De moslimwitz (VII) Een opwindende zikr

De volgende witz komt uit het publieke domein van Senegal. Hij bestaat in verschillende versies, de één explicieter dan de andere. Daar ik er persoonlijk van overtuigd ben dat de kracht van een witz niet ligt in grafisch taalgebruik, heb ik gekozen voor een ingehouden versie. Maanden geleden heeft Ndoya mij deze witz reeds overgeleverd (welke versie, dat ben ik vergeten - ahum). Wat ik er van heb onthouden, heb ik vermengd met eigen ervaringen en ingevingen. Daarnaast heb ik de naamloze personages namen gegeven: Goorgoorlu en Diek. Namen uit een populaire komedie van de RTS, het nationale televisiekanaal van Senegal. Goorgoorlu, een regelaar van tijani huize voor wie elke dag een struggle is om te overleven. Hem heb ik ook wat eigenschappen van mijzelf toegedicht: vergeetachtigheid en de drang tot uitstellen van het nemen van beslissingen. Kortom, uiteindelijk is het mash’Allah een geheel eigen Abdulische witz geworden. Steal it, make it your own and give it away, heb ik jaren geleden geleerd van Nina Foch tijdens een gastcollege op de Nederlandse Film- en Televise Academie. Waarvan akte:

Op een nacht vermaken Goorgoorlu en zijn vrouw Diek zich kostelijk. Als uiteindelijk de vermoeidheid toeslaat, leggen ze zich te ruste. Goorgoorlu is zo bekaf, dat hij pas wakker wordt bij het horen van "Assalaatoe khairoe minan naum". Het is de muezzin van de jàkka, de buurtmoskee tegenover zijn huis. Goorgoorlu schiet uit zijn bed, doet snel de ghoesl, kleedt zich gauw aan, graait zijn kurus (gebedsketting) van het nachtkastje en rènt naar de jàkka.

De iqama is net uitgesproken wanneer Goorgoorlu de jàkka binnenkomt en zijn plaats inneemt ver van de imam vandaan. Na de vredesgroet aan het eind van het gebed doet eenieder zijn zikr en doa’s en eventueel nog wat vrijwillige gebeden, waarna het voordragen van de wazifa wordt voorbereid. In het midden van de jàkka wordt een wit doek uitgespreid en zij die de wird hebben, dat wil zeggen zij die officiëel trouw hebben gezworen aan Cheikh Ahmed Tidiane, nemen plaats rondom het doek. Goorgoorlu heeft zich al jaren geleden heilig voorgenomen om de wird te nemen, maar het is er nooit van gekomen. Hij zit dus op enige afstand van het doek. Met zijn kurus in zijn rechterhand doet hij wat extra astaghfiroellah’s (Allah, vergeef me) vanwege zijn late aankomst in de jàkka. De kralen glijden door zijn vingers. Klik, klik, klik, klik, klik… Ze voelen wat anders aan dan normaal, maar hij schenkt er verder geen aandacht aan. Zo geconcentreerd is hij op het vragen om vergeving. De mannen rond het witte doek zijn nog steeds niet begonnen met de wazifa. Hen valt nu pas op dat het wel heel erg lekker ruikt in de jàkka. De zoete geur van cuuraay, Senegalese wierook zeg maar, prikkelt hun neuzen. Waar komt dat toch vandaan? Dan valt de blik van één van de mannen op Goorgoorlu.

"Aoezoebillahi…!" roept de man. Geschokt staart de man naar de kurus van Goorgoorlu.

"Astaghfiroellah!" schreeuwt een ander wanneer hij de sjaal van Goorgoorlu ziet.

Goorgoorlu pakt met zijn linkerhand de sjaal en merkt dat hij per abuis de sëru jiitlaay, een uitdagende onderrok met opwindende illustraties, van Diek heeft meegenomen. "Astaghfiroellah, astaghfiroellah, astaghfiroellah". Steeds langzamer prevelt Goorgoorlu de woorden. Klik, klik, klik. Voorzichtig. Klik. Richt hij zijn blik. Klik. Op zijn rechterhand. Klik. En ziet daar de ("Astaghfiroellah!") bin-bin, een heupketting, van zijn vrouw, gedoopt in een verleidelijk geurende cuuraay…

De moslimwitz (VI) Staat er een gek bij de moskee

Ki benn dof la mu xaar ba pa yi di julli tisbaar mu duggu ci jàkka bi.
Yor jaasi ne: "Ku fi mak?"
Pa yi ne: "Yelimaan mu yobbu eli dellusi jaasi bi tak derete."
Mu ne wate: "Ku fi mak?"
Pa yëpp yuuxo ndo: "Ñu ñëpp masseeeee!"

