Vreedzame coëxistentie

Gisterenavond naar tarawih geweest. Voor mij de eerste keer deze ramadan. De Marokkaanse gemeenschap waarmee ik contact heb, heeft zoals tijdens de vorige ramadan een onderkomen in een buurtcentrum (een voormalig gemaal geloof ik). Op nog steeds dezelfde vlonder, hoog verheven boven de gemeenschapsruimte, verrichten we onze gebeden: ‘isja, tarawih en tenslotte witr. De muur rechts van de qibla-richting is nog steeds afgeplakt met stevig wit papier en gaffer tape. Het papier bedekt naar verluid een profane tag van graffitituig. Sommige van mijn medemoslims kom ik regelmatig tegen in de stad, anderen minder vaak. Mash’Allah, wat een weerzien!

Dat stoort ons niet

Deze tarawih is anders dan voorheen. Wat heet! Eerder die avond blijkt door een communicatiefout het buurtcentrum reeds in gebruik te zijn. Wij moslims kijken even op maar lopen dan toch naar binnen en onderweg naar de wenteltrap die leidt naar de vlonder passeren we een tafel waar een jaarvergadering bezig is van nou-wat-zijn-het rozenliefhebbers of zo. Zij onderbreken de vergadering en verontwaardigd worden wij aangesproken door twee pittige dames.

"Ik heb toch duidelijk de opdracht gekregen om straks om half elf hier de boel netjes achter te laten en dan het pand af te sluiten," zegt één van hen en ze laat haar sleutel zien.

"Nou, van mij mag u hier tot elf uur van mijn part twaalf uur zitten, dat stoort ons niet," zegt een moslim en laat zijn exemplaar van diens sleutel zien.

"Nou, we moeten het er straks maar even over hebben," zegt ze.

"Natuurlijk, vergadert u rustig verder, wij zullen ons er niet aan storen," zegt de moslim-met-de-sleutel.

Dat stoort ons wel

Wij wentelen ons naar de vlonder en kijken tijdens het schoenen uittrekken nog even neer op de vergaderende goegemeente. Zij zijn wat uit hun doen maar hervatten snel hun overleg. Na onze vrijwillige gebeden op de vlonder nemen we plaats op de ‘vloer’ in afwachting van de imam, een eerbiedwaardige man-op-leeftijd uit Arnhem. Er wordt gepraat over religie en wereldlijke issues. Dan wentelt één van de pittige dames zich een weg naar boven en loopt met haar schoenen de gebedsruimte binnen. Of het wat zachter kan, want we storen de voortgang van de vergadering.

"Nou, u stoort ons niet hoor," zegt de moslim-met-de-sleutel.

"U ons wel," zegt de dame verbolgen en ze banjert weer naar beneden.

"You ain’t heard nothing yet," zegt één van ons. Uiteraard daarbij verwijzend naar de gebeden die nog moeten beginnen. Ik stel nog voor om vanaf de vlonder een luide azaan ten beste te geven. Een geintje natuurlijk, want zoiets zou maar olie op het vuur zijn. Humor mag, maar je moet niet overdrijven. Dat zou, zeker in dit moslimvijandig tijdsgewricht, verkeerd begrepen kunnen worden. Wat heet! (inderdaad, diezelfde electrische kachel als vorig jaar staat weer te loeien, dat wordt zo tarawih in de tropen)

Dat heeft wel wat

Tijdens de vier rakaat van het ‘isja gebed op de vlonder, passeren beneden diverse agendapunten. De derde en vierde rakaat van tarawih worden haast overstemd door gelach en geschreeuw van de vergadering: de koffiepauze is bezig. De tweede helft van tarawih verrichten we weer in relatieve stilte. Na witr wordt er door de gelovigen druk overlegd. Het is nu eigenlijk tijd voor gezongen zikr maar men vraagt zich af of het hogere volume daarvan de mensen beneden niet nog meer in het harnas zal jagen. Uiteindelijk wordt toch afgesloten met zikr. Tot mijn tevredenheid, want deze zikr is werkelijk zalf voor de ziel. Tijdens de zikr klinkt beneden geschuif van stoelen en het gerammel van kopjes: de vergadering is afgelopen en de boel wordt opgeruimd. Wij wentelen ons naar beneden en treffen een lege ruimte aan. Alleen de pittige dames staan nog met de moslim-met-de-sleutel te praten. Ik hoor helaas niet waarover het gaat, maar ik heb zo’n idee. De dames staan even later als waakhonden te wachten tot alle moslims buiten zijn om dan vervolgens het pand af te sluiten. Ondanks alle irritatie over en weer vind ik het wel wat hebben, zo’n avond…