Na het consult waar, op basis van mijn dossier, de door mij ingevulde testen en een gesprek met de dienstdoende ADHD specialist, de diagnose ADHD is gesteld, lijkt de geest helemaal uit de fles, het hek van de dam.
Mijn hersens draaien nog meer overuren, de inspiratie en motivatie om een stukje voor mijn weblog te schrijven is terug (de laatste dagen voor het consult was ik nauwelijks tot niet crea- en productief), maar al die overuren zijn toch best wel vermoeiend, hoor. Direct wanneer een stukje af is, is er sprake van een grote mate van euforie. Maar kort na plaatsing dreigt er dan een dipje aan te komen, want
ik!
wil!
weer!
schrijven!
Ik zou mij niet willen omschrijven als een workaholic, maar… Schrijven lijkt voor mij een medicijn dat te snel is uitgewerkt. Een vrije geest is prima, maar hij moet wel te beteugelen zijn: de ene keer gas geven, de andere keer de rem erop, maar hij moet niet constant remloos in z’n vijf met zoveel-honderd kilometer per uur over de vluchtstrook van de snelweg in mijn hoofd razen terwijl ik bijna mijn grip op het stuur verlies. Ritalin is ook niet alles, maar het koesteren van mijn ADHD als een grote bron van creativiteit, een bron die zuiver moet blijven en niet mag worden aangetast, zoals sommigen het zien, zou mijn gezinsleven niet die broodnodige rust geven die het nodig heeft.
Alle schuld op de omgeving schuiven als die niet om kan gaan met mijn chaos vind ik egoïstisch. Door de acceptatie van medicatie ga ik nu de strijd aan met mijn eigen chaotische ik en probeer hem op die manier wat te temmen. Die strijd is in mezelf met mezelf, een inspanning op weg naar rust, incha Allah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.