www.senesurf.com/forum/viewtopic.php?p=46#46
www.senesurf.com/forum/viewtopic.php?p=47#47

Bovenstaande witz is gepost in twee humor threads van het forum van Senesurf.com, de zoveelste Senegalese website. Na mijn oproep om moppen te posten waarin de draak wordt gestoken met moslims (dus niet met islam) worden er enkele blagues gepost die door hun grof taalgebruik niet door de beugel kunnen. Bovenstaande witz is gepost door ene Beau Gar en past met gemak wèl door diezelfde beugel. De witz is niet al te sterk, maar wel typisch voor de moslimzelfspot in Senegal. Het is er één uit die oneindige serie van Senegalese witzes over "Een gek die de moskee binnenkomt" (voor twee andere voorbeelden zie deze link en deze link). Ook de witzes Maak dat de kat wijs (waarin de draak wordt gestoken met bijgeloof) en Astaghfiroellah (waarin de draak wordt gestoken met ongeloof) komen uit Senegal. Voor hen die het Wolof niet machtig zijn, volgt hier de vertaling van bovenstaande witz (met dank aan mijn vrouw Ndoya):

Staat er een gek wat ouderen op te wachten die de buurtmoskee binnenkomen voor het middaggebed.
Met een slachtmes in de hand vraagt hij: "Wie is hier de oudste?"
Zeggen de ouderen: "Imam, zet ‘m er uit. Het bloed druipt van zijn mes!"
Zegt [de gek] weer: "Wie is hier de oudste?"
Dan schreeuwen de ouderen in koor: "We hebben allemaal dezelfde leeftijd!!!!!"

RTS via Eutelsat vanaf sept 2005 (I)

Vorige week heeft de RTS, het nationale radio- en televisiestation van Senegal, een overeenkomst gesloten met Eutelsat. Vanaf 1 september 2005 incha Allah zal de RTS via de W3A satelliet van Eutelsat (7° Oost) haar uitzendingen de ether insturen. Op die manier kunnen we hier in Nederland eindelijk met een relatief kleine satellietschotel (∅ 80-100 cm) het nationale televisiestation van Senegal ontvangen, incha Allah.
Op het moment van posten van deze log is er op de website van de RTS alleen informatie te vinden over ‘hun’ huidige satelliet, de Intelsat 801 (328,5° Oost).

De op dit moment beschikbare informatie over RTS via de W3A is nog niet genoeg om op voorhand alvast een geschikte satellietschotel plus accessoires aan te schaffen. Het is namelijk nog niet duidelijk of het signaal zal worden gecodeerd of niet. Zal het tweede kanaal, RTS2S met zijn videoclips en documentaires, ook te zien zijn via de W3A? Yallah rekka xam, alleen Allah weet het. Ik hou je incha Allah op de hoogte van de ontwikkelingen…

Waarom mijn aandacht voor de RTS? Wel, mij ontbreekt het aan tafsir, koran exegese, via moslimmedia. Na nare ervaringen tijdens een Nederlandstalig studieweekend over islam een paar jaar geleden, ben ik er huiverig voor mij in één of ander studieclubje te begeven. Hier in het oosten des lands zijn er ook geen gebedsruimten en moskeeën met vrijdag- middagpreken in het Nederlands. Vele moslimwebsites zoeken niet de gulden middenweg maar de grens, om die vervolgens te overschrijden. Dus zal ik mij met de materie die islam heet moeten bezig houden – en mijn kennis ervan verbreden – middels de koran en de ahadith, middels particulieren die ik reeds ken, middels vertrouwde literatuur en wellicht nog door het volgen van moslimprogramma’s op radio en televisie.

"Televisie", tja. Mijns inziens zijn veel van de moslimprogramma’s op Nederland 1 voor ‘de buitenwacht’, om te laten zien dat ‘we’ echt niet zo eng lijken als in de media wordt voorgesteld. Programma’s van apologeten waar een simpele moslim als ondergetekende weinig heil van mag verwachten. Niet dat een programma als "Lettres Musulmans" van RTS1 (elke donderdagavond, de vooravond van Àjjuma) zaligmakend is, maar het is in ieder geval vele malen inspirerender dan de zoveelste reportage van een succesvolle zakenman die toevallig ook moslim is (oké, ik overdrijf hier enigszins). Ik mag Allah daarom op mijn blote knieën danken, dat ik een vrouw als Ndoya heb die voor mij het genoemde RTS1 programma tijdens het bekijken ervan incha Allah kan vertalen, of mij naderhand een kort en bondige uitleg kan geven, want zoals vele RTS producties is "Lettres Musulmans" een programma voornamelijk in het Wolof, één van de Senegalese talen.

