijn bed uit in het appartement te Purmerend waar ik op dat moment al enkele maanden woonachtig ben. Uitgeput van het geregel van de dag ervoor, zet ik mij schrap voor de laatste loodjes van de voorbereiding van de overkomst (vanuit Rufisque, Senegal) van mijn vrouw Ndoya, mijn ruim drie jaar oude dochtertje Yande en mijn bijna één jaar oude zoontje Ahmed.

Zonder ontbijt genomen te hebben, storm ik naar de dichtsbijzijnde winkel waar ze telefoonkaarten verkopen. Gewapend met twee kaarten en de nodige papieren installeer ik mij in de eerste de beste telefooncel. Afwisselend neem ik contact op met de Nederlandse ambassade te Dakar en de IND, als soort een intermediair. De IND zou een fax hebben gestuurd naar de ambassade, een fax waarmee Ndoya en de kids groen licht zouden kunnen krijgen. De ambassade kan niets vinden, de IND stuurt de fax nog eens een keer. Nòg ontvangt de ambassade niets. Dan informeer ik of de ambassade misschien nog een ander faxnummer heeft dan bekend is bij de IND. De ambassade geeft mij de nummers van hun twee faxen, ik geef ze door aan de IND (mijn contactpersoon daar kent mij inmiddels goed :-) en nogmaals gaat de fax erdoor. Dan bel ik voor de -tigste keer de ambassade. Of de fax in goede orde is ontvangen? Ja, dus. Wat nu? Tja, kan uw vrouw nog voor sluitingstijd om twaalf uur van de ambassade bij ons zijn, om de nodige papieren te tekenen en de visa in haar paspoort te plaatsen? Ja, zeg ik (maar zeker weten doe ik het niet).

Ndoya krijgt een telefoontje van mij terwijl ze druk bezig is met het laten vlechten van haar haar. Die avond zal ze met vriendinnen naar een feest gaan. Maar de fax steekt daar een stokje voor. Stop met alles wat je aan het doen bent, zeg ik haar, wanneer ze opneemt, en ga onmiddellijk naar de ambassade. Neem de kinderen mee, neem ergens onderweg pasfoto’s van jullie allemaal en dan linea recta naar de ambassade. Wie weet kun je morgen naar Nederland komen. Ndoya met haar halve hoofd vol vlechten doet gauw een hoofddeksel op en gaat vanuit Rufisque met de kinderen naar Dakar.

Vanaf station Purmerend-Overwhere neem ik de trein naar Amsterdam en ga met de tram naar de Albert Cuyp markt, vlakbij De Nederlandsche Bank (mijn werkgever op dat moment). Ik baan mij een weg door het marktpubliek en loop een belhuis binnen. Ik neem weer contact op met de ambassade en zeg dat mijn vrouw al onderweg is.

Ndoya moet vanuit Rufisque helemaal naar Dakar. Ze neemt een taxi maar toch duurt het lang, want de enige doorgaande weg naar Dakar (achtentwintig kilometer verderop) zit potdicht. Net op tijd arriveert ze op de ambassade om de nodige formaliteiten af te handelen. De ambassade kan echter niet direct de visa in haar paspoort plaatsen (ik ben vergeten wat nu ook al weer de kink in de kabel is geweest). Ndoya wordt gevraagd om later terug te komen. De ambassade blijft speciaal voor haar open, dit tot groot ongenoegen van de Senegalese bewaker die al lang thuis bij vrouw en kinderen had willen zijn. Wanneer ze tegen tweeën terugkomt, krijgt ze de langverwachte visa in haar paspoort (een Schengen-visum en een visum voor Nederland).

Ik spring een gat in de Nederlandse lucht wanneer ik het goede nieuws hoor. Ik ga direct de tickets kopen, zeg ik tegen Ndoya. “Tot morgen!”

