Jihaadoennafs – Nieuws van het front (I)

Met bovenstaande kop begin ik voortaan de weblogbijdragen waarin mijn jihaadoennafs, mijn innerlijke strijd tegen mijn ego, mijn nafs, ter sprake komt. Mijn inspanningen om mijn ADHD de baas te worden, zullen incha Allah dat nieuws bepalen (daarom worden deze bijdragen incha Allah in de categorie Na de diagnose ADHD geplaatst).

Vanmiddag ben ik naar mijn psychiater geweest. Nauwelijks binnen steek ik de loftrompet over ‘mijn’ SPV waarmee ik twee maandagen geleden een eerste oriënterend gesprek heb gehad. Doorratelen doe ik tot mijn eigen verrassing minder, fijn om te merken dat ik nu zèlf op de rem kan trappen waneer ik praat (was dat buiten de praktijk ook maar zo :-).

“Dat praten met die SPV over wat anders dan pillen helpt pas ècht,” zeg ik. Nou, dat is niet tegen het zere been van de psychiater, maar leuk is anders.

“Die methylfenidaat [ritalin] helpt ook,” zegt hij. “Anders had je niet zo’n goed gesprek met die SPV kunnen hebben. Naar de gelang de medicatie vordert, sta je meer open voor wat een ander zegt.”

“Daarom heb je pas een paar weken geleden voor mij een afspraak gemaakt met hem, hè.” En ik verwijs naar wat hij eerder heeft gezegd over openstaan voor wat een ander heeft te zeggen (zie mijn weblogbijdrage Is er tijd voor een echt gesprek? d.d. 27 mei 2005).

Tenslotte geef ik mijn psychiater mijn nieuwe gewicht door. Lang heb ik mij niet willen wegen en ben ik uitgegaan van een lichaamsgewicht van zo’n 110 à 115 kilogram (waar mijn medicatie van 110 mg methylfenidaat per dag op is gebaseerd). Na het laten van een antidepressivum (uiteraard in overleg met mijn psych, zie mijn weblogbijdrage Toeval bestaat d.d. 9 oktober 2005) is de bijwerking gewichtsverlies weer terug van geweest. Mash’Allah, schoon aan de haak weeg ik nu 105 kilogram. Mijn laatste innamemoment van 20 uur (10 mg) wordt nu geschrapt. Mijn medicatieschema noteer ik nu als 08u/3, 11u/2, 14u/3, 17u/2 – waarbij het cijfer achter de slash staat voor de hoeveelheid pillen (10 mg per pil).

Een grauwe sluier is van mijn gemoed gehaald. Verwarring steekt nog wel eens de kop op (bijvoorbeeld wanneer ik moet afrekenen in de buurtsuper, tot ergernis van de kassières wil ik daar nog wel eens een file veroorzaken :-) maar het gaat in het algemeen mash’Allah de goede kant op. Zeker als ik Ndoya zoals vanmiddag door de woonkamer zie swingen op muziek van Fatou Laobé met het volume op tien. Dàt heb ik in tijden niet meer meegemaakt. Heel wat anders dan die zwaar-depressieve periode die ik in mijn chronologisch geordend archief heb gemerkt met deze tekens ••••••••••• voor de datums van de betreffende logs. Wanneer je de categorie Na de diagnose ADHD betreedt, hoor je een engelstalige nasheed die mij door zijn impact in een duistere put heeft gegooid (de ik-persoon in dit lied beschrijft hoe hij zijn laatste adem uitblaast en de reis naar het eeuwige begint). Alhamdulillah ben ik al lang weer uit die put en kan ik weer genieten van bijvoorbeeld een op Fatou Laobé dansende Ndoya die zich verheugt op het weekend.