Dawa à la Ahmed (I)

Vanochtend kan Ahmed dan eindelijk het nieuwste nummer van Onze Oemma aan zijn juf laten zien. Het is nummer 3 van jaargang 1 met daarin een foto van hem plus – in iets gewijzigde vorm – de tekst van mijn log De influisteraar krijgt klop.

klik op deze afbeelding om de tekst beter te kunnen lezen

"Juf! Kijk, mijn foto…" Ahmed trappelt van ongeduld. Juf reageert niet want ze is net in een serieus gesprek met een ouder. "Juf!" Juf is klaar met praten en richt zich tot Ahmed. Hij geeft haar het tijdschrift en wijst haar zijn foto. "Leuke foto, Ahmed. En is dat jouw verhaal?"

Ze wijst op de begeleidende tekst. Ik leg juf uit dat de tekst van mijn hand is en gaat over wat uitspraken van Ahmed. "Ik lees het zo wel even voor", zegt juf.

Ik wijs haar op de inhoud van het stukje, die heel specifiek over één bepaald hoofdstukje uit de koran gaat en wellicht voor het gros van groep 3/4/5 van een niet-islamitische school te hoog gegrepen is.

"Oh, wat voor blad is het eigenlijk?" Ze bekijkt het voorblad en leest ‘Het leukste & leerzaamste blad voor kleine moslims’.

"Oké, nou, ik kijk zo wel wat ik er mee doe."

Vanmiddag vertelt Ahmed mij enthousiast dat juf de foto aan iedereen in de klas heeft laten zien en dat hij morgen incha Allah het hele verhaaltje dat bij de foto staat, mag voorlezen (mash’Allah, dat is voor dat ventje van bijna zeven jaar een peulenschil). Het exemplaar van Onze Oemma ligt nu op de zgn. ‘aandachtstafel’ in de klas. Daar worden boekjes en andere dingen neergelegd die interessant worden bevonden voor de leerlingen. Ik glimlach wanneer Ahmed mij dit alles vertelt en geef hem een knuffel. Mash’Allah, Ahmeds eerste schreden op het pad van dawa…