dinsdag 24 december 2019

Mijn kerstverhaal




Vandaag precies 21 jaar geleden. Gekleed en wel rol ik mijn bed uit in het appartement te Purmerend waar ik op dat moment al enkele maanden woonachtig ben. Uitgeput van het geregel van de dag ervoor, zet ik mij schrap voor de laatste loodjes van de voorbereiding van de overkomst (vanuit Rufisque, Senegal) van mijn vrouw Ndoya, mijn ruim drie jaar oude dochtertje Yande en mijn bijna één jaar oude zoontje Ahmed.

Zonder ontbijt genomen te hebben, storm ik naar de dichtsbijzijnde winkel waar ze telefoonkaarten verkopen. Gewapend met twee kaarten en de nodige papieren installeer ik mij in de eerste de beste telefooncel. Afwisselend neem ik contact op met de Nederlandse ambassade te Dakar en de IND, als soort een intermediair. De IND zou een fax hebben gestuurd naar de ambassade, een fax waarmee Ndoya en de kids groen licht zouden kunnen krijgen. De ambassade kan niets vinden, de IND stuurt de fax nog eens een keer. Nòg ontvangt de ambassade niets. Dan informeer ik of de ambassade misschien nog een ander faxnummer heeft dan bekend is bij de IND. De ambassade geeft mij de nummers van hun twee faxen, ik geef ze door aan de IND (mijn contactpersoon daar kent mij inmiddels goed :-) en nogmaals gaat de fax erdoor. Dan bel ik voor de -tigste keer de ambassade. Of de fax in goede orde is ontvangen? Ja, dus. Wat nu? Tja, kan uw vrouw nog voor sluitingstijd om twaalf uur van de ambassade bij ons zijn, om de nodige papieren te tekenen en de visa in haar paspoort te plaatsen? Ja, zeg ik (maar zeker weten doe ik het niet).

Ndoya krijgt een telefoontje van mij terwijl ze druk bezig is met het laten vlechten van haar haar. Die avond zal ze met vriendinnen naar een feest gaan. Maar de fax steekt daar een stokje voor. Stop met alles wat je aan het doen bent, zeg ik haar, wanneer ze opneemt, en ga onmiddellijk naar de ambassade. Neem de kinderen mee, neem ergens onderweg pasfoto’s van jullie allemaal en dan linea recta naar de ambassade. Wie weet kun je morgen naar Nederland komen. Ndoya met haar halve hoofd vol vlechten doet gauw een hoofddeksel op en gaat vanuit Rufisque met de kinderen naar Dakar.

Vanaf station Purmerend-Overwhere neem ik de trein naar Amsterdam en ga met de tram naar de Albert Cuyp markt, vlakbij De Nederlandsche Bank (mijn werkgever op dat moment). Ik baan mij een weg door het marktpubliek en loop een belhuis binnen. Ik neem weer contact op met de ambassade en zeg dat mijn vrouw al onderweg is.

Ndoya moet vanuit Rufisque helemaal naar Dakar. Ze neemt een taxi maar toch duurt het lang, want de enige doorgaande weg naar Dakar (achtentwintig kilometer verderop) zit potdicht. Net op tijd arriveert ze met de kids op de ambassade om de nodige formaliteiten af te handelen. De ambassade kan echter niet direct de visa in hun paspoorten plaatsen (ik ben vergeten wat nu ook al weer de kink in de kabel is geweest). Ndoya wordt gevraagd om later terug te komen. De ambassade blijft speciaal open, dit tot groot ongenoegen van de Senegalese bewaker die al lang thuis bij vrouw en kinderen had willen zijn. Wanneer ze tegen tweeën terugkomen, krijgen Ndoya, Yande en Ahmed de langverwachte visa in hun paspoorten (Schengen-visa en visa voor Nederland).

Ik spring een gat in de Nederlandse lucht wanneer ik het goede nieuws hoor. Ik ga direct de tickets kopen, zeg ik tegen Ndoya. “Tot morgen!”