UPDATE D.D. 5 AUGUSTUS 2005 : Correctie – Op basis van de beschikbare informatie kan al wel een geschikte schotel worden gekocht, bijvoorbeeld een free-to-air. Mocht er gecodeerd worden dan kan er nog altijd een decoder en andere benodigde accessoires worden aangeschaft. De geschatte kosten voor een schotel (xc3x98 100 cm, free-to-air) inclusief montage zou volgens mijn bron neerkomen op circa € 270.

Je hebt nu meer tijd voor ons, papa!

Sinds het begin van de zomervakantie in onze regio (vrijdagmiddag 1 juli 2005) neem ik meer tijd voor mijn kinderen. Daarvoor heb ik ook al getracht te minderen met surfen op internet en het schrijven van logs voor mijn weblog, wat ten dele is gelukt. Eigen bijdragen schrijf ik nauwelijks meer en wanneer ik ze plaats, vermeng ik ze met logs waarin bijdragen van anderen staan (citaten of soms een geheel overgenomen artikel, zoals in die Van Bommel log d.d. 3 juli 2005).

Door de prominente rol die mijn kinderen in mijn logs spelen, met name die van de categorie "Gezinsleven", ontstaat de indruk dat ik constant met hen bezig ben geweest. Die indruk is niet juist. Papa is juist door diens hyperfocus te geconcentreerd geweest op het scoren van een idee om een stukje te schrijven voor zijn weblog, dat hij voorbij is gegaan aan de simpele geneugten des levens. Ik tracht mij er nu toe te zetten meer tijd vrij te maken voor mijn kinderen, daarbij gebruik makend van de voordelen van de zomervakantie. En ik zal die lijn na de zomervakantie voortzetten, incha Allah.

"De simpele geneugten des levens". Voor een family man, die ik toch in hart en nieren ben, is dat samen een bordspel spelen, Mens-erger-je-niet of zo, samen knuffelen, samen een dagje uit, samen de eendjes voeren, enzovoorts, maar bijvoorbeeld ook samen aan zikr doen, soera’s reciteren of gewoon praten over islam in ons dagelijks leven. Niets is dan mooier om een zin als gebruikt in de titel van deze log uit de mond van één van mijn kinderen te horen; eergisteren is dat gebeurd en dat heeft mij enorm ontroerd. Mijn kinderen vragen stellen over hun ideeën over de plaats van onze religie in hun dagelijkse leventjes is heel inspirerend, maar ik zal niet gauw meer mijn schrijfblok erbij halen, want dan verval ik weer in een journalistenrol. In de eerste plaats ben ik natuurlijk vader en echtgenoot, mash’Allah. Kortom, weinig logs van mijn kant de komende tijd betekent incha Allah niet dat ik (weer) in een rare duistere put ben gevallen maar dat ik mij meer wijd aan mijn gezin, fi sabilillah.

Een zware lading

Afgelopen donderdag is een bewoonster van een paar huizen verderop in onze straat overleden. De zus van onze overbuurvrouw. Direct waneer het nieuws mij heeft bereikt, heb ik mijn overbuurvrouw en haar echtgenoot gecondoleerd. Gisteren, dinsdag, is de overledene gecremeerd en heeft ook Ndoya haar condoleances overgebracht.

"Bij ons moslims in Senegal condoleren we pas wanneer de mensen die de overledene naar zijn of haar laatste rustplaats hebben gebracht, zijn teruggekeerd van de begrafenis."

"Hè? Dat wist ik nog niet, als moslim zijnde nota bene. Waarom dàn pas, ná de begrafenis?"

"Pas wanneer alle rituelen zijn verricht en de overledene rust in zijn graf, is deze pas echt klaar om zijn Schepper te ontmoeten. Dan pas condoleren we de familie en naasten." Nou, Abdul, weer wat geleerd!

"Toen je vader was gestorven, Ndoya, in juli 2001, hebben ik en vele anderen je direct gecondoleerd…"

"Ik weet dat het hier anders gaat, daarom heb ik het jou en al die anderen dan ook niet kwalijk genomen." Ja, dat is mijn Ndoya. Mash’Allah. Zij laat mensen in hun eigen waarde.

