Het is vrijdag. Ahmed en Kiné hebben een halve dag vandaag. Net terug van school gooit Ahmed zijn jas in de gang, laat zijn schoenen daar waar hij ze uit doet en maakt een spurt naar de woonkamer. Onderweg naar de computer geeft hij zijn bestelling door.
“Twee boterhammen met chocola, papa!”
Is Ahmed net bezig met met één of ander spelletje, komt de pop-up screen van Athan 3.0 tevoorschijn. “Allaaaaahoe Akbar…” Het is tijd voor het middaggebed, salaat al-zohr. Ik ga niet naar de moskee, dus zijn het gewoon vier rakaat die ik moet bidden, zoals bij een ‘gewoon’ middaggebed. Ahmed is tè geconcentreerd bezig (van wie zou hij die hyperfocus nou hebben :-), hij klikt astaghfiroellah de pop-up weg, terwijl de oproep blijft doorklinken. Kiné hoort de oproep.
"Papa, bidden!"
Dat heb ik al eerder van haar gehoord. Maar deze keer voegt Kiné de daad bij het Woord. Wil ik net die choco-bammetjes voor Ahmed maken, trekt ze me naar mijn ‘bidhoek’ en duwt ze mijn gebedskleed in de handen.
“Zo,” zegt ze.
“Wat zo?” zeg ik. “Wat MOET ik nog meer doen, voor ik MAG bidden?” De nuance in deze vraag ontgaat haar volledig.
“Ja papaaa, de japp (= rituele wassing),” zegt ze en met harde hand duwt ze me naar de wasruimte. Ndey saan. Van ‘geen dwang in de godsdienst’ heeft ze nog niet gehoord. Hier ligt weer een taak voor papa :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.