Ndoya stomverbaasd, ze kan zich dan nog niet realiseren dat ze incha Allah binnenkort het vliegtuig naar Nederland kan nemen. Ze heeft inmiddels Rufisque verlaten en heeft met onze kinderen haar intrek genomen bij een nicht in Dakar, lekker dicht bij het vliegveld. Met geld dat ik haar met een money transfer heb opgestuurd, koopt ze wat kleren die ze met de kou in Nederland nodig zal hebben.

Vanaf de Albert Cuyp markt neem ik een taxi naar een reisbureau. Dagen eerder heb ik al het nodige geld geparkeerd op mijn courante rekening, voor het geval dat. Inmiddels is het al in de loop van de middag van de vierentwintigste december anno negentienhonderd-achtennegentig. Binnen in het reisbureau staat een lange rij. Ik sluit achteraan wanneer blijkt dat ik onder geen enkele voorwaarde voorrang krijg, welk verhaal ik ook heb. Rond drie uur ben ik dan eindelijk aan de beurt. Ik leg het verhaal uit aan de dienstdoende reisadviseuse. Ze gaat direct aan de slag, maar krijgt voortdurend nul op het rekest. Het is al ruim na twaalven en de kantoren van vele luchtvaartmaatschappijen zijn al gesloten in verband met komende kerstavond. Met Air France blijkt het nog te kunnen. Ik moet wel voor 16 uur hebben betaald, anders lukt het niet meer om die vlucht van vanavond te nemen. Tien voor vier ben ik dan de gelukkigste man ter wereld. Met trillende vingers toets ik mijn pincode in. “Akkoord met bedrag?” Hè hè, natúurlijk. Ik klik op OK, gris mijn papieren en het bonnetje van de tafel en neem weer een taxi terug naar de Albert Cuyp.

Ndoya krijgt van mij te horen dat ze tegen middernacht plaatselijke tijd het vliegtuig naar Nederland kan nemen (via Parijs). Ga alsjeblieft uren van tevoren naar het vliegveld om er zeker van te zijn dat alles goed gaat, zeg ik haar. Het is haar eerste keer met het vliegtuig en niet lang voor vertrek arriveert ze pas op het Aeroport Leopold Sedar Senghor, haalt daar de tickets op die ik in Amsterdam heb betaald en wacht met Yande en Ahmed tot ze aan boord kan.

In de nacht van 24 op 25 december (kerstnacht dus) bevinden Ndoya, Yande en Ahmed zich noch in Senegal, noch in Nederland, maar ergens kilometers hoog in een vliegtuig. Ndoya heeft het zwaar, aan slapen komt ze niet toe. Yande ligt onder een dekentje uitgestrekt op twee stoelen en slaapt als een roos maar Ahmed schreeuwt om aandacht. In de business class zitten leden van van de Senegalese muziekgroep Setsima ze zijn onderweg naar Frankrijk voor een serie concerten. De leadzanger Alioune Mbaye Nder begeeft zich onder de reizigers van de toeristenklasse en heeft uiteraard direct veel aanspraak. Hij ziet dat Ndoya het moeilijk heeft en neemt haar wat zorgen uit handen, Ahmed in dit geval. Gezeten op de schoot van Nder geeft Ahmed Ndoya zo een adempauze.

Tegen acht uur ‘s morgens vroeg, eerste kerstdag, komen Ndoya, Yande en Ahmed aan op Schiphol. Yande ziet mij als eerste en begint te dansen als ze voor me staat. Ahmed vind mij maar eng (wie is die man, lijkt hij te denken) en begint te huilen. Ja, dit is de start van een mooi samenzijn. God zij dank.