Ndoya stomverbaasd, ze kan zich dan nog niet realiseren dat ze incha Allah binnenkort het vliegtuig naar Nederland kan nemen. Ze heeft inmiddels Rufisque verlaten en heeft met onze kinderen haar intrek genomen bij een nicht in Dakar, lekker dicht bij het vliegveld. Met geld dat ik haar met een money transfer heb opgestuurd, koopt ze wat kleren die ze met de kou in Nederland nodig zal hebben.

Vanaf de Albert Cuyp markt neem ik een taxi naar een reisbureau. Dagen eerder heb ik al het nodige geld geparkeerd op mijn courante rekening, voor het geval dat. Inmiddels is het al in de loop van de middag van de vierentwintigste december anno negentienhonderdachtennegentig. Binnen in het reisbureau staat een lange rij. Ik sluit achteraan wanneer blijkt dat ik onder geen enkele voorwaarde voorrang krijg, welk verhaal ik ook heb. Rond drie uur ben ik dan eindelijk aan de beurt. Ik leg het verhaal uit aan de dienstdoende reisadviseuse. Ze gaat direct aan de slag, maar krijgt voortdurend nul op het rekest. Het is al ruim na twaalven en de kantoren van vele luchtvaartmaatschappijen zijn al gesloten in verband met komende kerstavond. Met Air France blijkt het nog te kunnen. Ik moet wel voor 16 uur hebben betaald, anders lukt het niet meer om die vlucht van vanavond te nemen. Tien voor vier ben ik dan de gelukkigste man ter wereld. Met trillende vingers toets ik mijn pincode in. “Akkoord met bedrag?” Hè hè, natúurlijk. Ik klik op OK, gris mijn papieren en het bonnetje van de tafel en neem weer een taxi terug naar de Albert Cuyp.

Ndoya krijgt van mij te horen dat ze tegen middernacht plaatselijke tijd het vliegtuig naar Nederland kan nemen (via Parijs). Ga alsjeblieft uren van tevoren naar het vliegveld om er zeker van te zijn dat alles goed gaat, zeg ik haar. Het is haar eerste keer met het vliegtuig en niet lang voor vertrek arriveert ze pas op het Aeroport Leopold Sedar Senghor, haalt daar de tickets op die ik in Amsterdam heb betaald en wacht met Yande en Ahmed tot ze aan boord kan.

In de nacht van 24 op 25 december (kerstnacht dus) bevinden Ndoya, Yande en Ahmed zich noch in Senegal, noch in Nederland, maar ergens kilometers hoog in een vliegtuig. Ndoya heeft het zwaar, aan slapen komt ze niet toe. Yande ligt onder een dekentje uitgestrekt op twee stoelen en slaapt als een roos maar Ahmed schreeuwt om aandacht. In de business class zitten leden van van de Senegalese muziekgroep Setsima ze zijn onderweg naar Frankrijk voor een serie concerten. De leadzanger Alioune Mbaye Nder begeeft zich onder de reizigers van de toeristenklasse en heeft uiteraard direct veel aanspraak. Hij ziet dat Ndoya het moeilijk heeft en neemt haar wat zorgen uit handen, Ahmed in dit geval. Gezeten op de schoot van Nder geeft Ahmed Ndoya zo een adempauze.

{SN+NL} Tegen acht uur ‘s morgens vroeg, eerste kerstdag, komen Ndoya, Yande en Ahmed aan op Schiphol. Yande ziet mij als eerste en begint te dansen als ze voor me staat. Ahmed vind mij maar eng (wie is die man, lijkt hij te denken) en begint te huilen. Ja, dit is de start van een mooi samenzijn. God zij dank.

