"Ik begrijp de opwinding niet helemaal" schrijf ik in mijn log van 21 april 2005, de dag van Mawloud. Ik heb het dan over de reacties op mijn aandeel in een speciale Mawloud uitzending van Radio Futurs Medias (RFM). Maar ik begrijp het wel dégelijk, omdat ik zelf ook eens een soortgelijke ervaring heb gehad. Het is al wat jaren geleden, maar het staat mij nog helder voor de geest:
Gezeten op mijn knieën doe ik op een middag zikr in de moskee van mijn woonplaats. Ik wacht op het moment waarop de azaan (oproep tot het gebed) zal klinken, maar mijn gedachten zijn er niet helemaal bij. Zelfs de zikr doet mij niet focussen op het komende gebed. "Allaaaaaaaaahoe akbar!" knalt het plots door de speakers. De azaan begint en ik ben er direct weer helemaal bij. Ik luister naar de heldere stem die vol overgave de azaan doet en ik wordt werkelijk meegezogen in een draaikolk van woorden (de azaan) en gedachten (mijn imaan). Mijn tranen tikken op mijn jeans en mijn schouders schokken. Van niet-focus naar hyperfocus, lijkt het. Soit, dat is mensen – met een gelijke diagnose als ondergetekende – eigen. Mash’Allah, ADHD heeft zo zijn voordelen…
Ik heb overigens niet gedurfd om tijdens de azaan mijn hoofd naar achteren te wenden om te kijken wie de azaan op zo’n begeisterde manier doet. Dit uit angst dat ik mijn ontroering niet op Allah zou focussen maar op de muezzin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.