____________________________________


Zo’n vijftien maanden later, op 4 maart 2000, wordt (in Zutphen) Kiné geboren. Al is zij geboren in Nederland, ze beschouwt zich zeker als een Senegalese. Vrijdag 2 december 2011 hadden we journalist Harald Doornbos op bezoek. In aanwezigheid van Kiné vertelde ik hem dat Yande en Ahmed in de stad Rufisque, Senegal, zijn geboren, maar Kiné in Zutphen, “in de slaapkamer hierboven”. Ik heb nog nooit zó’n boze blik gezien van Kiné... Snel verklaar ik aan Harald dat we vlak voor de bevalling de slaapkamer tot Senegalees grondgebied hebben verklaard. “Kiné is dus gewoon Senegalese”. Kiné weer hélemaal blij :-)

maandag 2 december 2019

Mijn weblog bestaat 16 jaar, mash'Allah

Vandaag bestaat mijn weblog precies 16 jaar. Hier vind je screenshots uit de periode 2003-2019. In 2011 zou “Web-log.nl” (waar mijn weblog als sinds het begin was ondergebracht) worden omgezet naar “Weblog.nl”. Dat ging niet zonder slag of stoot. Eind 2012 waren er nog steeds problemen en zou Sanoma (eigenaar van “Weblog.nl”) de stekker eruit trekken. Ik heb toen op tijd al mijn weblogbijdragen gedownload op mijn PC, om vervolgens - in alle rust - alles 'met de hand'te verhuizen naar Blogspot.nl/Blogger.com (copy/paste van de grijze tekst die vervolgens opnieuw moest worden opgemaakt - inclusief afbeeldingen). Helaas was het niet mogelijk om alles in één bulk te verhuizen. Het meest tijdrovende werk was het vervangen van alle interne urls (links die verwijzen naar een andere plek op hetzelfde weblog) omdat die immers na de verhuizing niet meer zouden werken. Na een paar maanden noeste arbeid mash’Allah had ik dan in 2013 eindelijk weer een weblog dat ècht ‘up and running’ was - en nog steeds ìs.

Alhamdulillahi Rabbil-Aalamien :-)


woensdag 27 november 2019

Keelpijn

Een paar dagen geleden: vanuit Senegal ontvang ik via WhatsApp een geluidsopname. Het gaat om een opname gemaakt in de buurtmoskee van de wijk Thiokho in de stad Rufisque. Ah, souvenirs! Ik hoor de woorden die voorafgaan aan de hadratoul jumah en besef dat ik daar nog niet over geschreven heb op mijn weblog; en dat terwijl mijn deelname aan de hadratoul jumah vorig jaar in diezelfde moskee spiritueel gezien mijn mooiste ervaring is van mijn verblijf in Senegal van dat jaar.

Tijdens een hadratoul jumah reciteren de gelovigen gezamenlijk "La illaha ill'Allah" (paar honderd keer) en "Allah, Allah" (paar honderd keer). Dit doen ze één keer per week, op vrijdagavond, voorafgaand aan het avondgebed. Zij die officieel tijani zijn, zijn gezeten rondom een wit kleed dat middenin de moskee is uitgespreid en reciteren deze woorden luid terwijl de andere gelovigen op enige afstand deze wekelijkse ervaring van Godsvreugd aanschouwen (zachtjes doen velen van hen mee).

Ik was één van die toeschouwers, maar op de vrijdag nadat ik officieel tijani werd (zie deze weblogbijdrage van 10 november 2018) mocht ik ook plaats nemen aan het witte doek en meedoen. Mijn keel had het zwaar te verduren, kan ik je zeggen. Iemand had dat in de gaten en gaf mij na afloop van de hadratoul jumah een keelsnoepje ter verlichting.

Wat een ervaring! Keelpijn alleen al door het aanroepen van Zijn naam. Beter dan geen stem na een feest of een wild festival. Zo voel je Hem echt :-)

archive.org/details/avant-hj-20191122-jakku-thiokho_201911

donderdag 17 oktober 2019

Wintertijd vanaf zondag 27 oktober 2019 (denk aan de aanpassing van de gebedstijden!)

