Gevoelsachtbaan

“Ik begrijp dat je prioriteiten liggen bij het ontlasten van je gezin. Maar afgezien daarvan, wat wil je voor jezelf?”

Het is gisterenmiddag. Aan het woord is [---], mijn ‘eigen’ SPV, sociaal-psychiatrisch verpleegkundige. Op randje ramadan heb ik een eerste oriënterend gesprek met een professioneel iemand: nu kan ik incha Allah eindelijk praten over andere dingen dan dat vermaledijde methylfenidaat. Ik neem dat spul nu al ruim vijf maanden, maar nog steeds waart er een spook rond in Europa [sorry ik was even de weg kwijt, in mijn kòp bedoel ik]: het spook van het ADHDisme. Dat spook ziet er uit als een bron van creativiteit, dat ìs het deels ook. Maar het laat me ook constant razen over mijn gevoelsachtbaan – en dat legt een grote druk op mijn gezin.

Het is de eerste keer dat we elkaar treffen maar [---] weet binnen een uur tot de kern door te dringen. Na een stroeve start (maar ja, wat wil je, we kennen elkaar nog helemaal niet) neem ik hem mee naar die gevoelsachtbaan. Af en toe moet ik worden afgeremd, als SPV gespecialiseerd in ADHD komt [---] dat zeker bekend voor. Hij remt niet alleen, maar zonder te pushen stuurt hij ook wat en hè? Sturen? Ik zat toch op die achtbaan? Niet dus. Of in ieder geval, niet meer. Het gesprek neemt druk van de ketel en geeft mij hoop op de toekomst. Het feit dat ik een nieuw traject in mijn jihaadoennafs ben begonnen, doet mij een zucht van verlichting slaken. Alhamdulillahi Rabbil ‘Aalamien! De maand ramadan heeft zich wederom op een bijzondere manier doen gelden in mijn dagelijks leven. Mash’Allah! Het is goed om aan mijn gezin te denken, maar mijn strijd heet niet voor niets jihaadoennafs, een innerlijke strijd in mezelf met mezelf. Dan is de bovenstaande vraag van [---] ook niet meer dan logisch. Nog duizelig van de rit door tig lussen, loopings en kurkentrekkers, sta ik met beide benen op de grond wat heen en weer te zwaaien en antwoord hem kort maar krachtig:

“Voor mezelf wil ik overzicht over, en grip op, mijn gedachten. Ze gaan nu nog steeds alle kanten op, ondanks of dankzij het medicijngebruik, en daar word ik zó moe van.”