Gisterenmiddag, een paar uur voor iftaar (verbreken van het vasten aan het eind van een ramadan dag). Ik struin het centrum af op zoek naar textielverf voor Ndoya. De gewenste kleur kan ik niet vinden en ik ga werkelijk alle winkels af. Ik probeer ook een verf- en behangwinkel, want je weet het maar nooit. Kom ik daar ineens een bekende tegen. Het is Mohammed, een al wat oudere heer met een groot gevoel voor humor. Mash’Allah, de glimlach is niet van zijn gezicht af te krijgen.
"Assalaamoe Aleikoem, Mohammed! Hoe gaat-ie?"
"Aleikoem assalaam wa rahmatoellah. Het gaat goed, alhamdulillah!"
"Nog maar drieënhalf uur. Lukt wel, hè?"
"Tuurlijk, incha Allah."
Ook in deze winkel vind ik niet wat ik zoek. Ik probeer de Hema. Ben ik net binnen, wie loopt daar vlak voor mij? Mohammed!
"Assalaamoe Aleikoem, u wordt geschaduwd! Ik ben van de controle, hoor!" En ik wijs naar mijn mond. "De derde keer trakteert u!" Deze Nederlandse gewoonte is hem niet vreemd.
"Aleikoem assalaam wa rahmatoellah. ‘s Goed, Abdul, ‘k zal er aan denken, incha Allah."
Ik doorzoek de hele Hema zonder enig resultaat. Ben ik net weer buiten, wie gaat daar vlàk voor mij ook de winkel uit? Mohammed!
"Assalaamoe Aleikoem! Ik zal u niet vragen te trakteren, want per slot van rekening is het nog licht. Voor we ieder ons weegs gaan, doen we een doa om Allah soebhana wa ta’ala te vragen om als de tijd daar is, dat we elkaar in djenna zullen tegenkomen."
"Hè?" Deze gewoonte is hem wel vreemd en hij kijkt verbaasd.
"In Senegal, het land van mijn vrouw, doen ze niet aan trakteren bij de derde keer", leg ik hem uit. "Daar doen ze bij elke derde ontmoeting samen een smeekgebed en vragen Allah om hen in djenna samen te brengen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zeg 't maar
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.