Ja, dat wordt weer wennen. In de nacht van zaterdag 26 op zondag 27 oktober 2017 gaat de wintertijd in en wordt om 03.00 uur de klok teruggezet naar 02.00 uur; zo duurt deze nacht, door menselijk ingrijpen, een uur langer dan normaal. LET OP! Zondag 27 oktober a.s. zijn de gebedstijden dus een uur vroeger dan de dag ervoor!

De mens probeert de tijd naar zijn hand te zetten, maar uiteindelijk is het alleen Allah, Heilig en Verheven, die Tijd heeft geschapen.
Hij is het, Die de zon tot een stralend licht maakte en de maan tot een helder licht en er stadia voor verordende, zodat gij het getal der jaren en het berekenen (van de tijd) mocht kennen. Allah heeft dit niet dan in waarheid geschapen. Hij zet de tekenen uiteen voor een volk, dat wil weten. (soera 10, aya 5)

Ora et labora

Het voordeel van thuis werken voor mij is dat wanneer het gebedstijd is, ik me maar een kwartslag hoef te draaien om richting Mekka te gaan staan. Ora et labora in optima forma :-)

zaterdag 7 september 2019

Vergeten

Een paar dagen geleden. Ik doe de rituele wassing (wudu) die voorafgaat aan één van de vijf dagelijkse gebeden (salaat). Bij het wassen van mijn gezicht stop ik. Ik kan er niet meer opkomen wat de voorgeschreven volgorde is van de handelingen. Eerst mijn neus en dan mijn gezicht? Of is het andersom? Alhamdulillah vind ik snel een oplossing: gewoon de wassing opnieuw beginnen. Automatisch doe ik het dan goed en ben ik klaar voor het gebed.

Gisteravond. Ik verricht het avondgebed waar ik het altijd verricht: vlakbij mijn werkplek in de woonkamer. Boven in haar kamer maakt mijn  jongste dochter Kiné zich klaar om weg te gaan. Beneden wacht een vriendin van haar; ik zie vanuit mijn ooghoeken dat zij in de deuropening staat. Zou ze kijken? Meestal heb ik geen moeite met mensen die kijken terwijl ik bid, maar deze keer raak ik écht van mijn à propos. Alles gaat goed tot na de zikr (direct volgend op de salaat): dan is het tijd voor de twee smeekbeden die ik al ruim twintig jaar na deze zikr verricht - een smeekbede waarin ik vraag om zegeningen voor alle profeten en een smeekbede voor alle gelovigen. Tot mijn ontzetting ben ik de woorden van deze smeekbeden vergeten.

Jaren geleden heb ik van Abdulwahid van Bommel een goede les geleerd: wanneer je een smeekbede voor een bepaalde gelegenheid bent vergeten kun je als alternatief een aantal keren Allah aanroepen: "Ya Allah, ya Allah, ya Allah". Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij dit zei in de context van de hajj, de bedevaart. Bij het vergeten van de twee smeekbeden pas ik deze les toe op de praktijk van het gebed. Ik zeg "Ya Allah, ya Allah, ya Allah" en sta op van mijn gebedskleed.


Later die avond. Vol vertrouwen verricht ik het nachtgebed. Ook deze keer kan ik maar niet op de woorden van de twee smeekbeden komen. Weer zeg ik "Ya Allah, ya Allah, ya Allah". Na afloop van het gebed pak ik het boek "Kom tot het gebed" erbij, "een korte inleiding tot de praktijk van de Islam" geschreven door Abdulwahid van Bommel. Het boek dat met name in mijn tijd als beginnende moslim mijn steun en toeverlaat is.