____________________________________

Zo’n vijftien maanden later, op 4 maart 2000, wordt (in Zutphen) Kiné geboren. Al is zij geboren in Nederland, ze beschouwt zich zeker als een Senegalese. Vrijdag 2 december 2011 hadden we Harald Doornbos op bezoek. In aanwezigheid van Kiné vertelde ik hem dat Yande en Ahmed in de stad Rufisque, Senegal, zijn geboren, maar Kiné in Zutphen, “in de slaapkamer hierboven”. Ik heb nog nooit zó’n boze blik gezien van Kiné :-) Snel verklaar ik aan Harald dat we vlak voor de bevalling de slaapkamer tot Senegalees grondgebied hebben verklaard. “Kiné is dus gewoon Senegalese”. Kiné weer hélemaal blij :-)

Je moeder!

Eén van de bekendste ahadith (overleveringen) geeft aan hoe belangrijk de moeder in islam is. Onderstaande weergave van die hadith is afkomstig van www.risallah.com/archief/artikel.php?artikelnr=3

Aboe Hoerairah (r.a.) verhaalt dat er een man naar de Boodschapper van ALLAH (Sallalahu 'alaihi wasalam) ging en vroeg: 'O Boodschapper van ALLAH, wie van de mensen heeft het meeste recht op goed gezelschap van mij?'
Hij (Sallalahu 'alaihi wasalam) antwoordde: 'Je moeder.'
De man vroeg: 'En wie dan?'
Hij antwoordde: 'Je moeder.'
De man vroeg: 'En wie dan?
Hij antwoordde: 'Je moeder.'
De man vroeg: ' En wie dan?'
Hij antwoordde: 'Je vader.'

(overgeleverd door Boechaarie en Moeslim)

De twee Senegalese kinderen in onderstaande video (© Ndoya) houden veel van hun moeder. Uit volle borst zingen ze de bekende liedjes die ze op school en daarbuiten hebben geleerd - hun moeder (te zien vanaf 2m12s) luistert mee terwijl ze met een huishoudelijke taak bezig is. Het zijn liedjes die deel uitmaken van het Senegalese publieke domein en zijn doordrongen van islamitische normen en waarden daar waar het gaat om respect voor je ouders. En in het bijzonder dus je moeder :-)

www.youtube.com/watch?v=a8MZeaVLkSc

Lees ook mijn weblogbijdrage Moeder d.d. 3 februari 2006

Hellup

Het zou toch prachtig zijn wanneer mijn huidige weblog zó maar over te zetten is naar blogspot. Helaas... de converter die het mij makkelijk had kunnen maken, gooit roet in het eten. Het WordPress exportbestand van mijn huidige weblog (bij Weblog.nl) is maar liefst ruim 18,5 Mb - mash'Allah, dat krijg je ervan met een weblog dat al negen jaar loopt. Dat betekent dat dat exportbestand 17,5 Mb te groot is voor een simpele conversie naar een Blogger export file. Voor dit soort grote files wordt door de bovengenoemde converter verwezen naar code.google.com/p/google-blog-converters-appengine: "Converters to/from various blog formats hosted on Google App Engine". Alles goed en wel, maar die informatie is voor mij abacadabra (als ik kon toveren...).

Wie kan mij helpen om een logge WordPress export  file van 18,5 Mb te converteren naar een Blogger export file? Dan kan ik eindelijk verhuizen naar een gratis blogplek waar ik mij incha Allah kan focussen op het bloggen en niet op het gedoe er omheen, zoals de afgelopen anderhalf jaar bij Weblog.nl.* De reden waarom ik geen gratis WordPress weblog neem, is dat het embedden van video's in zo'n weblog NIET mogelijk is, in tegenstelling tot hier bij Blogger/Blogspot. Laat ik tot de verhuizing van mijn weblog naar Blogspot een feit is, veel geduld betrachten (en doorzettingsvermogen, niet te vergeten).

*UPDATE D.D. 2 JANUARI 2013: Ik heb besloten het archief handmatig over te zetten en begin met de weblogbijdragen uit de categorie "Gezinsleven". Zie deze weblogbijdrage d.d. 27 december 2012 voor meer info.