Dat lijfwachtje vamme

Een loopje naar de pomp. Even heen en weer voor wat lekkers. De laatste dagen betekent een stap buiten de deur kop erbij, want verwarring heerst alom in die kop vamme. Een loopje naar het benzinestation op de hoek kan dan nog wel. Gewapend met wat lekkers glij ik huiswaarts, de sneeuwmassa begint al aardig op te vriezen. Bij binnenkomst doe ik direct de rituele wassing: het is twintig over zes en bijna tijd voor het nachtgebed. Ja, de nachten vallen vroeg wanneer de dagen korter worden. Ik zijg neer op mijn stoel bij de computer, dicht bij mijn bidhoek en pak alvast het kleedje. Weet je? Mijn gedachten focussen lukt nauwelijks. Even geestelijk op adem komen maar, en dan…

“Is de azaan er al?” Da’s dat lijfwachtje vamme. Kiné. Ze komt erbij en heeft zo te zien weer zin in een knuffel.

“Bijna, meisje,” zeg ik haar en neem haar in m’n armen. Mash’Allah, dat doet me goed. Alsof ze weet wat er speelt in die kop vamme. Ik weet het zelf niet eens.

“Ik wil bij je zijn, papa!” Nou, berg je maar, papa, daar komt weer zo’n overdosis knuffels van Kiné. Nee, daar kan ik niet genoeg van krijgen.

“Alláááááááááhoe Akbar…” Mijn elektronische muezzin Athan 3.0 roept op tot gebed. Deze keer hoeft Kiné me niet tot bidden te manen. Ik sta in de startblokken op mijn kleedje, klaar om het gebed te verrichten, wanneer Kiné vraagt of ze mee mag doen.

“Weet je nog hoe je je moet wassen?”

“Ja papa. Handen eerst, dan mond, neus, guzzigt en m’n armen helemaal tot daar hè. Ook nog die haren en oren.”

“Vergeet je je voeten niet?”

Kiné trots dat ze de wassing helemaal zelf mag doen. “Wel wachten hoor!” roept ze nog, terwijl ze de hoek omgaat, richting de wasruimte. Tijdens het bidden doet ze niet alles mee. Meestal staat ze gewoon naast me of hangt ze tegen me aan en aait ze me wat. Zo van “Ik ben bij je, papa!” Tijdens mijn smeekgebeden haakt ze in en knuffelt met mijn linkerarm. Met moeite hou ik mijn handen open. Bij hoge uitzondering mag ik haar even later zelfs helpen met omkleden. Een hele eer! Ze wijkt werkelijk niet van mijn zijde tot ik haar naar bed breng, waar ze met haar knuffelbeer (waar is haar Ernie toch gebleven?) diep onder de dekens duikt. Het wordt incha Allah -5° C vannacht dus die warmte heeft ze zeker nodig. Slaap lekker, lijfwachtje vamme. Ba suba sama doom, bu neexe Yàlla.