Ik blader gehaast door het boek en alhamdulillah rabbil-aalamien op het einde van pagina 92 en aan het begin van pagina 93 vind ik de smeekbeden waar het om gaat. Ik neem mij voor om de volgende ochtend het gebed te verrichten met het boek naast mij, opengeslagen op die pagina's. Voor het geval dat. Dan lijkt het net weer begin 1996 toen ik voorafgaande aan mijn bekering tot islam druk bezig was met het onder de knie krijgen van de salaat; stap-voor-stap ging ik alle 'etappes' langs waardoor een gebed een eeuwigheid kon duren. Dat was een mooie tijd. Fijn om weer aan te denken. Om niet te vergeten.


archive.org/details/KomTotHetGebed
(audio behorend bij het boek "Kom tot het gebed")

maandag 19 augustus 2019

Catechisatie, ja gezellig (flashback)

Dit A4'tje heb ik zojuist gevonden tussen wat rommel (klik op de afbeelding hiernaast om het in groot formaat te kunnen lezen). Het is de tekst van mijn column "Catechisatie, ja gezellig!" voor het radioprogramma "Het Andere Geluid" van de Nederlandse Islamitische Omroep (uitgezonden op 18 december 2007, was eerder gepland voor 4 december in hetzelfde jaar). De tekst zit vol met tekens die mij hebben geholpen met het uitspreken van de column. Ook zitten er aantekeningen tussen die ik heb gemaakt naar aanleiding van wat de gastspreker te berde heeft gebracht.

Zou ik mij hebben gehouden aan die tekens? Zou ik mij hebben gehouden aan "Langzaam, niet te snel!" dat ik als een waarschuwing bovenaan de tekst heb geschreven? Klik op de onderstaande player, luister naar de column, lees tegelijk het A4'tje mee en je komt er achter.


maandag 15 juli 2019

Aan de slag

Sinds kinds af aan ben ik een fervent radioluisteraar. Het begint met Radio Veronica (toen nog op zee). Via een transistorradiootje komen de hits binnen. Als negenjarige ga ik in 1973 de deuren langs voor de stichting Vrienden van Veronica.

LIEFDE
Mijn liefde voor radio barst pas echt los wanneer ik de beschikking krijg over een radio met korte golf. Met een tangetje bevestig ik een snoer met metalen ader aan de antenne; het snoer zigzag ik door mijn kamer voor een optimale ontvangst. Het is dan de sport om stations van zo ver mogelijk te ontvangen.

LEVENSLICHT
Heden ten dage is de wereld een stuk kleiner. Stations van alle uithoeken van de wereld zijn te beluisteren via het internet. Jammer dat het avontuurlijke, van het ontdekken van nieuwe radiostations, op die manier verdwenen is. Tòt in december 2016 het platform radio.garden het levenslicht ziet:

AVONTUUR
Radio Garden toont een interactieve wereldbol met daarop groene puntjes. Elk puntje is een stad of dorp met één of meerdere radiostations die ook daadwerkelijk in die stad of dat dorp zijn gevestigd. Draai aan de wereldbol, zoom in, zoom uit en stem af op zomaar een station of zoek naar specifieke stations met de zoekfunctie. Radio Garden brengt het avontuur terug in radio luisteren!

WERK
Sinds bijna tweeënhalf jaar is Radio Garden mijn place to be als het gaat om luisteren naar vertrouwde geluiden en zoeken naar nieuwe ver-van-mijn-bed-radiostations. Daarom ben ik zo blij dat ik vanaf vandaag Radio Garden BV mijn werkgever kan noemen.

WERKZAAMHEDEN
Bij Radio Garden heb ik als web-editor en helpdesk-medewerker onder andere de volgende werkzaamheden:
- afhandelen van vragen, feedback en reviews van gebruikers en stationeigenaars;
- het bijhouden van de stationdatabase;
- het opzoeken, controleren en invoeren van metadata.


foto: Christian Eckert

ORA ET LABORA
Werken voor je brood is ook een vorm van aanbidding, heb ik geleerd in mijn tijd als "verse moslim". Daarom ben ik zo blij dat ik vanaf vandaag die vorm van aanbidding weer kan verrichten. Alhamdulillahi Rabbil-Aalamien.