"Maar hoe zit het dan met jouw vriendin Daak?"

Ndoya heeft in 2002 haar vriendin Daak verloren door de ramp met de ‘Joola’: die te zwaar beladen Senegalese boot die eind september van dat jaar voor de kust van Gambia is vergaan (zie video-still hierboven). Pas maanden na de ramp is het lichaam van Daak aangespoeld op de Gambiaanse kust. In de tijd dat Daak nog vermist was, hebben we nog wel eens geprobeerd om contact met haar op te nemen via haar mobiele telefoon, tegen beter weten in natuurlijk. Anderhalve maand vóór de ramp heb ik Ndoya en Daak nog gefilmd tijdens een huwelijksfeest in Rufisque, de stad waar ze beiden zijn geboren en opgegroeid. Die video-opnames van onbekommerd vermaak krijgen zo wel een hele zware lading…

"Tja", zegt Ndoya, "wanneer iemand vrijwel zeker is overleden maar nog niet gevonden, zullen er vast wel uitzonderingen op de regel zijn. Ik zou alleen niet precies weten hoe dat in z’n werk gaat. In dit geval was het gewoon wachten tot ze werd gevonden."

En dat werd ze. Alhamdulillah!

www.kassoumay.com/joola/naufrage-joola.html

Live in de uitzending bij RFM (II)

Vandaag voor de eerste keer sinds afgelopen Mawloud (21 april jl.) weer live in de uitzending bij RFM. Het betreft het religieuze programma Yoor Yoor Ajuuma, elke vrijdagochtend van 10h00 tot 12h00 GMT. Luisteraars bellen naar de studio om familie en vrienden een gezegende vrijdag te wensen, vaak spreken ze dan een aantal smeekgebeden uit of reciteren soms een soera.

Zoals tijdens afgelopen Mawloud spreekt Ndoya als eerste een medewerker van het programma om mij in vloeiend Wolof te introduceren, vervolgens vraagt oustaze Ndiaga Seck naar ondergetekende. In hakkelend Frans (ik ben een peut nerveus :-) stel ik mij zelf voor en zeg dat ik fi sabilillah, zeg maar ter meerdere eer en glorie van Allah, soebhana wa ta’ala, voor de medewerkers van het programma en de luisteraars eenmaal soera Al-Fatihah en driemaal Al-Ikhlaas wil reciteren (soera Al-Ikhlaas bevat de essentie van islam en het drie maal reciteren ervan "staat in verdienste gelijk aan het lezen van de hele koran" zo heb ik vroeger geleerd).

"Bismillah", zegt oustaze Ndiaga Seck, en ik steek van wal. Na de laatste keer Al-Ikhlaas wil ik de hoorn weer aan Ndoya geven, maar tot mijn verrassing vraagt de oustaze deze keer aan mij of ik weet wat soera Al-Ikhlaas betekent. Ik moet even slikken, want zo’n vraag had ik niet verwacht. Dan herpak ik mij en verhaal in mijn beste Frans over l’Unité d’Allah, over dat Hij ni un parent, ni un enfant is en over andere betekenissen van deze korte maar rijk gevulde zeg maar geconcentréerde soera. Dan geef ik de hoorn weer terug aan Ndoya die nog even doorpraat met de oustaze. Mash’Allah, ik voel mij werkelijk in de zevende hemel ;-)

Deo lo volt

Onderstaande filmrecensie is mij vanmiddag ter lering ende vermaak toegezonden door Abdulwahid van Bommel, per email als bijlage in Word. Het stuk, van de hand van Van Bommel, heeft al eerder onder de titel ‘Deo lo volt’ in het jongerenblad Mzine gestaan, maar is mij nog niet eerder onder ogen gekomen. Met toestemming van Van Bommel zet ik de gehele recensie ongewijzigd en wel op mijn weblog. "Ter lering ende vermaak", jazeker!

