Opgaan in geloof

De ontmoeting Van Bommel – Bakker van afgelopen woensdagavond (zie mijn log Imam, kom er eens kijken! d.d. 15 oktober 2005) heeft bij ondergetekende nieuwe inzichten opgeleverd. Nee, het gaat hier NIET om overeenkomsten tussen de twee religies die die avond zijn vertegenwoordigd, boeddhisme is immers van een heel andere orde dan islam. En ik pas ervoor zaken aan islam toe te voegen die er niet thuis horen. Dit alles gezegd hebbende, leg ik de volgende twee benaderingen van geloof aan je voor, één benadering van een boeddhiste, een andere benadering van een moslim:

[kennis opgedaan door bijwonen lezing Irène Bakker tijdens bovengenoemde avond] Binnen boeddhisme bestaat het concept van het Bewustzijn, een Zee waarvan een mens deel uitmaakt als een golf, die mens kan door diens daden een karma creëren, het effect van dat karma kan doorgaan in dat Bewustzijn en reïncarneren. [tot zover]

[kennis opgedaan door te luisteren naar uitspraken van Umar Ilahibax gedaan in een radioprogramma van de NMO over 'Tawhid', het eenheidsbegrip van islam, zoals uitgezonden op 26 juni 1996 - klik op deze link voor de complete tekst van deze uitzending] Voor mij persoonlijk betekent tawhid, de eenheid van mijn bestaan. Eenheid: het grondbeginsel van mijn geloof en innerlijke beleving. [...] Als de druppel in de oceaan valt, dan kunnen we hem niet meer herkennen. Zolang hij nog gescheiden is van de oceaan, dan is hij een druppel. Het moment dat hij in de oceaan valt, dan is hij in tawhid. Dat betekent voor mij tawhid: éénheid met mijn Schepper, mezelf in Hem verliezen. [tot zover]

Oké, hou dat beeld van die zee, die oceaan zo je wilt, nog even vast. Hebbes? Oké. Uiteraard zijn er binnen religies verschillende stromingen (!) maar for argument’s sake mag ik stellen dat moslims en boeddhisten zo ieder op hun eigen wijze opgaan in hun geloof. Wanneer daarbij de realiteit van het dagelijks leven niet uit het oog wordt verloren, is daar natuurlijk niets mis mee. "Derhalve voor u uw levenswijze, en voor mij mijn levenswijze", niet waar? In mijn persoonlijke interpretatie betekent dit vers 109:6 een aanmoediging voor vreedzame coëxistentie van de verschillende levenswijzen, hetzij religieus geïnspireerd of niet.

Dat betekent niet dat ik dat vers als een ideaal wezen in elke situatie toepas. In mijn ongebreidelde enthousiasme gecombineerd met een onnavolgbaar (letterlijk soms) gevoel voor humor, wil ik wel eens de grenzen van het betamelijke verkennen. Zie bijvoorbeeld mijn log Vreedzame coëxistentie d.d. 7 oktober 2005, waar ik verhaal van een voornemen van mij om hoog verheven boven een groep niet-moslims een oproep tot het gebed te doen. Gezien het huidige tijdsgewricht kan zoiets heel slecht vallen. "Allahoe Akbar" wordt door hen immers ‘wat anders’ geïnterpreteerd dan wij moslims, voor ons is het een zin van alledag, meerdere malen uitgesproken tijdens het gebed en in situaties van verbazing, vreugde, e.d., om op die manier ons ontzag voor Allah, soebhana wa ta’ala, uit te dragen. Dus hou ik me maar in, da’s beter zo. Ik ken mezelf...

Dat genoemde vers 109:6 komt overigens uit het hoofdstukje De Ongelovigen van de koran (Al-Kaafiroen). Over ongelovig gesproken: ook atheïsten kunnen opgaan in hun eigen zee. Neem nu eens het verhaal van de atheïst Omar, die zelfgenoegzaam baddert midden in zijn zee. Plots ziet hij een haaienvin boven het water uitsteken. Snel zwemt hij naar zijn boot. Hij draait zich om en ziet dat de haai hem tegemoet zwemt. Doodsbang is hij. Wanneer hij de blinkende scherpe tanden ziet van de wijd opengesperde haaienbek, schreeuwt hij, "Ya Allah! Red mij!" Eens heeft hij in Allah en de Laatste Dag gelooft, en de woorden die hij uitspreekt komen ergens van diep uit zijn herinneringen. De haai komt naderbij en in het besef dat hij zo niet verder komt, gooit hij het over een andere boeg. Koppig volhardend in zijn ongeloof smeekt hij zijn Schepper, die hij dus niet als zodanig erkent, het volgende: "Ya Allah, yaa arhaamoe raahimien! Inderdaad, ik geloof niet in U. Maar mag ik U dan smeken om de háai in U te laten geloven. Misschien dat dat wat uitmaakt." De haai komt steeds dichterbij, spert zijn bek wagenwijd open en… trekt zich terug. "Mash’Allah!" Het ontglipt Omar zomaar. "Bismillah!" zegt de haai netjes, dan nadert hij Omar en werkt zijn maaltijdje mens naar binnen.

[de originele versie van dit verhaal is afkomstig van Beliefnet.com]