*

Koranrecitatie uit Soedan via Radio Garden - schermopname uit 2017:
archive.org/details/ScreenRecord20170125034605

vrijdag 24 mei 2019

Tafsir Ramadan

Wanneer ik op vrijdag naar de moskee ga, ben ik het liefst vroeg ter plekke - zoals de man op de foto en in de video. Dan geniet ik van het mash'Allah langzaam vollopen van de gebedsruimte terwijl de imam koranuitleg (tafsir) geeft, voorafgaande aan de officiële vrijdagmiddagpreek en het -gebed. Omdat ik niets van deze koranuitleg begrijp, hou ik mij dan bezig met zikr, het gedenken van Allah. Zo focus ik me dan op Hem. Gelukkig wordt de preek, zoals gebruikelijk, wèl vertaald in het Nederlands.

archive.org/details/Tafsir_Ramadan_Barbaros_Zutphen

donderdag 16 mei 2019

Iftar

Mijn jongste dochter Kiné (19) heeft gisteren en vandaag meegedaan met het vasten. Goed gedaan meid!

Ik dwing mijn kinderen niet tot het meedoen met de ramadan. Wanneer Kiné dan uit eigen beweging twee dagen meedoet met vasten, vind ik dat mash'Allah prachtig. Dat heeft dan zoveel meerwaarde dan dat ze het doet "omdat papa zegt dat het moet".

Een paar dagen geleden. Ze vertelt me dat ze een paar dagen wilt vasten. Ik wil haar direct uitleggen wat 'intrinsieke motivatie' inhoudt. Nou, dat hoef ik haar niet te vertellen; wat intrinsieke motivatie inhoudt heeft ze geleerd tijdens haar studie Pedagogisch medewerker kinderopvang niveau 3. Het verbreken van het vasten van vandaag deelt ze met mij via Whatsapp. En ja, ze begint voorzichtig met melk, dadels en toastjes.

maandag 6 mei 2019

Tussen de regels door, zomaar een alinea

klik hier voor het complete artikel
Met de zoektermen 'moskee' en 'Zutphen' vind ik zojuist in het krantenarchief van Delpher een recensie van het boek "Hergebruik van oude gebouwen" van Hans Stevens (Heemschut-serie. Uitgave Terra, Zutphen). Een levendig tot de verbeelding sprekend artikel (De Volkskrant, 11 februari 1987) met tussen de regels door één bijzondere alinea. Anderhalve alinea, eigenlijk.
Lees nu de tekst van deze alinea in bijgaand krantenknipsel. ^^^

"Een garage of een zwembad in onze kerk? Afschuwelijk, roept de een. En waarom ook niet, zegt de ander." Ruim dertig jaar geleden werden er niet direct vraagtekens gesteld bij het omvormen van een kerk tot een moskee. Hoe anders is dat tegenwoordig.

Ik wens je een gezegende ramadan

vrijdag 19 april 2019

Huiswerk op Goede Vrijdag

Goede Vrijdag. Voor velen een dag vrij. En ja, dan neem je je kind natuurlijk ook mee naar het vrijdagmiddag-gebed. Het is extra vol vandaag in de Barbaros Moskee te Zutphen, mash'Allah. Eén kereltje presteert het om tijdens de vrijwillige gebeden tussen de gelovigen door te rennen en zijn tong naar hen uit te steken. Ook probeert hij de eerste treden van het preekgestoelte uit.

De nacht van 14 op 15 Shabaan is voor vele moslims de komende nacht, voor anderen een nacht later. In de preek staat de imam stil bij deze Nacht van de Lotsbezegeling, Lailat-oel-Baraat. En ja, ook deze keer weer een vertaling in het Nederlands. Berouw en Hem om vergeving vragen staan in de komende nacht centraal. Nou, de gelovigen hebben hun huiswerk meegekregen vandaag :-)

www.beleven.org/feest/lailat-ul-baraat_nacht_van_de_lotsbezegeling

vrijdag 12 april 2019

God is Groots

Lees ook mijn weblogbijdrage "Ora et labora" van 18 juni 2018

Sinds de ramadan van vorig jaar ben ik bezig met een opleiding voor contactcenter-medewerker. Mijn stagedagen zijn in Zutphen en de meeste opleidingsdagen zijn in Deventer.
Gisterochtend: ik loop weer naar 'school', te genieten van het idee dat de opleiding er bijna opzit. Kom ik daar een stuk tekst tegen waar ik me helemaal in kan vinden: Allahoe Akbar, God is Groot (zie foto). Inderdaad, Hij heeft mij de mogelijkheid gegeven een opleiding te doen waarmee ik incha Allah mijn mogelijkheden kan vergroten om een betaalde baan te vinden. Da's heel Groots van Hem.