"God wil het, riep paus Urbanus II op dinsdag 27 november 1095, waarop de meest onchristelijke beweging in gang werd gezet die Europa heeft gekend. De Eerste Kruistocht begaf zich op weg om Jeruzalem van de islam te bevrijden. In het spoor van de kruisvaarders heette in 1996 de 4-delige infotainmentserie van de BBC, met medewerking van Europese, Arabische en Joodse historici. De serie probeerde luchthartig aan te tonen dat het barbaren waren die op weg togen naar het heilige land. Schrijver/presentator Terry Jones (ex-Monty Python) hees zich in bijna elke aflevering in een maliënkolder om zich helemaal in- en uit te leven in dit leerzame TELEAC gebeuren.Nou is het nogal een pretentie om te weten wat God wil. Vader en zoon Bush weten dat ook zo goed. Er moeten meer ‘fadayyien‘ komen, jonge mensen die bereid zijn offers te brengen, zei Bush toen hij 8 mei 2005, op Nederlandse bodem stond. Gek, zoals de woordkeus van George W. Bush en Osama bin Laden parallel lopen. De manier waarop de BBC deze productie bracht deed me af en toe denken aan een andere bekende serie over een gebied iets zuidelijker dan Jeruzalem, de CNN Golf-oorlog. Ook hierbij werd getracht een aantal tradities van de film- en televisiewereld te combineren om meer mensen te laten kijken. CNN probeerde de soap met de western te combineren. Ook daar is immers sprake van de unieke spirit van de veroveraar in ‘het land van de grote kansen’. De kans waar de helden in een western meestal naar uitkijken is het losbeuken op daartoe vrij slecht toegeruste nomaden die daar al duizenden jaren rondtrekken, maar door een vreemde gril van recht en logica geen recht hebben op het land waar zij wonen.

"In zo’n western zijn de ‘goeden’, meestal rijzige blanke mannen met blauwe ogen, die hun tegenstanders, de roodhuiden, minstens met tweehonderd maal zoveel mannen moeten zien te overwinnen. De producers van de CNN-soaps, vader en zoon Bush, deden het in het Arabische zand, en: de ‘eastern’ was geboren. De epische soap heeft een cast van miljoenen en een budget van biljoenen, maar dat is normaal zo gauw je in de buurt van oorlogsethiek komt. In verschillende perioden van de geschiedenis heeft het blanke ras zijn vijanden respectievelijk denigrerend roodhuiden, niggers, of charlies genoemd. Maar ditmaal was de primitieve stam der Iraquies aan de beurt. Zij hadden de stam der Queweightis overvallen terwijl ze in de olie waren. Het hoofd van de Iraquies, Sad Damn Hoe Sein, werd eerst nog gewaarschuwd dat het geen pretje is je achterwerk in elkaar getrapt te krijgen door een bleekgezicht. Bleekgezichten zijn nummer 1 op dat gebied. Terwijl we nog in deel II van die soap zitten, wat Irak betreft, heeft Sir Ridley Scott het geld bij elkaar gekregen om een echte kruisvaarders film te maken.

"Het verhaal begint bij Balian (Orlando Bloom), een jonge Franse hoefsmid, die treurt om het verlies van zijn vrouw en zoon. Op dat moment komt Godfrey of Ibelin (Liam Neeson), een vertegenwoordiger van de ‘koning van Jerusalem’ en vertelt Balian dat hij zijn vader is. Hij wil samen met zijn zoon terug naar Jeruzalem, om te strijden in naam van de koning. Balian sluit zich aan bij Godfrey en zijn vredesmissie. Wanneer zijn vader overlijdt, erft Balian land en een titel in Jeruzalem, waar Christenen, Moslims en Joden vreedzaam samenleven. Regisseur Ridley Scott blijkt een man van de vrede: hij wil verzoening tussen christenen en moslims. Kingdom of Heaven heeft alles: een eenvoudige smid groeit uit tot held die tot grootse daden komt, visueel spektakel en romantiek. En in dit geval ook de hoogst actuele boodschap van religieuze tolerantie en medemenselijkheid.

"Het is het jaar 1186 na Christus. Jeruzalem is al bijna een eeuw in handen van christenen, die de heilige stad op de moslims veroverden tijdens de eerste kruistocht aan het eind van 11de eeuw. Er heerst een wankele vrede. De verlichte koning Baldwin IV staat pelgrims van elk geloof toe te komen bidden in Jeruzalem. Met moslimleider Saladin – de legendarische Salah ad-Dîn al-Ajjoeb – heeft hij een niet-aanvalsverdrag gesloten. Maar Baldwin is ziek. En zoals het vaak gebeurt: als de koning zwak is, ruiken zijn vijanden hun kans. Balian zweert plechtig de eed van zijn vader hoog te houden, terwijl hij de koning van Jeruzalem dient. Natuurlijk ontstaat een verboden liefde tussen Balian en de zus van de koning, de beeldschone Prinses Sibylla (Eva Green). De meeste recensenten zijn blij wanneer dan eindelijk de grote oorlogshandelingen beginnen: ‘Als de uiteindelijke aanval op Jeruzalem begint is het puur genieten van het imposante oorlogsgeweld. Vooral de scène waar het leger van Saladin Jeruzalem bestookt met gigantische blijden (van die katapultachtige slingertoestellen) waarmee grote vuurballen over de stadsmuren worden geschoten is fraai en ook de aanval met enorme verrijdbare belegeringstorens en de tegenaanval hierop is een lust voor het oog’, schrijft een van hen.