Vrijdagmiddagpreek deels in het Nederlands. Dat raakt!

Net terug van het vrijdagmiddag-gebed in de Barbaros Moskee in mijn woonplaats Zutphen. Vaste prik tijdens de vrijdagmiddag-preek is dat de imam tussen de twee delen van de preek even op de minbar gaat zitten. Vandaag maak ik voor de eerste keer mee dat terwijl de imam zit, de stem van een jongeman in het Nederlands praat over (het streven naar) perfectie (ihsaan), over het goede voorbeeld geven als moslim zijnde. Dit Nederlandstalig intermezzo duurt maar even, maar het maakt wel indruk op mij. Het raakt me. Ik kan er weer tegenaan. Fijne vrijdag!

donderdag 21 maart 2019

Zomertijd: vanaf zondag 31 maart 2019 (denk om aanpassing gebedstijden!)

Info: nl.wikipedia.org/wiki/Zomertijd
Denk erom bij het verrichten van je vijf dagelijkse gebeden (salaat): vanaf zondag 31 maart a.s. is het incha Allah weer zomertijd. De gebeden zijn die dag een UUR LATER ten opzichte van de gebedstijden van de dag ervoor. Door menselijk ingrijpen wordt het "later" donker, maar uiteindelijk komt de Tijd alleen van je Schepper.
 
Koran 10 : 5
"Hij is het, Die de zon tot een stralend licht maakte en de maan tot een helder licht en er stadia voor verordende, zodat gij het getal der jaren en het berekenen (van de tijd) mocht kennen. Allah heeft dit niet dan in waarheid geschapen. Hij zet de tekenen uiteen voor een volk, dat wil weten."

www.islamicity.com/MOSQUE/ARABICSCRIPT/AYAT/10/10_5.htm

vrijdag 22 februari 2019

Djanazah op vrijdagmiddag (Zutphen)

Vrijdagmiddag in Zutphen. Even na twaalven kom ik aan bij Moskee Barbaros te Zutphen. Ik fiets het terrein van de moskee op.
"Hé, Ahmed," roept een man naar mij.
Oké dan, naar die naam luister ik ook.
"Zet je fiets daarachter neer," vervolgt de man. "Dit gedeelte hier vooraan wordt straks gebruikt voor het djanazah-gebed. Er is iemand overleden."

Bij binnenkomst in de gebedsruimte merk je direct dat het een andere vrijdagmiddag is dan normaal. In plaats van dat de imam aan het woord is, laat hij de koran spreken. Een man naast mij leest de soera die we horen mee op zijn mobiel; het is soera Ya-Sîn. Ik mag met de man meelezen.

Na enkele woorden vanaf de preekstoel en het vrijdagmiddaggebed gaan de gelovigen naar buiten. Op het terrein is het voorste gedeelte afgezet met een rood-wit lint. Tegen de gevel staat een tafel waarop straks de kist komt te staan. Vanuit de deur aan de zijkant komen de dames naar buiten om zich ook naar het terrein te begeven.

Dan komt de begrafeniswagen aan. Mannen dragen de kist naar de tafel. We lopen naar voren en stellen ons op. De imam begint.

Na het korte gebed voor de overledene blijven velen rouwenden nog op het terrein staan en gaan anderen huns weegs. De begrafeniswagen neemt de overledene weer mee. Met het zicht op de middeleeuwse muur van Zutphen zie ik de auto wegrijden. Indrukwekkend. Mash'Allah.