"Dat alles lijkt zich binnen een tijdsbestek van een paar dagen af te spelen. Daarnaast vinden dialogen plaats over aan wie Jeruzalem nu eigenlijk toebehoort en waar ‘het hemelse koninkrijk’ voor staat. Alle evangelische websites zijn er meteen bovenop gesprongen om de naam van deze film uit te leggen. Binnen politieke en/of religieuze discussies zal de film waarschijnlijk geen rol spelen. De makers hebben er dan ook een redelijk braaf verhaal van gemaakt en wilden niemand voor het hoofd stoten. De moslims zijn wijze plichtsgetrouwe krijgers – ze komen dan ook uit het oosten; u weet wel: zij de wijsheid wij de know how – en de christenen zijn vrome mensen en redelijk vredelievend. De enige echte badguys zijn voornamelijk de tempeliers. Deze worden als christenextremisten afgeschilderd die er belang bij hebben steeds opnieuw de breekbare vrede op het spel te zetten. Als er al een statement gemaakt zou worden in deze film – wat gelukkig niet het geval is – dan is het wel dat het echte gevaar van welke godsdienst dan ook in het fanatisme schuilt.

"Tegelijkertijd zegt dit epos evenveel over de tijd waarin het is gemaakt als over de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Door de eeuwen heen zijn er conflicten geweest tussen christenen en moslims, maar die kwestie is nu immers meer actueel dan ooit. De aanslagen in New York en Madrid, de dreiging van terrorisme, de oorlog in Irak: het heeft allemaal bijgedragen aan het vergroten van de tegenstellingen. Scott lijkt de mensen weer wat dichter bij elkaar te willen brengen. In Kingdom of Heaven vecht het moslimleger alleen als het wordt aangevallen en behandelt het zijn vijanden op een voor de Middeleeuwen wel erg humane manier. Scott herinnert de westerse kijkers er zo aan dat het woord moslim niet synoniem is voor fundamentalist en dat elk geloof bestaansrecht heeft. Daar zal geen weldenkend mens het mee oneens zijn, maar hij legt de boodschap er wel erg dik bovenop. Die kleine ergernis weegt echter niet op tegen het kijkgenot, schreef Marieke Kremer in SP!TS. Goh! Humane moslims. Andere recensenten hebben het over wijze, en zelfs nobele, moslims, dat kan toch bijna niet? Moslimlezers, ik zou maar eens gaan kijken als ik jullie was!

"Officiële site: www.kingdomofheavenmovie.com"

Al-Qur’ân Immaculate (II)

Lees eerst mijn weblogbijdrage Al-Qur’ân Immaculate (I) van 29 juni jl.

"Immaculate" betekent uiteraard onbevlekt, zoals in het begrip "onbevlekte ontvangenis". Lees maar eens het volgende citaat van de hand van Seyyed Hossein Nasr, het is jaren geleden dat ik zijn boek "Ideals and Realities of Islam" heb gelezen, maar het nu volgende citaat is mij tot op de dag van vandaag bijgebleven:

"(…) The Word of God in Islam is the Quran: in Christianity it is Christ. The vehicle of the Divine Message in Christianity is the Virgin Mary; in Islam it is the soul of the Prophet. The Prophet must be unlettered for the same reason that the Virgin Mary must be virgin. The human vehicle of a Divine Message must be pure and untainted. The Divine Word can only be written on the pure and ‘untouched’ tablet of human receptivity. If this Word is in the form of flesh the purity is symbolised by the virginity of the mother who gives birth to the Word, and if it is in the form of a book this purity is symbolized by the unlettered nature of the person who is chosen to announce this Word among men. One could not with any logic reject the unlettered nature of the Prophet and in the same breath defend the virginity of Mary. Both symbolize a profound aspect of this mystery of revelation and once understood one cannot be accepted and the other rejected. (…)"

Bron van dit citaat: "Ideals and Realities of Islam" door Seyyed Hossein Nasr, met een nieuw voorwoord door Titus Burckhardt, uitgegeven door Aquarian, London – ISBN 1-85538-409-4